Fálkinn - 06.06.1962, Blaðsíða 22

NÝ SPENNANDI FRAMHALDSSAGA EFTIR BRITT HAMDI
NÝJA FRAMHALDSSAGAN UM HANA KATRÍNU hófst í síðasta blaði, en
nýir lesendur geta byrjað að fylgjast með þegar beir hafa lesið eftirfarandi yfirlit:
Katrín er lítil og fátæk stúlka, sem dvelst á barnaheimilinu Sólargeislinrs í fá-
tækrahverfi í London. Faðir hennar er dáinn fyrir mörgum árum, en móðir henn-
ar vann fyrir þeim mæðgum, unz hún veiktist og var flutt á fátækrasjúkrahús.
Þann dag stóð Katrín frammi fyrir fröken Brown, forstöðukonu barnaheimilis-
ins, og allt frá þeirri stundu stóð henni beygur af henni. Sagan hefst á því að
Katrín kemur aftur á barnaheimilið eftir að hafa verið rekin úr vist hjá „fínu“
fólki. Þetta hefur borið við tvisvar sinnum áður. — í sæti Katrínar við matborð-
ið er komin ný stúlka, Nellie, sem strax eftir fyrsta daginn verður bezta vin-
kona hennar. Fröken Brown eys skömmunum yfir Katrínu fyrir að hafa verið
rekin úr vistinni, en Katrín getur ekki sagt neinum frá því hræðilega atviki, sem
varð ástæða þess. Feitur og ógeðfelldur þjónn á heimilinu, hafði ráðizt á hana í
dimmum kjallaratröppum og reynt að nauðga henni .,. Nokkrum dögum síðar
er von á þremur fínum frúm í heimsókn á barnaheimilið. Þann dag eru börn-
in rifin á fætur klukkan fjögur og látin skúra og þrífa allt til hátt og lágt. Þeg-
ar frúrnar koma er búið að klæða þau í föt, sem þau fá ekki að fara í á hverj-
um degi. Ein hinna fínu frúa, tekur Katrínu litlu tali og spyr hana meðal ann-
ars hvenær þau hafi farið á fætur í morgun. í ógáti segir Katrín eins og er, en
fröken Brown hafði gefið þeim ströng fyrirmæli um hvað bær ættu að segja, ef
þær yrðu spurðar einhvers. Guð minn góður! Hvað hafði hún sagt?
Augu fröken Brown stungu hana eins
og nálar um leið og hún sagði:
— Katrín Williams er eitt af okkar
verstu vandræðabörnum. Hún skrökv-
ar ævinlega. Þrisvar sinnum hefur hún
verið send aftur frá góðum heimilum
hjá- virðulegum fjölskyldum, þar sem
henni hefur verið útveguð góð vinna.
Fyrst var hún hjá Austins dómara, en
þar komst upp, að hún hafði stolið te-
boxi.....
Austins dómari. Katrín mundi aldrei
gleyma þeim svíðandi löðrungum, sem
hann hafði rekið henni, þegar starfs-
fólk eldhússins kærði hana fyrir að
hafa stolið teboxi, sem hún hafði aldrei
augum litið....
— Þar næst var hún send til Lati-
mers majors. Þar réðist hún á litla
dóttur þjónsins þar og misþyrmdi
henni....
Latimer major. Katrín beit á vörina.
Nei, til hvers var að reyna að verja
sig? Engin af þessum fínu frúm skildi
hversu særandi það var að vera kölluð
munaðarleysingi og hóruungi. Hún
hafði misst stjórn á skapi sínu einn
daginn.
Katrín varð að hlusta á skýrslu frök-
en Brown og komst ekki einu sinni að,
þótt hún hefði vogað sér að mótmæla.
Allt í einu heyrði hún ókunnu konuna
segja:
22 FÁLKINN
— En ekkert af þessu afsakar þá stað-
reynd, að þér hafið rekið börnin á fæt-
ur klukkan fjögur. Ég efast ekki um,
að þetta hafi oft gerzt áður. Þér látið
barnaheimilið líta vel út, aðeins meðan
við erum í heimsókn. Og þér hafið látið
vesalings börnin skúra og þrífa allt
hátt og lágt hálfa nóttina og klætt þau
síðan dauðþreytt í föt, sem þau fá ekki
að klæðast dagsdaglega. Og ef ég þekki
yður rétt, hafið þér áreiðanlega sérlega
góðan mat á boðstólum í dag!
Fröken Brown greip andann á lofti.
Ákafar umræður hófust milli kvenn-
anna og þær hröðuðu sér inn í annað
herbergi. Dyrunum var lokað. Börnin
stóðu fyrir utan orðlaus af undrun.
— Ertu gengin af vitinu? Hún drep-
ur þig, hvíslaði Nellie að Katrínu.
— Það verður verst fyrir-hana sjálfa,
svaraði Katrín og reyndi að sýnast hug-
rökk. En innst inni átti hún enga ósk
heitari en að vera komin langt í burtu.
Það sem hingað til hafði gerzt á barna-
heimilinu voru hreinustu smámunir
hjá því sem hún átti í vændum.
Hálfri klukkustund síðar kom fröken
Brown. Hún leit út eins og þrumuský.
Katrín hafði vissulega ástæðu til að
óttast. Frúrnar voru komnar að útidyr-
unum, þegar lafði Channing stanzaði og
hvíslaði einhverju að fallegu konunni,
sem Katrín og Nellie höfðu dáðst hvað
mest að.
Örskömmu síðar sagði konan við
fröken Brown:
— Mér þætti vænt um, ef ég mætti
taka Ktrínu með mér. Okkur vantar
stúlku á saumastofuna okkar. Að því
er mér skilst á yður, viljið þér hvort
sem er helzt losna við hana.
Fröken Brown þagði og svaraði engu.
Henni þótti bersýnilega miður að fá
ekki tækifæri til þess að ná sér niðri
á Katrínu. Loks gat hún stunið upp:
— Takið hana, frú mín góð! En hún
mun reyna heldur betur á þolinmæði
yðar. Þér munuð áreiðanlega senda hana
hingað aftur eftir stuttan tíma.
Hingað kem ég aldrei framar, sór
Katrín með sjálfri sér.
Einhver tók í handlegg hennar. Hún
snéri sér við og sá í örvæntingarfull
augu Nelliar litlu. Nellie sagði ekkert,
en svitinn bogaði af enninu á henni.
— Fröken, sagði Katrín. — Hafið þér
ekki líka vinnu á saumastofunni fyrir
Nellie Fagg? Hún er bezta vinkona
mín.
Konan brosti til lafði Channing, sem
kinkaði kolli til samþykkis.
— Komið þið báðar. Við skulum sjá
um, að þið fáið að vera saman. Farið
þið nú og takið saman dótið ykkar.
Vagn lafði Spencer, sem frúrnar
höfðu komið í til barnaheimilisins Sól-
argeislinn, var í fullu samræmi við hið
glæsilega útliti eigandans. Hann var
alsettur gylltu skrauti og gegnum rúð-
urnar sást glitta í stoppuð sæti klædd
bláu silki.
Katrín og Nellie stóðu lengi og störðu
á þessa óskiljanlegu dýrð. í þeirra aug-
um var það hreint kraftaverk, að þær
skyldu eiga að fá að aka í þessum vagni.
Lafði Spencer var raunar ekkert um
þetta uppátæki Lievens greifynju. Ekki
svo að skilja, að hún hefði neitt á móti
því að rétta tveimur fátækum telpum
hjálpandi hönd, en henni fannst of
langt gengið að bjóða þeim upp í henn-
ar eigin vagn. Lafði Channing hafði
haft gaman af þessari hugdettu greif-
ynjunnar og stutt hana með ráðum og
dáð. Og þegar vagninn rann af stað
eftir götum fátækrahverfisins, sátu
þær Kristín og Nellie við hlið hins
skrautklædda ekils. Svipbrigði hans
gáfu Ijóslega til kynna hvernig honum
líkaði að hafa telpurnar við hlið sér.
Nokkru síðar sveigði vagninn inn á
opið svæði, sem aðskildi fátækrahverf-
ið frá hverfi hinna ríku. Allt í einu varð
fólkið öðru vísi útlits, betur klætt, glað-
legra og glæsilegra á allan hátt. Og
húsin breyttu um svip. Þau voru prýdd
listrænu skrauti og aðskilin frá götun-
um með skrautlegum grindverkum og
limgerðum. Vagninn sem þær óku í,
stakk ekki lengur í stúf við umhverf-
ið og vakti enga athygli vegfarenda.
Hvarvetna mættu þau ámóta vögnum,
ef ekki ennþá glæsilegri. Katrín hnippti
í Nellie, benti og hvíslaði og átti engin
orð til að lýsa allri þessari dýrð. Lieven