Fálkinn - 28.03.1962, Blaðsíða 28

Fögur tónlist ómaði um skrautlega sali
veitingahússins í Bebenhausen þetta
nóvemberkvöld. Við hornborð sátu
Wolfgang og vinkona hans, Ursula,
ásamt Doris og Pedro. Ursula var falleg,
dökkhærð stúlka, sérstaklega vel vaxin.
Hún hló oft og horfði á Wolfgang. Það
var bersýnilegt, að hún dáðist mjög að
hinum unga lyfjafræðinema.
Doris varð fegin í hvert skipti sem
Wolfgang dansaði við Ursulu, Þá gat
hún talað við Pedro einslega — og það
var margt, sem þau þurftu að ræða um.
— Faðir þinn sagði. að þú hefðir orð-
ið eftir í París, hvíslaði Doris, um leið
og Wolfgang sveiflaði sér í dansinn með
Ursulu.
Pedro hrukkaði ennið. Honum var
kunnugt um fjárhagsörðugleika föður
síns, en hann gat ekki fundið neitt sam-
hengi milli þess og svo lyginnar, sem
hann hafði gerzt sekur um.
— Og mamma vill skilja okkur
sundur, hélt Doris áfram.
Pedro svaraði ekki. Hann greip hönd
hennar og horfði beint í augu hennar.
— Hvaða máli skiptir það? Ég er
hjá þér . .. Við erum saman.
Hann elskar mig, hugsaði Doris og
gladdist í hjarta sínu.
Hann bauð henni upp og þau liðu út
á dansgólfið. Bæði voru innilega glöð.
Þau voru ung og ástfangin og skyndi-
lega fannst þeim eins og ekkert á jarð-
ríki gæti ógnað hamingju þeirra.
Þegar þau dönsuðu framhjá Wolfgang
og Ursulu, kallaði Pedro:
— Næsta vetur stunda ég nám við
háskólánn í Tubingen. Hvað segirðu
um það?
— Fín hugmynd, hrópaði Wolfgang
á móti. — Þú ert hjartanlega velkom-
inn!
Dorfs stanzaði. Að henni skyldi ekki
hafa dottið þetta í hug! Þá gætu þau
trúlofazt og kynnst betur. Hún gat búið
heima hjá sér enn um hríð og einnig
notið samvistar við Pedro.
Hljómsveitin tók að leika mambo og
nú komst Pedro í essið sitt. Hann gaf
sig allan á vald hinum suðuramerísku
tónum og Doris fylgdi honum auðveld-
lega í dansinum. Margir hættu að dansa
til þess að horfa á þau og sumir klöpp-
uðu í takt við tónlistina. Stemningin
jókst stöðugt.
Doris fannst hún aldrei á ævi sinni
hafa verið eins hamingjusöm. Hún lok-
aði augunum, þrýsti sér fast upp að
Pedro og lagði hendurnar um háls
honum.
í sömu andrá breyttist lýsingin í saln-
28 FÁLKINN
um. Hin fjólubláu ljós, sem verið höfðu
meðan mambóið var leikið, voru slökkt
og skærhvít ljós kveikt. Doris fékk of-
birtu í augun, þegar hún opnaði þau.
Hið fyrsta sem blasti við sjónum hennar
var . . . Bettina!
Pedro tók eftir því að Doris hrökk
við.
— Hvað er að?
— Mamma er hér!
Pedro hélt áfram að dansa, en hún
skalf í örmum hans.
Nú kom Felipe einnig í Ijós á bak við
Bettinu. Þau stóðu þarna bæði þögul og
hreyfingarlaus og renndu augunum yfir
salinn. Loks kom Felipe auga á son sinn
Pedro og þegar hann sá við hverja hann
dansaði, þá skildi hann hvers vegna
Bettina hafði heimtað að hann kæmi
með henni hingað.
Bettina leit til hans
— Sástu nokkuð, Felipe?
— Ég? Hm . . . hm . . nei ekkert. . . .
Hann yppti öxlum. Síðan hélt hann
áf ram:
— Ég hefði náttúrlega átt að segja
þér eins og satt var að Pedro væri með
mér. En ég vildi ekki koma þér í upp-
nám. Og þú hefur mín orð fyrir því, að
við munum báðir fara héðan frá Tu-
bingen strax í kvöld.
Aður en Bettinu vannst tími til að
svara var Wolfgang kominn til hennar:
— Mamma! Ég vildi gjarna kynna
þig fyrir vinkonu minni, Ursulu Kar-
mer.
Bettina brosti vélrænt og rétti fram
höndina. Henni geðjaðist vel að skær-
bláu og ákveðnu augnaráði stúlkunnar.
Og hún gat ekki stillt sig um að hlæja.
Hún þekkti Wolfgang og hina skemmti-
legu hegðun hans.
Tónlistin hljóðnaði. Doris og Pedro
sneru aftur að borði sínu án þess að
líta i áttina til dyranna.
— Við höfum nóg pláss við borðíð,
sagði Wolfgang kurteislega og benti.
Það var erfitt að ráða bros Bettinu,
þegar hún heilsaði Pedro.
— Þú ert fljótur að átta þig, kæri
Pedro. Þú ert varla búinn að stíga niður
fæti hér í Túbingen, þegar þú uppgötv-
ar vinsælasta og skemmtilegasta dans-
staðinn okkar.
Hún leit í kringum sig, en hélt síðan
áfram:
— Hér skemmti ég mér oft konung-
lega, þegar ég var ung. Hvaða dans
voruð þið að dansa, þegar ég kom inn?
— Mambo, mamma, svaraði Doris
og roðnaði.
■—- Mambo, já, einmitt! Tímarnir
breytast. Ég man eftir þegar charleston
var dansað á þessu sama gólfi. Þá voru
kjólarnir mittislausir og náðu rétt niður
á hnéð.
Unga fólkið hló svona fyrir siða sakir.
Síðan hljómaði tónlistin aftur og þau
hurfu út á dansgólfið.
— Hvers vegna er hún móðir þin
svona mikið á móti mér, hvíslaði Pedro
í eyra Dorisar.
— Ég veit það ekki, hvíslaði Doris
á móti. En innst inni fannst henni eins
og hún vissi rétta svarið við þessari
spurningu.
Þegar dansinum var lokið og Doris
og Pedro komu aftur að borðinu stóð
Felipe á fætur.
—- Ég vil gjarna fá að segja við þig
nokkur orð, sagði hann við son sinn.
Eilítið hikandi fylgdi Pedro föður
sínum út úr salnum. Þeir gengu inn í
hliðarsal, fengu borð þar og Felipe