Fálkinn - 06.12.1961, Blaðsíða 13

STALINS
izt úr hjartaslagi. Upp frá því vék Rósa
ekki frá villunni.
Ég eyddi næsta degi í garðinum og í
heldur óhrjálegu bókasafni, þar sem
ég fann eintak af Stríð og frið eftir
Tolstoy. í bókinni voru athugasemdir
á spássíum, eftir Stalin að því er ég
fékk bezt séð. Ákveðnar athugasemdir
sem skrifaðar voru með stórri og kant-
aðri, en mjög reglulegri skrift, gáfu til
kynna litla ánægju með hegðun sögu-
hetjunnar. Á mörgum stöðum rakst ég
á athugasemdina: Þjóðfélagslega ófært.
Síðar komst ég að raun um, að Stalin
átti framúrskarandi gott bókasafn í
Kreml. Þegar hann eyddi heilum degi
á Villa Gorinka, hafði hann alltaf með
sér fjórar—fimm bækur úr þessu bóka-
safni.
Um áttaleytið morguninn eftir, var
ég rétt búin að smeygja mér í undir-
kjólinn fyrir framan opinn gluggann,
þegar dyrnar lukust skyndilega upn.
Mér til mikillar undrunar sá ég stóran
dreng standa í dyrunum. Hann var með
dökkt hár og blá augu, Hann var klædd-
ur grænni rússaskyrtu með hinu rauða
einkennismerki Komsomol (hins kom-
múnistiska ungmennasambands), og við
hana í gráum flónelsbuxum. Ég greip
morgunsloppinn minn í flýti. Drengur-
inn fylgdi mér brosandi með augunum
og virtist alls ekki setja það fyrir sig,
þótt ég væri fáklædd. Yfir axlir hans
sást nú gægjast forvitnislegt andlit lít-
illar stúlku.
— Hvað viljið þið, spurði ég og reyndi
að vera dálítið hneyksluð í málrómi.
— Ég er Vassili Stalin, sagði dreng-
urinn og barði sér á brjóst. — Afsakið,
ef ég trufla yður.
Og svo heyrði ég lága barnsrödd
segja:
— Og ég heiti Svetlana Stalin Af-
sakið!
Hlæjandi mjökuðu börnin sér lengra
inn í herbergið og tóku að skoða ferða-
töskurnar mínar, snúa við kjólunum
mínum og leggja fyrir mig hinar furðu-
legustu spurningar, — hversu gömul
ég væri, hvort ég þekkti madamoiselle
Deguilat? Eða ef til vill monsieur Deg-
uilat? Eða mademoiselle Labranche?
Ég furðaði mig á, að heyra þessa
runu af frönskum nöfnum og þess vegna
tók ég nú að leggja spurningar fyrir þau.
Það kom í ljós, að hér var um að ræða
kennara þeirra í frönsku, sumpart í
Kreml og sumpart í Villa Gorinka.
Börn Stalins minntust þeirra allra vel.
Loks fylgdi ég þeim í herbergið þeirra.
Niðri á stofuhæðinni höfðu þau stórt
herbergi saman, sem skipt var í tvennt
með lausu skilrúmi. Hér héngu tvær
myndir hvor fyrir ofan aðra: mynd af
Stalin og mynd af mjög fallegri, dökk-
hærðri konu.
— Þetta er mamma, útskýrði Svetlana
fyrir mér og horfði um leið sínum hnetu-
brúnu augum á mig.
Mér varð brátt ljóst, að Svetlana var
óvenjulega gáfað barn. Meðan bróðir
hennar gat naumlega komið út úr sér
nokkrum bjöguðum orðum á frönsku,
lék sú litla sér að því að buna úr sér
heilum setningum, ótrúlega réttum.
Hún trúði mér fyrir því, að hún hefði
vitneskju sína úr frænda sínum, Tochi-
vherine. Þag var gamall, rússneskur
stjórnarerindreki sem bjó þarna í vill-
unni.
Þegar sama dag fengu börnin fyrstu
kennslustund sína. Strax á eftir átti
Vassili að fara í tíma í herþjálfun, en
Svetlana og ég gengum út í garðinn.
Hún vildi endilega sýna mér veiðihund-
ana sína. Um kvöldið kynnti hún mig
fyrir öllu þjónustuliði fólksins. Enda
þótt þrettán herbergi væru í villunni,
var þjónustuliðið mjög fámennt. Ég
heilsaði sjötugri eldabusku frá Georgiu,
og Svetlana hvíslaði því í eyrað á mér,
að gamla konan væri dóttir Rafalovna.
— En þú mátt ekki segja neinum það,
bætti hún við alvarleg í bragði.
Einnig heilsaði ég upp á tvo vaktmenn
i hermannabúningum, sem einnig voru
frá Georgiu. Sex af þrettán herbergjum
villunnar — næstum öll önnur hæðin
— voru lokuð á veturna, og á sumrin
var þjónustuliðig aukið um eina stofu-
stúlku. Þegar Stalin hélt veizlur, komu
tveir hjálparmenn akandi í vagni frá
Kreml. Sumarið sem ég dvaldist í Villa
Gorinka, hélt Stalin veizlu vikulega.
Á föstudagsmorguninn bankaði Svet-
lana á dyrnar hjá mér og sagði;
—• Pabbi kemur á morgun.
Mér var ógerningur að hugsa mér
Stalin, æðsta mann Sovétríkjanna, sem
föður þessarar litlu, elskulegu stúlku.
Ég óttaðist engan veginn að hitta föður
barnanna, en ég átti erfitt með að hugsa
mér hann sem einn af meðlimum fjöl-
skyldunnar.
— Og hann ætlar að taka Pietr með
sér!
Pietr var úlfahundur, sem Stalin
hafði í Kreml. Þeir komu um hádegisbil-
ið daginn eftir. Börnin hlupu á móti
þeim þvert yfir grasflötinn. Ég var uppi
í herberginu mínu og í fyrsta sinn heyrði
ég tónlist frá stofuhæðinni. Svo kom
Vassili upp til mín og sagði:
— Það eru gestir niðri. Ég átti að
spyrja frú Rósu, hvort þú vildir ekki
koma.
Rósa kom á móti mér í dyrnar á dag-
stofunni. Hún tók mig undir arminn
og leiddi mig inn. Undir ljósakrónunni
dönsuðu herrar og dömur. í einu horn-
inu stóð stór og gylltur grammófónn.
Það var leikinn rólegur vals. Flöskur
Frh. á bls. 34.
ÍÚS,íh
EwSsSft 'íí
FALKINN
13