Fálkinn - 16.11.1960, Síða 9

Til vinstri sést Ijósmynd Ólafs Magn-
ússonar, sem hangir í stofu Höskuldar.
Myndina til hœgri tók Oddur Ólafsson.
ferðinni og þeir hafi viljað fara hing'-
að. Að svo mæltu kvað hann:
Heim ég kom til Höskuldar,
hlýju og skjól að finna.
Viðtökurnar voru þar
veigameiri en hinna.
Þær eru snilld, stökurnar hans Kjart-
ans, og oft tvíræðar.
Annar kom einu sinni og kvað þessa
vísu:
Höskuldar að hald’ í rann
helzt má sorgum linna.
Hærugráa höfðingjann
heima er gott að finna.
Svo kom eitt sinn maður sem Loftur
heitir, á Hellum, og hefur sjálfsagt feng-
ið kaffi, eins og siður er í sveitinni.
Hann kvað:
Höskuldur, sem heiður ber
og höfðingslundu sanna,
hefur þessi heyrist mér
hylli guðs og manna.
Já, það var oft fjör í tuskunum og
komu ýmsir við.
— Var ekki mikið bruggað á þessum
árum?
— Jú, mikil ósköp. Það þýddi lítið að
vera að eltast við þetta. Það var hrein-
asta hending, hver lenti í því að vera
gripinn.
— Það fylgist að hestamennskan og
lausavísurnar.
— Já, mikil ósköp. Óaðskiljanlegt.
Það voru ýmsar góðar stökur kveðnar
hér áður fyrr, þegar maður var á frí-
um sjó og teygaði í sig unað lífsins. Þeg-
ar maður ferðaðist sýslu úr sýslu og seldi
góðhesta. Mér dettur í hug ein:
Góðum ríða gæðingum
og gulli raka saman.
Höskuldur frá Hofsstöðum
hefur af því gaman.
Og önnur:
Eitt ég segja ykkur kann,
sem ekki verður bagi:
Að gæðingana hefur hann
Höskuldur í lagi.
Einhverju sinni var ég að koma með-
fram hlíð með heilan hóp af gæðingum.
Þá var kveðið:
Höskuldur með fákafans
framan hlíðar kemur.
Öngum rúin auðnukranz
oft hér staðar nemur.
Við rekum augun í stóra og gamla
ljósmynd, sem hangir á vegg í stofu
Höskuldar. Hann situr þar hnarreistur
á gæðingi.
— Þessi mynd er tekin 1917 hér í
Reykjavík. Það var oft gaman hér í
bænum þá. Þá mátti maður ríða um
tjörnina endilanga, þegar hún var lögð.
Maður dansaði hreinlega á henni. Og
þegar þessi mynd er tekin er maður rétt
kominn af tjörninni. Þarna er góðtempl-
arahúsið í baksýn.
Höskuldur hlær.
Og ekki var dónalegt að ríða í gegn-
um miðbæinn. Kannski var hornamúsik
á Austurvelli og þá reið maður alveg i
takt við músikkina. Nú er öldin önnur.
•— Hvað heitir hesturinn á myndinni?
— Hann heitir Goði og er sá hestur,
sem ég hef mest haft fyrir um ævina.
Hann var alhliða hrekkjadýr. Sumir
hestar hafa þessa hlið af partískunni,
aðrir hafa hina, en þessi hafði þær all-
ar. En fallegur var hann. Hann hafði
alla þá fegurð, sem hægt er að hugsa
sér: hvítur, dökkur á nösum og kring-
um augun og með svarta hófa. Þetta er
dálítið einstök hestamynd, sem hann Ól-
afur Magnússon hefur tekið. Ef hún er
athuguð náið, sést, að hesturinn hvílir
aðeins á einum fæti — allur þunginn á
einum fæti.
— Hvað áttirðu marga hesta, þegar
bezt gekk?
—-80. Það var fyrir 23 árum, þegar
ég flutti að Hofsstöðum og tók við hest-
unum þar og þeir blönduðust saman við
þá, sem ég átti áður. Maður hafði oft
marga til reiðar á þeim dögxim. Kjart-
an Ólafsson kvað einu sinni, er ég kom
í Auðsholt og hafði verið að sækja hesta
Frh. á bls. 33
FÁLKINN 9