Fálkinn - 17.12.1938, Blaðsíða 36

30
F Á L K I N N
Jólaferðin hans Mumma.
Saga handa litlu systkinunum.
Mummi, hafði átt yndislegt jóia-
kvöld; hann hafði fengið fjölda af
liómandi fallegum gjöfum og hafði
raðað þeim kringum rúmið sitt svo
að hann gæti skoðað þær betur und-
ir eins og hann vaknaði. En það
allra hesta sem Mummi hafði fengið
að hafa með sjer i rúmið og skoða
áður en hann sofnaði, var hárauður
híll með svertingja í einkennisbún-
ingi við stýrið — Mummi hafði svo
lengi óskað sjer að eignast einmitt
svoleiðis bíl og varð aldrei þreyttui
á að skoða hann. En svefninn var í
þann veginn að sigrast á honum
þegar hann tók eftir nokkru skrítnu,
svo að hann glaðvaknaði. Bílstjórinn
bar hendina upp að liúfunni, steig
út úr bilnum og kom labbandi út á
sængina.
„Má jeg spyrja?“ sagði Mummi
steinhissa, „ertu lifandi? Jeg hjelt að
þú værir holur innan og búinn úr
tveimur blikkþynnum.“
„Eins og stendur er jeg ekki 'úr
blikki og ekki liolur að innan,“
sagði svarti bílstjórinn og hló svo
að skein í hvitar tennurnar, „og ef
þú vilt láta svö lítið, að draga bíl-
inn upp þá skal jeg sýna þjer nokk-
uð skríti ð!“ Það lá við að það
jjykknaði í Mumma, því að þetta
var hans bíll, en svo varð forvitnin
yfirsterkari og hann náði í lykilinn
í öskjunni og fór að draga bílinn
upp.
En hvað var nú að tarna? Við
hvern snúning sem hann sneri á
fjöðrina þá sýndist honuin bíllinn
stækka og stækka, og þegar hann
gat ekki snúið lyklinum lengur, var
rauði bíllinn hans orðinn nærri þvi
eins stór og bílarnir sem hann var
vanur að sjá á götunum. Hann var
nú farinn að hugsa um, að ekki gæti
litli svertinginn stýrt svona stórum
bil, en í sama bili varð honum litið
við og hvað haldið þið að hann sjái
nema svertingjann, sem nú var orð-
inn eins stór og Mummi sjálfur. Þetta
fanst honum j)ó skrítnast af öllu!
„Settu þig í bílinn, Mummi,“ sagði
svertinginn, „og svo skulum við
skreppa f>angað sem jeg á heima.“
Mummi tók lykilinn úr bílnum —
hann hafði sem betur fór ekkert
stækkað — og stakk honum í vas-
ann ó náttfötunum sinum til vonar
og vara. Svo settist hann i bilinn
og svertinginn settist við stýrið og
bíllinn fór af stað. En þetta var
skrítinn bíll því að hann ók beinl
gegnum þilið og út á götuna og
þegar þangað kom reisti hann sig á
afturhjólunum og flaug eins og skot
upp i loftið! Hann fór hærra og
liærra, þarna fór hann yfir kirkju-
turninn og nú var hann kominn út
á sjó og bráðum sá livergi til lands.
En jjetta gerðist svo fljótt að Mummi
hafði ekki tíma til að verða hrædd-
ur.
„Bráðum erum við komnir," sagði
bílstjórinn og benti framundan sjer
— og þetta var víst satt, því að
langt í fjarska sá Mummi hylla und-
ir land. Og Mummi jjóttist bráðlega
viss um að þetta land hlyti að vera
Afríka því að nú sá hann móta fyrir
pálmum, negrakofum úr sefi og öllu
l>essu, sem Mumma hafði verið sagt
l'ró, að væri í Afríku. En nú varð
bílstjörinn alt í einu svo angistar-
fullur á svipinn: „Æ, nú fór illa;“
sagði hann, „við hefðum átt að
draga bilinn upp einu sinni á leið-
inni til þess að vera vissir. Hafðu
nú gót á þjer Jjví að nú hröpum við!“
Hann hafði varla lokið orðinu jjegar
Mummi varð l>ess var að bíllinn fór
allur að ganga saman og varð ónota-
lega þröngur. Mummi snaraði sjer
út á aurbrettið en rann — og hanu
hrapaði og hrapaði þangað til hann
rakst á eitthvað mjúkt. Hann hafði
orðið svo hræddur að hann lokaði
augunum en nú opnaði hann jiau
aftur og sá að hann sat i laufkrónu
efst í pálma — en alt í kring var
hópur af svertingjastrákum. Þeir
höfðu eiginlega átt að vera í skólan-
um en fansl miklu meira gaman að
sitja uppi í pálmanum og róla sjer.
Þeir hjeldu að enginn gæti sjeð þá
jjarna sem J>eir voru, en þegar
Mummi kom jiarna eins og þruma
úr heiðskíru lofti ofan i hópinn þá
urðu ljeir lafhræddir og grenjuðu
allir í senn af hræðslu. Og j>etta
heyrði negrakennarinn, sem var kom-
inn á stjá að leita að strákunum sín-
um — og nú liristi hann pálmann svo
hart, að allur hópurinn og þar á
meðal Mummi datt ofan í sandinn.
Mummi fann að hann hafði eitthvað
í hendinni ]>egar liann datt — það
var bíllinn, sem nú var ekki stærri
en svo að hann gat haldið ó honum
í lófanum. Mummi hjelt dauðahaldi
um bilinn — hver veit nema hann
gæti komið honum að gagni síðar.
Negrakennarinn rak upp stór augu
þegar hann sá Mumma. „Jeg verð
að fara með ]>ig til kóngsins," sagði
hann. „Hans Hátign er ólmur að ná
j hvíta menn núna um jólin — hann
segir að þeir sjeu svo góð tilbreyt-
ing í mat og honum þykir manna-
ket eins gott og ]>jer l>ykir hangi-
ket.“ Þetta var nú ekki efnilegt, en
Mummi gat ekki sloppið undan, því
að nú konni tveir negra-stríðsmenn
vaðandi —1 og þar var ekki við
lambið að leika sjer. Þeir drógu
Mumma með sjer til konungsins og
hann smjattaði og glotti út undir
eyru þegar hann sá drenginn. Hvít-
ur maður í smáköflóttum fötum
stóð bundinn við staur hjá kongin-
um — ekki var það efnilegt! En
nú datt Mumma ráð i hug:
„Nú skal jeg sýna yður nokkuð,
yðar Hátign,“ sagði hann og rjetti
fram bílinn. „Hafið þjer nokkurn-
lima sjeð svona fyr? lvongurinn
glápti og Mummi fór að draga bíl-
inn upp og, hann varð stærri og
stærri við hvern snúning. Mummi
bauð kónginum nú að aka með sjer,
en kongurinn afþakkaði boðið —
Hann hafði aldrei komið upp í
svona tilberaverk og ætlaði sjer
ekki að gera. En hann gæti lofað
hvíta manninum að koma upp í,
því að það væri enginn skaði skeð-
ur þó að honum hlektist ó, sagði
svarti konungurinn og við það sat.
Maðurinn var leystur frá staurnum
og settist upp i bílinn hjá Mumma.
Bílstjórinn brosti og kinkaði kolli
til kongsirjs, sem liafði sett alla
slríðsmennina sína i hring kringum
bilinn, svo að hann kæmist ekki
burt.

Og nú þaut bíllinn upp i loft al-
veg eins og hann hafði gerl í fyrra
skiftið þegar Mummi ók að heiman.
„Klukkan fer að verða margt,“ sagði
bílstjórinn, „við verðum að flýta
okkur heim!“ Nú varð dimmara og
dimmara kringum þó, bíllinn flaug
áfram og Mummi lokaði augunum
þv að hann sundlaði. En svo lieyrð-
ist honum einhver kalla og þegar
hann opnaði augun aftur lá hann
í rúminu sínu!
Það var kominn bjartur dagur o'g
móðir hans stóð hlæjandi við rúm-
stokkinn hans og sagði: „Ætlarðu að
sofa í allan dag, Mummi minn?“
Mummi neri stýrurnar úr augun-
um og fór að skima kringum sig
eftir bílnum með svarta bílstjóranum
— hann stóð á stól fyrir framan
rúmið. En livað var þetta. í aftur-
sætinu sat maðurinn, sem Mummi
hafði tekið með sjer frá svertingja-
konginum! Bíllinn var orðinn lítill
aftur og farþeginn og bílstjórinn
lika. Mamma Mumma sagði honum,
að farþeginn hefði dottið úr biln-
um, þegar hún var að taka utan af
honum umbúðirnar — en nú hefði
hún fundið hann i brjefaruslinu og
sett hann ó sinn stað. Og hún sagði,
að Mumma liefði bara dreymt ail
þetta sem hann sagði henni frá, en
Mummi þóttist nú vita betur.

Honum fanst líka svertinginn
depla augunum til sín í hvert skifti
sem hann ljek sjer að bilnum. Að
visu hafði bíllinn ekki aðra henti-
semi hjer eftir, en leikfangabilar
eru vanir að hafa — en Mumma
fanst eigi að síður alveg fullvíst, að
hann hefði farið á bilnum til Afríku.
Þið vitið öll
að meiri hlutinn af yfirborði jarð-
arinnar er undir sjó, en hitt vitið
þið líklega ekki, að vísindamennirn-
ir hafa komist að þeirri niðurstöðu,
að ef maður hugsaði sjer risavaxinn
nagla rekinn gegnum miðdepil jarð-
aVinnar, þá muni oddurinn í 19 til-
fellum af 20 koma út í sjó, ef nagl-
inn væri rekinn í jörðina á þurru
landi.
— Jeg átti að skila kveöjn og segja,
aö hann Arnór væri veikur og gœti
ekki komiö í skólann í dag.
— Ilvern tala jeg við?
1>aö er hajxn pabbi minn.