Fálkinn - 20.12.1940, Page 32

26
F Á L K I N N
HUN KOM MEÐ JOLIN
Eftir Christine HshwEÍl ForrEst
STÚLKAN, sem líktist mest „leik-
húsbrú'ðu“ steig af lestinni á
stöðvarkrílinu í Cranby og leit
hikandi kringum sig. Það var auð
jörð, en snjórinn var kanske ekki
langt undan, skýin voru grá og
þungbúin og desemberkaldinn ijek
sjer að visnum laufblöðum. Um-
hverfið sem stóru augun, sem voru
kvíðandi og glöð í senn, sáu, hefði
l>ví getað verið skemtilegra.
Liss Lelang, öðru nafni Lizzie
Smith, skalf og vafði kápunni fast-
ar að sjer. Kápan var með nýjasta
sniði, þó að efnið hefði getað verið
vandaðra, og snyrtileg ekki síður en
stúlkan sjálf, svo snyrtileg að stöðv-
arstjórinn dokaði við úti á stjettinni
lii þess að horfa á hana og svala
forvitni sinni að nokkru leyti. Hann
sá ekki aðeins undurfaileg augu,
heldur líka ljómandi fallegt nef,
bogadregna og svipfallega höku og
rjóðar varir — miklu rjóðari en var-
irnar í Cranby voru að öllum jafn-
aði —. Og hann þóttist sjá móta fyr-
ir velvöxnum líkama undir loðkáp-
unni og hugsaði sem svo: Þetta er
auðvitað einhver leikhúsbrúðan. En
hvaða erindi gat hún átt hingað —
og meira að segja alein? Leikhús-
fólkið vandi ekki komur sínar til
Cranby ....
Það lá við að hann gæti rjett til.
Það var sem fyrverandi leikkona,
að minsta kosti fyrverandi um sinn,
sem unga stúlkan hafði stigið af
lestinni í Cranhy. í fyrradag hafði
hún skilið við leikaraflokkinn, sem
liún var með, i gær hafði liún yfir-
vegað þetta mikilvæga og ef til vill
áhættusama skref, sem hún var að
stíga, og í dag .... já, i dag var
hún komin á ákvörðunarstaðinn.
Hún hefði getað haldið jólin hjá
góðvinum sínum í London, eða í
Southampton eða með leikfjclögum
sínum, sem ætluðu að halda jólin
í Winchester, en innri rödd hafði
skipað henni hingað. Og það sem
verra var, fanst henni, þessi innri
rödd hafði sagt henni, að hún mundi
aldrei koma á leiksvið framar.
Stöðvarstjórinn var óþarflega
iengi að dunda við merkjaflaggstöng-
ina enda leit hann oft á stúlkuna.
Honum virtist hún vera mædd og
glöð í senn, hún var svo ung og
falleg, að hann hafði aldrei sjeð
hennar líka þarna í Cranby.
Og mínútu síðar heilsaði hann
henni ofur kurteislega, því að hún
hafði ávarpað hann. Og hann brosti.
„Afsakið þjer, er Falcon Hall langt
hjeðan frá stöðinni?“
„Höliin, eigið þjer við .. . ?“ Hann
gat ekki dulið hve hann varð hissa.
Hún hafði spurt hann um höllina,
þessi unga stúlka, sem ....
„Já, þar sem sir Herbert og lafði
Victoria eiga heima. Er það ekki
hjerna skamt frá?“
„Jú, vist er það ungfrú, en ....“
Hún sýndi á sjer óþreyjusvip.
„Getið þjer sagt mjer hvaða leið
jeg á að fara þangað?“
Hann leit á skóna hennar og
hanskana, handtöskuna, sem var úr
gerfiskinni og hugsaði með sjer:
„Hún getur ekki verið boðsgestur,
því að þá hefði bifreið verið send
á móti henni. Og hún er svo virðu-
leg, að ekki getur hún verið vist-
ráðin þangað. Hvað getur hún þá
verið?“
Hann svaraði spurningunni. Ef
ungfrúin hjeldi upp aðalgötuna þá
kæmi hún fyrst að skemtigarði og
síðan að kirkju. Til hægri við kirkj-
una byrjuðu trjágöng og þau næðu
alla leið upp að höllinni. Og hjón-
in væru heima. Þau færu afar sjald-
an að lieiman nú orðið.
Hún þakkaði og hjelt af stað leið-
ina sem hann hafði lýst. Hjónin
væru heima .... Það var eins og
liann varaðist að spyrja liana nokk-
urs. Æ, það lá við að lienni hefði
þótt vænl um að heyra, að þau væru
ekki heima. Henni var jafn órótt og
hún hefði átt að lcoma fram á frum-
sýningu. Og þó voru það aðeins tvær
persónur, sem áttu von á henni. Nei,
þau hjónin áttu ekki von á henni,
þau vissu yfirleitt ekki að hún væri
til. Þegar þau fengi að vita það
mundu þau líklega verða mjög kulda-
legir áhorfendur og fara á burt úr
salnum . . . .! Hún andvarpaði. Lífs-
raunin var margvísleg. En nú liafði
hún þó hlýtt þessari innri rödd ....
Ofurlítill sólargeisli hafði gægst
fram milli skýjanna og þorpið virtist
ekki eins ömurlegt og áður.
Tígulsteinshúsin með litlu görðun-
um fyrir framan, litla torgið með
eikunum þremur og skógarásinn fyr-
ir handan — þetta væri víst alt fal-
legt i sólskini, hvort heldur væri
sumar eða vetur. Þarna liafði hann
dvalið .... Og kirkjan var lág og
aðlaðkndi, ekki há og geigvænleg.
Hún ætlaði að bregða sjer inn í
kirkjuna ef hún væri opin, — áður
en hún dirfðist að berja að dyrum
í liöllinni.
Hún var í hátíðlegum hugleiðing-
um er hún gekk upp slitin þrepin við
kirkjudyrnar, hún laut höfði i lágum
dyrunum og gekk inn gólfið í hálf-
rökkrinu. Daufan sólgeisla lagði inn
um einn gluggann svo að vottaði
fyrir bjarma á gólfinu. Hún gekk á
birtuna. Það var eins og að ganga í
draumi um sólbjart engi og vakna til
dauðrar raunveru. Þarna innan um
bautasteinana, aðalsmerkin og graf-
irnar mundu liðnu timarnir tala við
hana.
Hún opnaði pappatöskuna sina og
tók upp blómvönd — hvítar liljur.
Og svo læddist hún á tánum — eins
og hún vildi ekki trufla neinn — að
ættargrafreit Falcon-fólksins. Hún las
ýms nöfn — sir Herbert, sir Douglas,
sir William, lady Catharintli, lady
Eleonora, lady Beatrice. Og fleiri nöfn.
Nöfn og ártöl. og loksins nafnið sem
hún var að leita að, en helst hefði
ekki viljað finna á þesum s’tað. Sir
Robert Edward Falcon. Hún lcraup
á knje á kalt hellugólfið og kjökraði
um leið og hún lagði blómin frá sjer.
Hún haðst fyrir í hljóði og stóð svo
upp í skyndi. Einhver hafði komið
inn i kirkjuna. IJún var ekki ein
lengur.
Það var kirkjuvörðurinn gamli,
sem hafði sjeð sjer leik á borði að
fá vikaskilding. Það var lítið um
ferðafólk á bessum tíma árs. En þessi
stúlka virtist ekki vera venjulegur
kirkjugestur, ekki einu sinni fyrir
forvitni sakir, en shilling var nú samt
altaf shilling. Og svo fór hann að
vausa pistilinn, sem hann kunni ut-
anað.
Þessi helgidómur var frá tímum
Wilhjálms sigurvegara og með merki-
legus’tu kirkjum i Englandi. Og
Falcon-ættin, sem átti höllina þarna
upp frá, var jafn gömul — höllin
var aðeins til sýnis á sumrin og þó
ekki nema suma daga vikunnar. —
Það voru Falconarnir, sem höfðu
hygt kirkjuna. Þessi ætt hafði skráð
marga dáð i hetjusögu Englands,
bæði með sverð í hendi og við ráð-
gjafaborð konungsins.
Hallir og hetjudáðir, hugsaði hún,
er liún stóð þarna innan um þess-
ar fornu menjar. Átti hún að þora
að gefa sig fram i höllinni? Hún,
sem lijet bara Smith og var ættuð
úr úthverfi London ....
„. . . . og lítið þjer á hjerna, gerið
þjer svo vel,“ hjelt kirkjuvörðurinn
áfram. „Þetta eru myndir af ýmsu
fólki úr Falcon-ættinni, gerðar eftir
frummyndunum í höllinni. Frúin
þarna lengst til vinstri, lady Eleon-
óra var virktavinur Victoríu drotn-
ingar, og ríðandi maðurinn þarna. . “
Lizzie var hætt að taka eftir. —
Kirkjuvörðurinn gat lialdið svo langa
sögufyrirlestra, sem hann vildi, bara
ef hún fengi að horfa á þetta fallega
andlit í nokkrar mínútur. Herfor-
ingjarnir voru svo byrstir, sumar
hefðarfrúrnar svo svipharðar, en
lafði Eleonora hafði svo góðleg augu
og var alls ekki drembin á svipinn.
Tigin liefðarfrú með þýða lund og
gott hjarta — það þóttist Lizzie geta
lesið út úr myndinni. Andlit liennar,
sem minti á eitthvað frá horfinni
tíð, dró huga Lizzie frá stund og
stað. En alt i einu vaknaði hún til
harmsögu lífsins við þessi orð:
„Hann var síðasti afsprengi ættar
sinnar.“
Hún varð að styðja sig við stólinn
og lagði aftur augun og hugsaði.
Síðasta afsprengi ættar sinnar. . . .
Rödd kirkjuvarðarins var hátíðleg,
er hann sagði:
„Þann 12. október í ár, eða fyrir
rúmum tveimur mánuðum, dó síðasli
liður þessarar göfugu ættar, sir Ro-
bert Edward Falcon. Hann beið bana
við flugslys og af því að liann var
ógiftur og ljet ekki eftir sig afkvæmi,
getur maður sagt, að ættin hafi dáið
út með lionum. Foreldrar hans, sir
Herbert og lafði Victoría, eru að vísu
á lífi ennþá, en þegar þau falla frá
er ættin liðin undir lok. Það á að
setja nýja glermynd hjerna í kirkj-
una til minningar um sir Robert
Edward, það er gjöf frá foreldrum
hans. Og svo á að koma nýtt mál-
verk hjerna í kirkjuna og undir
myndinni á að standa: Hann var
siðasti maður ættarinnar.
„Aumingja foreldranir“, sagði liún
lágt um leið og hún stakk pening í
lófann á kirkjuverðinum.
Þrír shillings. Það var meira en
hann hafði búist við. Hann tók til
máls' á nýjan leik, en nú var röddin
ekki jafn þur og embættisleg -—
lmn var kunnuglegri og viðkvæm-
ari.
„Já, það má nú segja. Hann var
þeim eitt og alt. Jeg þekti hann frá
blautu barnsbeini. Altaf var hann
jafn ærslafenginn, en altaf þægur,
altaf fyrirmynd ungra manna. Jeg
þekti hann sem barn, sem skólapilt
og sem liðsforingja. Hann var flug-
fyrirliði í sjóhernum. Hann kom alt-
af heim á hverju sumri og altaf um
jólin. Og þá var nú glatt á hjalla
í höllinni. En í ár verða engin jól
í Falcon HaII“.
Lizzie sneri sjer undan, svo að
hann sæi ekki framan í hana.
„Foreldrar hans .... eru þau ....
eru þau góðar manneskjur?“
„Já, hvort þau eru það, afbragðs
manneskjur og vel innrætt. Þau
höfðu lítið liöfðingjasnið á sjer áð-
ur, en siðan þau mistu hann, eru
þau nærri því eins og aðrir. Þau
telja sig ekki of góð til að tala við
hvern sem er. En þau fara auðvitað
lítið að heiman, og það er sjaldgæft,
að nokkur komi til þeirra nú orð-
ið.. ..“