Fálkinn - 06.06.1962, Blaðsíða 24

í lífsbaráttunni. Hið mikla og spenn-
andi líf, sem Katrínu hafði dreymt um,
lét enn bíða eftir sér, en þær lærðu að
sauma og stoppa og bæta flíkur, þannig
að ekkert sást á þeim, og konan, sem
veitti saumastofunni forstöðu var hrein-
asti engill í samanburði við fröken
Brown. En sambandið við umheiminn
var lítið og þær lifðu í lokuðum heimi
þjónustustúlkunnar. Aðeins þau efni
og klæði sem þær höfðu milli hand-
anna, veittu þeim hugboð um annað
líf en þeirra eigin. Hversu oft sat Katrin
ekki þögul og dreymandi og handlék
mjúklega og virðulega skrautlega út-
saumaðar blússur og þung silkipils.....
Hún skrifaði móður sinni öðru hverju
og sagði henni frá vinnu sinni, og fékk
aftur stutt og illa skrifuð bréf á slæm-
um pappír. En dag nokkurn hafði eitt
þessara bréfa að geyma þær miklu
fréttir, að líðan móðurinnar væri nú
miklu betri og hún fengi innan skamms
að fara af sjúkrahúsinu.
,,Við höfum fengið inni hjá frú, sem
á systur hérna“, skrifaði móðirin.
„Hún er saumakona og þegar ég sagði
henni frá þeirri góðu stöðu, sem þú hefð-
ir, þá lýsti hún því yfir, að hún væri fús
til þess að ráða þig fyrir ókeypis fæði
og húsnæði. Hún býr íBrewsters Lane
17 í East End og heitir frú Gibbs.
Kannski getur þú komið málum þínum
L TLA HAGAN:
AÐ DRAGA AND-
ANN RÓLEGA
Vísindin komu tveimur dögum of
seint. Ég sé í dagblaðinu mínu, að það
sem magasjúklingarnir hræðast mest,
reynslumáltíðin, verður framvegis etin
án þess að gúmmíslöngu sé stungið nið-
ur í háls manns. Um daginn þegar ég
gekk undir þessa aðgerð, var gamla
aðferðin enn höfð í heiðri. Þegar búið
var að gefa manni te og tvíbökur án
smjörs, nálegar en velmeintar góð-
gjörðir, komu tvær hjúkur inn í stof-
una frá hægri og höfðu meðferðis
gúmmíslöngu, sem var næstum eins
þykk og brunaslanga. Ef þér sjáið ein-
hverntíma hjúkur koma inn í sjúkra-
stofu frá hægri með gúmmíslöngu með-
ferðis, getið þér rólegur stokkið út um
gluggann, án þess að hugsa um á hvaða
hæð þér eruð. Ég var beðinn um að
halda á gúmmísvuntu fyrir framan mig
og ég var látinn halda á vatnsfötu í
brjósthæð og síðan nálguðust þær með
slönguna.
— Hafið þér reynt þetta fyrr? spurði
önnur. En ég svaraði ekki. Ég sá strax,
að ef ég svaraði neitandi, mundi slang-
an vera komin niður í háls á mér á
24 FÁLKINN
þannig í kring, að þú getir komið til
mín fyrsta laugardag í næsta mánuði.“
Katrín átti erfitt með að sofna kvöld-
ið, sem hún fékk þetta bréf, ekki hvað
sízt af því að Nellie, sem svaf í rúmi
við hlið hennar, grét hátt og vonleysis-
lega. Katrín var líka æst og óttaslegin
við þá tilhugsun að þurfa að yfirgefa
þetta vanabundna og góða líf. Nokkrum
sinnum á ári hverju hafði hún heilsað
upp á móður sína á sjúkrahúsinu, en
hún hafði alltaf kviðið fyrir þeim heim-
sóknum, ef til vill af því að fátækra-
sjúkrahúsið minnti hana of mikið á
barnaheimilið. Móðir hennar lá í köldu
herbergi ásamt þrjátíu öðrum sjúkling-
um. Hún hafði elzt mikið á þessum ár-
um. Hún var innfallin í andliti, bitur
í tali og fráhrindandi. Samræðurnar
milli þeirra mæðgna höfðu einhvern
veginn aldrei getað orðið vingjarnlegar
og alúðlegar.
Katrínu fannst hún ekki þurfa að
segja þessari fölu og ókunnugu konu
neitt. Móðir hennar starði aðeins út í
loftið tómum og sviplausum augum.
— Þú veizt, að ég get ekki verið hér
ein, Katrín. Get ég ekki líka flutt til
frú Gibbs?
Ekkaþrungin rödd Nelliar hljómaði
lágt í kvöldrökkrinu og Katrín vissi
ekki hverju svara skyldi. Þetta var allt
svo erfitt. Hún hafði ekki hugmynd um
sama augnabliki. Ég lét þess vegna
nægja að hrista höfuðið.
— Hafið þér lausar tennur reyndi
hin aftur. Ég hristi aftur höfuðið, og
þá mætti ég heiftugu augnaráði fjand-
manns míns. Ég greip fastar um fatið
og ákvað að selja líf mitt dýrt. í dyr-
unum til vinstri tóku þi'ír sjúklingar
sér stöðu og gægðust forvitnir inn.
Einn sjúklingurinn kallaði eitthvað inn.
Hann sagði þú, en það gera sjúkling-
ar á sjúkrahúsum alltaf, svo að ég tók
það ekki illa upp. Við vorum jú allir
á sama báti. Þegar hetjurnar í bardög-
unum á vígvöllunum hrúgast saman
vegna ljóskastara og handsprengna
verða bæði liðsforingjar og óbreyttir
dús.
— Gapið og dragið andann rólega.
Ég gnýsti tönnum og andaði í smáum,
skjótum andartökum.
— Ertu aumingi? sögðu sjúklingarn-
Framh. á bls. 29.
hvernig líf hennar mundi verða hjá frú
Gibbs. Hún hafði engan rétt til þess að
taka Nellie með sér þangað. Að öllum
líkindum yrði þröngt hjá frúnni, fyrst
móðir hennar átti að dveljast þar líka.
— Þú getur ekki farið með mér núna.
Þú verður að skilja það. Ég get ekki
skipulagt neitt fyrir þig, fyrr en ég sé
hvernig þetta verður allt. En ég skal
gera mitt bezta. Því máttu treysta.
Nokkrum vikum síðar kvaddi Katrín
rússneska sendiráðið fyrir fullt og allt.
Að skilnaði fékk hún fimm skillinga
að gjöf ásamt tveimur nýjum undirkjól-
um og þremur kjólum, sem hún hafði
sjálf saumað og ýmsum öðrum fatnaði.
Lieven greifynja, sem hún hafði varla
séð öll þessi ár, sendi henni kveðju og
árnaðaróskir í gegnum kammerjómfrú
sína. Nellie grét og kastaði sér í fang
vinkonu sinnar, þegar hún var ferðbú-
in. Nú var Katrín fimmtán ára gömul,
stór eftir aldri og óvenjulega þroskuð.
Brúni kjóllinn, sem hún klæddist, féll
smekklega að líkama hennar, sem fyr-
ir nokkrum árum hafði verið fjarska
magur og lítilmótlegur. Nú hafði hann
fengið á sig lögun fullþroskaðrar konu.
Skínandi fallegt rauðbrúnt hár hennar
var snoturlega greitt utan fáeinir lokk-
ar, sem féllu fram á ennið.
Forstöðukona saumastofunnar, sem
horft hafði hrærð á kveðjustund
þeirra, snéri sér að kammerjómfrúnni
og hvíslaði:
— Hún verður bráðfalleg með tím-
anum, þessi Katrín Williams. Megi guð
varðveita hana að hún rati hinn rétta
veg.
Katrín sleit sig úr fangi Nelliar. Henni
leið ekki vel, en dvöl hennar á barna-
heimilinu hafði kennt henni að harka
af sér og láta ekki á sér sjá, þótt móti
blési.
— Bless, og líði þér vel, sagði hún
við Nellie. — Þú heyrir frá mér.
— Vertu sæl, Katrín. Ég mun sakna
þín mjög mikið. En gangi þér vel!
—v—
Síðdegis sama dag stóð hún í fyrsta
skipti fyrir framan sótsvarta múrsteins-
húsið í Brewsters Lane í East End. Þeg-
ar hún sá þetta hrörlega hreysi, fannst
henni andartak eins og hún væri komin
aftur á barnaheimilið.
Næstu daga komst hún að raun um,
að það var ekki aðeins útlit hússins
sem líktist barnaheimilinu. Frú Gibbs
minnti á margan hátt á fröken Brown.
Móðir Katrínar var ekki orðin heil-
brigðari en svo, að hún varð að vera
við rúmið mestan hluta dagsins, og það
var ekki meðaumkvun eða hjálpsemi
sem hafði orðið þess valdandi, að frú
Gibbs lét Katrínu og móður hennar hafa
eitt af sínum dimmu og fátæklegu her-
bergjum. Katrín fékk að greiða fæðið
og húsnæðið með því að vinna frá
morgni til kvölds. Eina tilbreytingin í
vinnunni var, þegar Katrín var send
þeirra erinda að kaupa tvinna og
hnappa eða kál og kartöflur, en það
var aðalfæðan í húsinu.
Framhald á bls. 36.