Fálkinn - 06.12.1961, Blaðsíða 16

Á hvers m
í litlum bæ er margt, sem þykir tíð-
indum sæta. Allt líður samt áfram og
yfirleitt er lítið veður gert út af næsta
daglegum atburðum og afmælum.
— Tíu ár eru ekki langur tími sé
miðað við ævi fyrirtækja, en vart verð-
ur því neitað, að hinn fyrsti tugur er
alltaf merkur 1 sögu þeirra. Fyrir fáum *
árum var hér lítið um að menn styttu
sér stundir eða gerðu sér dagamun á
veitingahúsum. Herma svo fróðir menn, f
að þá hafi varla verið fleiri en 100—-
200 manns úti að skemmta sér á laug-
ardagskvöldum á þeim veitingastöðum,
þar sem vín var frjálslega haft um
hönd. Þá var vasapelaöldin í algleym-
ingi. Menn stungu á sig pela, er þeir fóru
á dansstað og laumuðust svo til að hella
í glösin, þegar enginn sá til. En upp úr
árinu 1950 fer þetta að breytast smátt
og smátt, nýir og vistlegir veitingastaðir
eru settir á stofn og ekki leið á löngu
áður en þessir staðir fengu leyfi til þess
að hafa vínveitingar um hönd. Ef til
vill hafa hin vistlegu húsakynni þess-
ara staða átt sinn þátt í að auka aðsókn-
ina, en sú þróun hafði aftur á móti í
för með sér, að hinu hvimleiða laumu-
spili vasapela linnti að nokkru. Á þess-
um árum eða skömmu eftir að Þjóðleik-
húsið tók til starfa var Leik'húskjallar-
inn settur á stofn, en hann er tíu ára
um þessar mundir.
★
i
Það var líkast sem í ævintýri frá Aust-
urlöndum er við litum þar inn um dag-
inn. Þar voru öll borð hlaðin krásum.
Matsveinar voru að leggja síðustu hönd •
á réttina og hlupu til og frá með log-
andi steikurnar. Þeir báru þær á tein-
um er svipaðir voru sverðum í lögun og
öðru hverju helltu þeir víni á þær, svo
að loginn færðist í aukana. Þjónar voru
á þönum til og frá, berandi alls konar
diska og föt að ógleymdum glösunum.
Það er sjaldan sem slíka sjón ber fyrir
augu og ekki verður því neitað, að vatn
kom fram í munninum á manni. En þessa
rétti býður staðurinn upp á daglega og
getur hver og einn fengið hvað sem er
af þessum krásum, ef 'hann á eitthvað í
pyngjunni. En við þessa sjón kom manni
strax í hug máltækið gamla: Matur er
mannsins megin. Og ekki er að efa, að
Þorvaldur Guðmundsson stendur við dyrn-
ar á Þjóðleikhúskjallaranum og býður
gesti velkomna.