Fálkinn - 06.06.1962, Blaðsíða 15

Hún reis upp.
— Gaztu virkilega dröslað mér hérna upp á bekkinn,
án þess að taka hendurnar úr vösunum?
Hann virti hana fyrir sér eins og hverja aðra sjaldséða
skepnu. Henni varð hugsað um hin rómantísku yfirlið fag-
urra kvenna í skáldsögunum, sem hún las stundum. Þar
tóku karlmennirnir þær varlega í fang sér og létu þær lykta
af ilmvatni og veifuðu silkivasaklútunum fyrir framan and-
lit þeirra. Á meðan lýstu þeir fegurð þeirra með háfleyg-
um orðum.
— Þú ættir ekki að hreyfa þig strax.
Skipunartónninn espaði hana, en hún fann, að hún átti ekki
um annað að velja en hlýða. Hún reyndi eftir beztu getu
að sitja bein, og þegar hún krosslagði fæturna, gætti hún
þess, að sokkarnir væru ekki snúnir. Henni virtist bregða
fyrir glettnisglampa í augum hans, en varirnar voru saman-
klemmdar, svo að henni gat hafa missýnzt. Hún leit á hann
og var viss um að hún var ákveðin á svip
— Ég þakka hjálpina. En nú er allt í lagi.
— Jæja, það er ágætt. Og góðan bata.
Hann leit fast á hana, og svo var hann farinn.
Hún lét fallast upp að baki bekksins og stundi við, því að
henni leið illa. Hún fann það nú, og henni fannst hún vera
einmana, þegar hann var farinn. Skrítinn maður, hugsaði
hún og minntist kímniglampans í augum hans. Hví fór
hann strax?
★
Hún komst að raun um það nokkrum dögum seinna, að
hann vann á skrifstofu í húsinu beint á móti glugganum,
þar sem hún sat venjulega þegar lítið var að gera í búðinni.
Og nokkrum sinnum leit hann upp í gluggann til hennar
og kinkaði kolli, þegar hann átti leið um götuna. Hún fann,
að hún var farin að 'eyða of miklum tíma í að horfa eftir
honum og hugsa um hann.
Og svo mættust þau aftur á götunni einn rigningardag.
Þau voru ekki lengur ókunnar manneskjur. Þau höfðu horft
hvort á annað gegnum glugga daglega í langan tíma og
fundið eitthvað milt og blítt og dásamlegt verða til á milli
þeirra. Nú er hún gekk við hlið hans og mætti augum hans,
sem hún fékk aldrei nóg af að horfa í, fann hún til sterkrar
löngunar til þess að koma við hann, snerta hann, finna hann
fast upp við sig. Og hún sá, að löngun hans var hin sama.
Þau reikuðu stefnulaust án annars markmiðs en þess að
vera saman. Hún stakk hendinni í frakkavasa hans og fann
hönd hans, heita, sterka hönd, sem gældi við hennar. Hún
þrýsti sér upp að honum og fann hann upp við mjöðm sína,
hvernig hann hreyfði sig, þegar hann gekk. Þau voru komin
langt vestur í bæ, á einhverja dimma götu, þar sem hún
hafði aldrei komið áður. Allt í einu stanzaði hann í skugg-
anum af stóru húsi og stóð frammi fyrir henni.
— Alda!
Henni fannst nafn sitt fallegt, þegar hann nefndi það.
— Ég hef aldrei verið eins heillaður af nokkurri konu
og þér.
Hann hneppti frá henni kápunni hægum, fumlausum hand-
tökum og hún fann augu hans hvíla á sér, án þess að geta
greint svipbrigði þeirra í dimmunni. Hún skalf meðan hún
beið eftir honum. Og síðan hvíldi hún upp við hann, fann
hann allan, hita hans og löngun, og ofsi hans skelfdi hana
ekki, heldur vakti hana. Hún hreifst með hreyfingum hans.
Hann ýtti henni hægt frá sér og virti hana fyrir sér og hún
fann allt í einu tár á kinn sér. Hún fann sig alla á valdi
hans algjörlega og skilyrðislaust, — í fyrsta sinn á valdi
karlmanns.
Framh. á bls. 40.
FÁLKINN 15