Fálkinn - 17.12.1938, Síða 38

32
F Á L K I N N
Töfralistirnar bak við tjöldin
ÞiS hafið cflaust lesiö uni ýms-
ar listir, er trúðar og „galdramenn"
sýna á fjölleikahúsum og máske
hafið þið sjeð þær sýndar á kvik-
myndum. Þær virðast blátt áfram
ótrúlegar þegar maður sjer þær. En
nú skulum við gægjast að tjahiabaki
þegar töframaðurinn er að leika
iistirnar og þá munum við sjá, að
listirnar eru ekki eins furðulegar
og þær sýnast.
Sundursagaða stúlkan.
Þetta er eitt af uppáhalds „núm-
arum“töframannanna. Töframaðurinn
sýnir okkur langan kassa, sem liggur
uppi á borði. Nú kemur stúlka og
legst ofan í kassann og stingur
höfði, höndum og fótum út um göt,
sem eru á kassaendunum. Síðan er
kassanum lokað og nú tckur töfra-
maðurinn sög og fer að saga kass-
ann sundur um miðjuna — með
stúlkunni innan í. Síðan eru kassa-
helmingarnir dregnir hver frá öðr-
um, eftir að þeir hafa verið sagaðir
í sundur, og til þess að hlifa áhorf-
endunum við að sjá aumingja stúlk-
una brytjaða sundur í miðjunni,
leggur hann tvær fjalir fyrir framan
rifuna á kassanum, en áhorfendur
fá að sannfærast um, að það er höfuð
og hendur á lifandi stúlku, sem
stendur út úr öðrum kassaendan-
um og að lifandi fætur standa út
úr liinum. Augnabliki síðar eru
kassahelmingarnir settir saman aftur
og töframaðurinn tautar særingar-
orð. Kassinn er opnaður, og stúikan,
sem maður hjelt að væri i tvennu
lagi, kemur hlaupandi upp úr hon-
um — bráðlifandi.
Hvernig gerist þetta? Lítið á
mynd a, sem skýrir hvernig þetta
gengur fyrir sig. Á mynd I sjáið
þið þverskurðarmynd af kassanum
og plötunni á borðinu, sem hann
stendur á. Platan virðist vera heil,
en er í raun og veru liol og i henni
er stúlkan. Botninn í kassanum er
þannig í annan endann að stúlkan
í borðinu getur sest upp í kassann
þegar hin stúlkan dregur að sjer
fæturnar, eins og sýnt er á mynd
II. Þessi hreyfing er gerð meðan
borðinu er ekið i hring á leiksvið-
inu, til þess að sýna, að kassinn
sje ekki opinn að aftanverðu. Þeg-
ar svo töframaðurinn „setur stúlk-
una saman" á ný, hverfur önnur
slúlkan aftur ofan í borðplötuna,
þar sem hún var, borðinu er aftur
ekið í hrinig á sviðinu og stúlkan
í kassanum rjettir úr sjer og sting-
ur fótunum út um kassagaflinn. Síð-
an er kassinn opnaður aftur og fólk
getur fullvissað sig um, að það hefir
ekki orðið neitt að stúlkunni.
— Hvað er fyrsta skilyrðið ti!
þess, að hægt sje að jarða mann
með hermannlegri viðhöfn?
Nýliðinn: — Að hann sje dauður,
lierra ofursti.
Stúlkan,
sem svífur í lofti.
Þessi list er þannig, að aðstoðar-
stúlka törfamannsins er lögð á horð
og breytt yfir hana lak. Siðan les
töframaðurinn særingar yfir henni
og fer hún þá að lyftast frá borðinu
og er borðið svo tekið og borið burt.
Stúlkan undir lakinu hækkar og
hækkar, og töframaðurinn sýnir að
hún sje í lausu lofti með því að
hregða sveig kringum hana, svo að
ómögulegt er, að liún hangi i þráð-
um eða þesskonar. Alt í einu grip-
ur töframaðurinn í lakið og kippir
því að sjer. Og þá kemur i ljós að
stúlkan er horl'in. Hún hefir orðið
„uppnumin?“
Þetta bragð er ofur einfalt, þvi
að auðvitað er það ekki stúlkan
sem svífur í lausu lofti — það mundi
koma í bága við þyngdarlögmálið.
Þegar stúlkan er komin undir lakið
hverfur hún ofan í borðplötuna,
sem er tvöföld eins og í fyrra bragð-
inu. En undir lakinu er mjór stál-
vír, svo að það fellur ekki saman
þó stúlkan fari. Og þessum þráðum
er haldið uppi með grind, sem sýnd
er á mynd b. Henni er þannig hag-
að, að hægt er að fara með sveig
utan um lakið alia leið, fram og
til baka Af þvi að baktjaldið á
sviðinu er altaf haft svart þegar
þessi list er leikin er engin liætta
á, að stálvirinn sjáist þó að lakinu
sje lyft af.
Dularfulla koffortið.
Þetta bragð hafa margir töfra-
menn á sýningarskránni. Þeir koma
með stórt koffort og sýna það frá
öllurrt hliðum og opna það siðan til
þess að allir sjái að það er tómt.
Svo er þvi lokað með ýmsum sær-
ingum, en þegar það er opnað aftur
kemur það á daginn, að stúlka bráð-
lifandi er i koffortinu. Eftir dá-
litla stund er koffortinu lokað aftur
en þegar það er opnað eftir örstutta
stund er stúlkan horfin. Ef þið lítið
á mynd c verðið þið ekki lengi að
skilja galdurinn. Botninn og mið-
bikið úr bakhliðinni er á hjörum
og er hægt að snúa því til og frá.
Botninn í koffortinu er tvöfaldur.
Þegar koffortið er sýnt tómt snýr
stúlkan sjer á hjarastykkinu, svo að
hún liggur fyrir utan koffortið, eins
og hún sjesl á myndinni En þegar
á að galdra hana inn i koffortið
er lokið lagt aftur og hún snýr
hyllunni á hjörunum þannig að
hún kemur inn i koffortið. Og þeg-
ar hún á að hverfa fyrir fult og alt,
sjer töframaðurinn um, að færa
koffotið aðt baktjaldinu, svo að hún
geti skotist út af hillunni sinni.
„Ósýnilegi maðurinn".
Þetta er galdur, sem flestum finst
alveg óskiljanlegur og á mynd d
er sýnt í aðaldráttum hvernig hon-
um er hagað. Maðurinn, sem á að
láta hverfa smátt og smátt, er bund-
inn fastur á stól og ljós frá ljóskast-
ara látið falla á hann. Maðurinn fær
stór svört gleraugu, „til þess að
hlífa augunum við sterku útfjólu-
bláu geislunum," að því er töframað-
urinn segir. Sannleikurinn er sá, að
ef maðurinn hefði ekki svört gler-
augu mundi hann sjálfur komast
að öllum galdrinum og segja frá
honum. Og til þess að hann taki
ekki af sjer gleraugun er hann bund-
inn í slólinn.
Ef þið lítið nú betur á myndina
sjáið þið, að skamt fyrir framan
jjallinn, sem stóll ósýnilega manns-
Stóri kínverjinn.
Hann Kalli bróðir minn, sem er
miklu stærri en jeg, hafði altaf ein-
hvern viðhúnað til að fagna nýjár-
inu. Einu sinni man jeg eftjr að
hann bjó til Kínverja, sem var eins
stór Oig hann sjálfur og svo fór hann
með stórum strákahóp út á völl til
að sprengja hann, sjer og öðrum til
skemtunar. Fólk safnaðist saman
úr öllum áttum en hjelt sig í nokk-
urri fjarlægð frá flugeldinum til þess
að verða ekki fyrir, og við strák-
arnir vorum grafalvarlegir meðan
við biðum. Við bjuggumst við því
að sprengingin yrði svo mikií, að
rúðurnar mundu glamra í öllum ná-
lægum húsum. Ofan úr einni hliðar-
götunni kom lögregluþjónn til að
athuga hvað væri á seiði — en þó
undarlegt megi virðast hafði enginn
ins stendur á, er annar ljóskastari,
og ljósið frá honum fellur á stól,
sem liggur á bakið. Ykkur virðist
þetta kanske einkennilegt fyrst i
stað, en þegar * ykkur er sagt, að
stóllinn þessi er þannig, að spegil-
myndin sýnir hann standandi í na-
kvæmleg sömu stefnit og stóllinn,
sem maðurinn situr á, þá fer ykkur
kanske að runa margt.
Galdurinn er nefnilega þessi:
Þegar maðurinn hefir verið sett-
ur í stólinn og bundinn, er efra kast-
Ijósíð látið falla á hann, en það
neðra er slökt. Fyrir framan hann
er glerrúða á ská og taka áhorf-
endur ekki eftir lienni en sjá mann-
inn í gegnuni hana. Þegar töframað-
urinn vill láta manninn hverfa
dregur hann smátt og smátt niður
i efra ljósinu en lætur það neðra
fara að lýsa að santa skapi. Þegar
alveg er sloknað á efra Ijósinu eit
það neðrti með fullri birtu er mað-
urinn alveg horfinn af stólnum. Eða
rjettara sagt: stóllinn sem maðurinn
situr á, sjest alls ekki, því að hann
er í dimmu, en í staðinn er kom-
in spegilmyndin af tóma stólnum.
Þessi stóll er látinn liggja þannig,
að mytídin af honum konii á ná-
kvæmlega sama stað og stóllinn
með manninum stendur.
Þegar maðurinn er alveg horfinn
er hann „framkallaður aftur" — lát-
inn koma fram smátt og smátt með
því að kveikja á efri ljóskastaranum
en láta ljósið dvína á þeim neðri.
Að svo búnu er hann leystur af
stólnum og farið með hantí til á-
liorfendanna og nú fyrst eru syörtu
gleraugun tekin :if honum
Þetta óskiljanlega bragð hefir
þannig injög eðlilega skýringu.
fullorðinn tekið fram fyrir hend-
urnar á Kalla.
'Nú kveikti Kalli á eldspýtu og
gekk varlega að „púðurturninum“
og það fór skjálfti um alla sem á
horfðu. Hann kveikti i sveppinum
og hljóp svo undan eins og fætur
toguðu til þess að hjarga lífinu, og
það sýndi sig líka að það var engin
vanþörf á þvi — en af annari ástæðu
en búist hafði verið við. Það kom
ofurlítið hljóð og svo ekki meira og
þarna stóðu allir, ergilegir yfir gabb-
inu. Því að stóri Kínverjinn var ekki
annað en pappahólkur, íneð ofurlitl-
um venjulegum kínverja sem tund-
urþræði! Það kom sjer vel fyrir
Kalla þá, að hann var lappalangur,
því að ef hann hefði ekki flúið eins
og fætur toguðu hefði fólkið eflaust
tekið í lurginn á honum fyrir gabbið.
Skemtilepr teiknileikur.
Þátttakendunum er skift í hópa
og eiga þrír að vera í hverjum hóp.
Hver þátttakandi fær blýant og liver
hópur eina pappírsræmu. Sá fyrsli
í hverjum hóp teiknar nú — án