Fálkinn - 06.12.1961, Qupperneq 11

Selterski hélt, að það hlyti
að vera öruggt ráð til þess
að losna við Peregarin, að
lesa upp fyrir hann úr skáld-
sögu, sem hann hafði hnoð-
að saman í æsku. En hann
fékk að lesa, unz hann gafst
upp
Smásaga eftir Anton Tjekov

ingu. Þegar klukkan sló eitt var liús-
bóndinn kominn að því að lýsa höll-
inni, þar sem söguhetjan, Valentin
greifi, átti heima.
— Það hlýtur að vera gaman að
búa i svona höll, andvarpaði Pere-
garin. — En hvað henni er snilldar-
lega lýst! Ég gæti setið hér til ævi-
loka og hlustað á.
— Bíddu hægur, hugsaði Selterski.
— Þú skalt ekki' þola það til lengdar.
Klukkan hálftvö hófst lýsingin á
söguhetjunni.
Klukkan tvö las Seltcrslii með
sljórri draugarödd:
— Þér spyrjið mig hvers ég óska.
Ég óska að hönd yðar titri máttlaus
í minni hendi, langt laurt i fjarska
undir hvelfingu suðurhimnanna. Að-
eins þar getur hjarta mitt slegið með
meiri sæld undir dómkirkjuhvelfing-
unni. Sál mína þyrstir i ást . . . i
ást . . .
— Nú geta ég ekki meira, herra
ofursti.
— Við skulum láta þetta duga
núna. Þér getið lesið afganginn fyrir
mig á morgun. Nú skulum við tala
svolítið saman. Ég lief ekki sagt yður
ennlþá hvernig fór við Agalzk . . .
Selterski hneig' máttvana aftur á
bak í stólinn, lokaði augunum og
hlustaði.
Ég hef reynt allar leiðir, hugsaði
hann. Nú situr hann hérna til klukk-
an fjögur. Ég vildi gefa hundrað
rúblur til þess að losna við hann.
Aha! Nú datt mér nokkuð í hug!
— Herra ofursti, greip hann
fram í. — Afsakið að ég skuli grípa
fram í fyrir yður á ný. Ég ætla að-
eins að biðja yður að gera mér ofur-
lítinn greiða. Ég hef haft margvís-
leg útgjöld síðustu vikurnar. Það
er ekki til grænn eyrir á heimilinu. .
og ég fæ enga peninga fyrr en í lok
næsta mánaðar. . . .
— Það er orðið framorðið. . . .
eh. . . . hm.... sagði ofurstinn og
ræskti sig — Klukkan er bráðum
þrjú. Hvað voruð þér að segja?
— Mér ríður á, að ná í 2—800
rúblur. Þér munduð víst ekki getað
vísað mér á neinn, sem gæti lánað
mér þær?
— Hvernig ætti ég að geta það?
Eh.... hm.... það er víst mál til
komið fyrir yður að komast í háttinn.
Líði yður vel. Og þakka yður fyrir
gestrisnina. Viljið þér heilsa kon-
unni yðar.
Ofurstanum lá allt í einu á og
hann þreif húfuna sína og gekk til
dyra.
— Ætlið þér að fara strax? taut-
aði Selterski. — Ég ætlaði að biðja
yður. ... af því ég veit hvað þér
eruð þóngóður.... Ég vonaði....
— Á morgun! Nú verðið þér undir
eins að fara að hátta. Konuna yðar
er víst farið að lengja eftir yður.
Það væri laglegt, ef ég hefði af yður
svefn! Nei, ekki til að tala um. góði
vinur.... Líði yður vel. Og í
rúmið!
Peregarin tók í höndina á honum
með sætsúrum svip, setti upp húfuna
og fór.
FÁLKINN