Fálkinn - 06.06.1962, Blaðsíða 28

GABRIELA
Frh. af bls. 27
ið. Það er dálítið, sem ég þarf að tala
við þig um.
Nagandi angist gagntók Julian, en
hann settist og hlustaði.
— Hvað liggur þér á hjarta?
— Ég fer ekki aftur til Bursagasse,
svaraði hún.
Það varð grafarhljóð í herberginu.
Julian flutti sig til á rúminu og var
órólegur. Hann sá ekki andlit Gabrielu
greinilega lengur. Andartak var eins
og hann ætlaði að þjóta upp af stóln-
um, en honum tókst að hafa stjórn á
sér.
— Ég hef hugsað málið rækilega,
sagði hún. — Og ég vil ekki fara aftur.
— En kæra Gabriela ....
Julian reyndi að hlæja.
— .... hvers vegna talar þú svona
barnalega? hvert ætlarðu að fara?
— Þú manst kannski eftir því, að
þegar við hittumst fyrst, teiknaði ég
kjóla hjá stóru tízkufyrirtæki í Frank-
furt. Ég hef hugsað mér að byrja á því
aftur og er viss um, að ég get fengið
gömlu stöðuna mín aftur og ef ekki, þá
einhverja aðra stöðu.
— En hvers vegna, sagði Julian og
rödd hans var hás.
— Það er bara þannig, sagði hún
hljómlausri röddu. Síðan snéri hún sér
við og horfði framan í hann. — Sérðu
það ekki sjálfur, Julian, að við höfum
aldrei verið hamingjusöm. Gifting
okkar leiddi aðeins sorg og leiðindi yfir
heimili þitt.
Nú skildi Julian, að Gabriela meinti
það sem hún sagði. Hann féll saman og
orð hennar voru eins og skot, sem rigndi
yfir hann.
Hann vildi ekki missa Gabrielu.
Hann hafði barizt svo mikið til að fá
hana, hafð lent í ósátt við fjölskyldu
sína, stofnað sér í fjárhagslega örðug-
leika og sætt sig við, að öll Tubingen
talaði um einkalíf hans.
Og nú vildi Gabriela yfirgefa hann!
— Fyrst svo er, þá er úti um mig,
sagði hann.
í fyrsta skipti brosti Gabriela.
— Nei, Julian, svaraði hún og rödd
hennar varð allt í einu þróttmikil og
örugg:
— Það er ekki úti um þig. Þú hefur
enn þá Bettinu!
Sjö vikum síðar stóð Julian Brandt
og horfði yfir fljótið. Himinninn var
heiður og blár yfir Tubingen. Julian
opnaði báða gluggana og andaði að sér
fersku ilmandi vorloftinu. Á brúnni
stóð hópur af hlæjandi stúdentum og
vinkonum þeirra.
Andlit Julians varð skyndilega alvar-
legt. Hann snéri sér frá glugganum
og gekk aftur að skrifborðinu. Hann
dró stólinn fram, en settist ekki. í
staðinn tók hann að blaða 1 skjala-
möppu. Hvert bréfið á fætur öðru var
28 FÁLKINN
endursent frá Stuttgart. Þau voru síð-
ustu leifar hins ógæfusamlega sam-
bands hans við Arnold Rasmussen.
Nú hafði hann enn einu sinni eytt
dýrmætum tíma ævi sinnar til einskis.
En hvað gerði það svo sem til? Hann
lét sér á sama standa um allt nú orðið.
Julian stundi. Hann tók upp blað
lyfjafræðinga og fletti því.
— Herra Brandt!
Það var Minna sem kallaði á hann.
— Já, hvað er það, Minna?
— Ég vildi bara segja, að ég er að
hugsa um að fara til systur minnar í
Reutlingen í dag.
— Já, farið bara. Ég get séð um mig
sjálfur, hrópaði hann til baka.
—• Ég verð náttúrlega komin aftur í
tæka tíð fyrir kvöldverðinn.
Julian gekk upp tröppumar og fann
Minnu í borðstofunni.
— Þetta bjargast allt saman, Minna,
sagði hann.
Síðan leit hann undrandi í kringum
sig.
— En hvað á þetta nú að þýða? Það
er lagt á borð eins og á stórhátíðardegi.
Á einhver afmæli?
Minna roðnaði.
— Ekki beint afmæli........Það er
bara það, að .... að í dag eru fimmtíu
ár liðin, síðan ég byrjaði að vinna hér
í húsinu hjá gamla apótekaranum.
Doris og Wolfgang sögðu að ....
— Já, auðvitað. Ég skal sjá um, að
það verði fyrsta flokks vín á boðstólum.
—v—
Nákvæmlega klukkan fjögur lenti
flugvél frá París í Stuttgart og tíu
mínútum síðar föðmuðust þær Minna
og Bettina. Bettina var mörgum árum
yngri í útliti nú, en þegar hún fór frá
Tubingen. Hún var sólbrún og dökkblá
augu hennar voru stærri og skærari
en nokkru sinni. Hið fyrsta sem hún
spurði var um Albert.
— Ég skildi ekki bréfin þín almenni-
lega. Og ekki skeytið heldur. Hvað
hefur eiginlega gerzt? Gabriela hefur
yfirgefið Julian og flutt til Frankfurt.
En hvaða máli skiptir það Albert?
— Uss, hvíslaði Minna. — Ekki tala
svona hátt. Fólkið starir á okkur.
Þannig er mál með vexti......... Hún
lækkaði röddina enn þá meira......Al-
bert er hrifinn af Gabrielu, og ég held
að hún .... að hún hafi farið sína leið í
von um, að ....
Bettina sleppti hönd gömlu konunn-
ar og starði á hana, eins og hún tryði
ekki því sem hún sagði.
— í von um að giftast elzta syni mín-
um? Er það það sem þú átt við?
Allt í einu fór hún að hlæja.
— Nei, Minna, þetta getur ekki verið
satt. Önnur kona manns míns ....
— .... kemur til með að verða
tengdadóttir þín, bætti Minna við. —
En þú mátt ekki minnast einu orði á
þetta við Julian. Hann fær víst að vita
þetta nógu snemma samt.
— Hvernig veizt þú þetta allt saman,
spurði Bettina.
— Ég veit allt, tautaði Minna. — En
komdu nú. Julian hefur útbúið glæsi-
lega veizlu til að fagna heimkomu
þinni.
Bettina leit tortryggin á hana. Síðan
sagði hún bitur:
— Heimkomu minni? Ég er ekki kom-
in heim. Ég er komin til þess að láta
Julian fá það sem honum ber. Og af
því að Doris ætlar að gifta sig. Fyrst
ekki er hægt að koma vitinu fyrir hana,
þá verður þó að sjá um, að hjónaband
hennar verði eins vel undirbúið og
hægt er.
Minna brosti með sjálfri sér. Hún
skildi vel hvað Bettina átti við með
þessu, að undirbúa hjónaband Dorisar.
Kirkjubrúðkaup, veizla, dýr klæði og
allur útbúnaður fyrsta flokks. Áreiðan-
lega mundi Bettina líka útvega ný-
giftu hjónunum sómasamlega íbúð.
Julian sat við skrifborð sitt, þegar
Minna brá út af vana sínum og opnaði
dyrnar án þess að banka á undan sér.
Hún sagði hárri röddu:
— Herra Brandt! Frúin er komin
heim.
— Hva .... hvað eruð þér að segja,
Minna?
— Ég sagði að frúin væri komin
heim.
Julian gekk að dyrunum. Þar stóð
Bettina, tágrönn og glæsileg og fegurri
en nokkru sinni fyrr, í ljósri vordragt
og með hvítan hatt.
— Það eru nú ofurlitlar ýkjur að ég
sé alkomin heim, sagði Bettina. — En
ég var á ferð í París, og fyrst leiðin
hingað var ekki löng, þá fannst mér.
.... Ég vildi gjarnan segja þér, að ég
hef unnið málið gegn Rasmussen.
Hjartalyfið er sem sagt þitt aftur.
— Mitt? endurtók Julian forundrandi.
— En viltu ekki koma inn?
Hann dró fram stól.
— Minna!
Hann snéri sér að gömlu konunni, sem
stóð enn í dyragættinni við hlið Bettinu.
— Viljið þér ekki vera svo væn að
sækja okkur ofurlítið vín. Frú Brandt
.... Bettina á ég við, er áreiðanlega
þreytt eftir ferðina.
Bettina hló. Hún tók af sér hanzkana
og rétti honum höndina.
— Þú gætir nú boðið mig velkomna
fyrst.
Og meðan hún stóð þarna með hönd
Julians í sinni, sagði hún:
— Skilurðu nú, hvers vegna ég sló
eign minni á uppfinningu þína? Ég
gerði það af því að ég þekkti viðskipta-
hætti Rasmussens. Ég er með nokkra
pappíra með mér. Þú þarft bara að
undirrita þá og síðan er allt eins og það
var, áður en Rasmussen kom í spilið.
— Þú gerðir þetta sem sagt allt mín
vegna, stamaði Julian. — Ég skil þetta
nú ekki alveg enn þá. En við getum
rætt um það síðar. Viltu ekki taka af
þér hattinn og setjast. Ég vona að þú
borðir kvöldverð með okkur. Þú skil-
ur.....
Bettina leit örvæntingarfull á han^
— Hvað þá?
Julian hikaði. — Hefur Minna ekki