Fálkinn - 06.12.1961, Blaðsíða 9

einu sinni gerði hann mér ótilkvaddur
greiða, sem kom mér vel. Það var gam-
an, að þetta skyldi berast í tal. . . . En
svo að ég víki aftur að Símoni, þá
stendur sérstaklega á fyrir honum.
Hann er nýkominn af Kleppi, er orðinn
gamall og farinn og sjálfsagt allslaus.
En mér er vel við Símon. Hann hefur
ekki verið látinn njóta sannmælis. Eg
skal segja yður eitt, Kristín, og þér
munuð taka eftir því síðar, ef þér lítið
opnum augum á það, sem gerist í kring-
um yður, að þegar eitthvað verulega
bjátar á fyrir einhverjum, sem hefur
verið vel settur, kemst hann bezt að
raun um, hverjir eru mannspartar
þeirra, sem hafa brosað við honum á
velgengnisskeiðinu — og þá ekki sízt
þeirra, sem hann hefur orðið að ein-
hverju liði. Þegar ég lenti í því á Akra-
nesi að verða að ganga slyppur frá öllu,
sem ég hafði haft með höndum, þá bar
Símon að garði. Og hann færði mér
heillangt kvæði, þar sem hann flutti
mér þakkir fyrir velgerðir við sig og
særði Guð og allar góðar vættir um að
láta mér ganga allt í vil, það sem eftir
væri ævinnar. Það liggur við, að ég
haldi, að þetta hafi orðið að áhrínsorð-
um, því síðan hefur mér gengið allt að
óskum. Hvað um það, Símon átti mér
ekki mikið upp að unna.... En Kristín,
ég býst fastlega við, að hann komi hér,
og þá verðið þér að veita honum mat
og kaffi og staup af brennivíni, en
meira af því tæinu má hann ekki fá.
Ég treysti yður svo til þess að taka
þannig á móti þessu fólki, Símoni og
öðrum, að það finni ekki til neinnar
auðmýkingar.“
Kristín hefði getað flogið upp um háls-
inn á þessum heiðursmanni. Hvort hún
skyldi gera eins og hún gæti til að
reynast trausts hans makleg! Hún sagði
fátt, en Thor Jensen mun hafa séð, hvað
henni leið, því hann vék sér undan og
veikti í vindli, og hún skauzt út á með-
an.
Það fór eins og húsbóndinn hafði sagt.
Á Fríkirkjuvegi 11 bar ótrúlega margt
bágstaddra að garði, bæði einhleypinga
og fólk, sem átti fjölskyldu, og þá ekki
sízt ekkjur og menn, sem ekki höfðu
getað unnið um lengri eða skemmri
tíma sakir veikinda. Sumt af þessu fólki
kom á ný og hitti Kristínu, þegar það
hafði notið örlætis Thors Jensen, var
eins og það gæti ekki látið hjá líða að
tilkynna henni, sem hefði verið eins
konar Sankti Pétur við hliðið, hve dá-
samlega hefði rætzt úr fyrir því. Kristín
efast ekki um, að fyrirbænir þakklátra
nauðleitarmanna séu þungar á metum,
þessa heims og annars, og sannarlega
hafa slíkar bænir Símonar Dalaskálds
og fjölmargra annarra átt sinn drjúga
þátt í þeirri blessun, sem yfirleitt fylgdi
störfum Thors Jensens og mildaði flest
það andstreymi, sem hlaut að mæta
honum og hans eins og öllum öðrum.
Símon kom fljótlega, og Kristín tók
honum virðulega og þó hjartanlega, og
hann varð eitt hýrubros. En þó að hún
væri mjög ung, þegar hann kom að
Skarðshömrum og myndi hann ekki
glöggt, sá hún, að nú var Elli kerling
komin með hann langleiðina í áfanga-
stað. Kristín settí hann að krásum í
eldhúsinu og hellti brennivíni í staup,
og síðan lét hún út í könnuna og hellti
upp á. Símon hafði verið þögull, en
nú lifnaði yfir honum, og auðsjáanlega
jókst matarlyst við að sjá staupið. Hann
spurði Kristínu um ætt hennar og upp-
runa.
„Svo þar ertu uppalin, blessuð dala-
rósin, dótturdóttir Bjarna, þess heiðurs-
manns,“ sagði skáldið gamla og var smá-
mælt á ess-unum. „Og dóttir Helga míns
á Hreimsstöðum, sá maður kann að
kveða rímur og meta rímur, og hann
er fróður í ættum, sómi að honum. Og
hans kona, það er hýr kona og góð, og
víst kvað Símon vísu um hana.“
Nú greip hann staupið og dreypti á
því, lygndi augum og gretti sig, sagði
síðan skjálfraddaður:
„Ekki hentar rekki raup,
ryðgar hörpustrengur;
varla get ég vinarstaup
að vörum borið lengur.“
í þessari svipan kom Haukur Thors
inn í eldhúsið. Hann heilsaði Símoni og
bauð hann hjartanlega velkominn, og
síðan settist hann upp á fastaborðið.
Símon bað honum og öllum hans bless-
unar, reri síðan fram í gráðið og mælti
af munni fram:
„Haukur af hamri munans
hauklegum sjónum rennir
yfir land, sem litkast
lostfögru silfri daggar.
Dýrari munu þó dropar
drjúpa af lukkunnar meiði
kánum kynbornum syni
kvenvals og öðlingsjafna.“
Frh. á bls. 33.
Guðmundur Gíslason Hagalín rithöf-
undur ræðir við Kristínu Kristjánsson
FÁl. KINN 9