Fálkinn - 06.12.1961, Qupperneq 14

GAMANSAGA EFTIR TIMME ROSENKRANTZ
Konungur
Ég hef alltaf haft heimskulega
löngun til að sjá hvernig sannir
bófar líta út.
Nú hef ég lesið um þá í mörg ár,
og hvað sýnishornunum viðvíkur,
sem maður sér á kvikmyndum, veit
maður ekki, hverju maður á að trúa
um þá.
Meðan ég var í New York fór ég
um allt og gáði í allar áttir, en hvergi
varð ég vör við bófa. Þeir ganga
víst ekki í sérstökum einkennisbún-
ingi, eins og póstsendlarnir heima.
Ég gekk lengi um, án þess að hitta
neinn. Það endaði með því að ég
gafst upp smám saman.
En svo gerðist það skyndilega
kvöld eitt. Ég stóð við eina af þess-
um vinsælu lukkuvélum og reyndi
að afla mér súkkulaðivinnings. En
það var ekki beinlínis auðvelt.
Lukkuvélin gaf aðeins vinning í
hundraðasta hvert skipti, og það ein-
ungis, þegar eigandinn sjálfur reyndi.
Við hlið mína stóð ungur maður
og átti eins annríkt og ég, en var
ekki vitund lánssamari.
Við hættum bæði að nokkrum
tíma liðnum og tókum síðan tal sam-
an um þessar herfilegu lukkuvélar.
Hann sagði að þær væru „skrölt-
tól“. Það vissi ég ekki hvað var, en
ég lét hann samt alveg um það. Þeg-
ar við höfðum haft ofan af fyrir
okkur með þessu málefni í nokkrar
mínútur, stakk hann upp á því, að
ég skyldi ganga með sér upp á hornið
á 55. götu og þiggja bolla af súkku-
laði.
Ég lét tilleiðast, og þegar við höfð-
um komið okkur fyrir í litlu ítölsku
veitingahúsi, hófst fjörug samræða
á milli okkar.
Ég sagði honum, að ég væri frá
Danmörku og hefði hugsað mér að
dveljast dálítinn tíma í New York. Ég
bætti því við, að það væri eitt stærsta
takmark minnar örðugu ævi, að sjá
og kynnast sönnum bófa, tala við
hann og taka máski þátt í starfi hans
um stutt skeið.
Nýi vinurinn minn leit upp:
— Hva, sagði hann. — Jæja, svo
að þú vilt gjarnan kynnast sönnum
bófa. Allright, Buddy! Líttu aðeins
á mig! Bregður þér ekki í brún? Ég
er Tony Caramella. Ég er reyndar
14 FALKINN
meira en venjulegur bófi. Ég er kon-
ungur bófanna.
Og hann sleppti út úr sér þrem —
fjórum hæðilegum blótsyrðum, sem
mundu jafnvel hafa komið sjálfum
skollanum til að skjálfa.
Nújæja. Þegar maður veitti hon-
um nákvæma athygli, gat maður séð,
að hann í raun og veru sagði sann-
leikann.
Hann hlaut að vera bófi. Hann
þurfti engan einkennisbúning. And-
litið var nóg.
Hann var lítill og lotinn, hafði
svart hár, sem stóð upp í loftið og
niðurandlit hans var vaxið svörtum
skegghýjungi. Hann var særður á
öðru auganu og víða á nefinu og yfir
allt enni hans teygði sig blóðhlaupið
ör. —
Hann leit á mig herfilega grettinn.
— Hefur þú ekki heyrt um Toots
Grenadine, sem var drepinn í ávaxta-
kjallaranum sínum eða morðið á
ekkjufrú Stoppnagle. Þú hefur
máski heldur ekki heyrt um barna-
garðinn, sem var sprengdur í loft
upp og þrjátíu börn dóu vegna af-
leiðinga sprengingarinnar, eða um
franska söngvarann Yonne Jamber-
lair, sem fannst myrtur í matarskáp
sínum. Hefur þú máski heldur ekki
heyrt getið um innbrotið í aðalpóst-
skrifstofuna í New York, þar sem
jólamerkjahefti, lyklunum að fjár-
hirzlunni og þremur fölskum víxlum
var stolið. Við þetta tækifæri voru
sautján póstmenn og einn sótari
skotnir til bana.
Ég hristi óttaslegin höfuðið. Nei,
þessir hlutir voru mér áreiðanlega
óþekktir.
Hann barði sér á brjóst og hló
hæðnislegum hlátri. Það heyrðist
veikt hljóð í þrem vindlum, sem
brotnuðu og gutl í flösku.
— Það er ég, sem hef framið þessa
smámuni og ekki aðeins þá, heldur
enn fremu.r hundruð af öðrum. Ræn-
ingjaflokkur minn telur fjörtíu af
hinum slungnustu þorpurum í New
York, auk stjórnmálamanna okkar.
Við hina minnstu bendingu frá mér
mundu þeir strádrepa heila fylkingu
af varnarlausum húsmæðrum með
vélbyssum sínum eða sprengja
„Queen Mary“ í loft upp, eins og hún
væri sveskja.
Hann hló hátt og pantaði tvö ný
glös af vínblöndu.
í hvert skipti sem hann hló pant-
aði hann ný staup og þrátt fyrir hina
hræðilegu iðju sína var hann mjög
hláturmildur.
En það var dálítið undarlegt, þeg- f
ar hann sat þannig og hló. Annað
fólk hlær, þegar það er kitlað undir
iljarnar eða sér eitthvað skemmti-
legt. Hann hló í hvert skipti, sem
honum komu í hug nýir, hræðilegir
glæpir og klofnar hauskúpur.
Hann spurði mig hvort ég þekkti
til bófaiðjunnar.
— Ekki sérstaklega, svaraði ég.
— Danmörk er ekki svo stór og brjóti
maður lögreglusamþykktina, verður
maður venjulega uppgötvaður. Auð-
vitað hefi ég einstaka sinnum myrt,
þegar ég hef getað komið því við, án
þess að blöðin kæmust á snoðir um
það. Frændi minn er lögregluþjónn
og hann sér alltaf í gegnum fingur
við mig, hvað sem ég geri.
— Ha, ha! öskraði hann og drakk
í botn í sjötta skipti. — Já, svipað
er það hér: Hefðum við ekki lögregl-
una væri bófaiðjan ekki upp á
marga fiska. En hefur þú annars
verið nokkuð riðinn við starfsemina?
—- Jú, svaraði ég. — Ég á frænda *
í Árósum, sem er vínkaupmaður.
Hann grunaði ekki hvar Árósar lágu,
en þegar hann heyrði að Emil frændi
ræktaði vínþrúgur, brosti hann næst-
um því ástúðlega.
Svo hann er „in the wine busi-
ness,“ sá gamli, sagði hann og
lagði nokkur skothylki í skamm-
byssu, sem hann hafði falda í erm-
inni allan tímann.
— Ég get haft gott af þér við sér-
stakt málefni, ef þú hefur löngun til.
Mér var mikill sómi sýndur og gaf
ég honum símanúmerið mitt.
Hann lofaði mér því að hann
skyldi hringja eftir nokkra daga.
— Sendið reikninginn til Kennedys
kallaði hann spjátrungslega um leið
og við yfirgáfum gildaskálann.
Við skildum úti á strætinu. Hann
rétti mér táragassprengju.
— Notaðu hana, ef gestgjafi þinn
hækkar húsaleiguna, sagði hann.
■— Þegar þeir finna gasþefinn láta
þeir alltaf undan.
Og hann hélt af stað. Ég sá hann