Fálkinn - 06.06.1962, Page 27

upptekinn af eigin vandamálum og á-
hyggjum, spurði hann einskis frekar
um fjárhag Alberts. Albert losnaði því
við að segja föður sínum, að það væri
Bettinu að þakka, að hann hefði alltaf
nóg fé handa á milli. Hún hafði verið
mjög örlát á fé við hann og yngri syst-
kini hans, og hann hafði sparað stóran
hluta af því, sem hún hafði stungið að
honum, meðan hún dvaldist hér í
Tubingen.
— Þú ert svo áhyggjufullur og þreytt-
ur á svip, pabbi!
Julian leit hugsi út um gluggann.
— Já, það er ekki að undra, tautaði
hann. Síðan hélt hann áfram: — Ga-
briela er ekki komin á fætur enn þá.
Á ég að skila kveðju til hennar frá
þér?
— Já, ef þú vilt gjöra svo vel.
Julian fylgdi syni sínum út á götuna,
þar sem leigubifreið beið hans. Þeir
kvöddust og síðan hljóp Albert inn í
bílinn.
— Járnbrautarstöðin! sagði hann við
bílstjórann. Án þess að líta við andar-
tak yfirgaf hann húsið, sem var æsku-
heimili hans og allt sem honum var
kærast í lífinu.
—v—
Þegar Julian kom upp um tíuleytið
til að drekka kaffi, var allt kyrrt í
íbúðinni. Minna var sennilega úti að
gera innkaup. Wolfgang og Doris voru
farin í skólann.
Doris....Ég ætti að tala við Doris,
hugsaði hann annars hugar. Gæta henn-
ar betur, nú, þegar Bettina er farin.
Fá vitneskju um, hvernig er með
hana og Pedro. Það er hugsanlegt,
að......Hann stundi þungan.
Eftir ár, hafði Bettina sagt. — Ég
vil að hún bíði í eitt ár. En þau gætu
jú trúlofað sig til að byrja með. Þetta
var illa gert, ef henni var í raun og
veru annt um Pedro. Aftur stundi hann.
Ást, trúlofun, gifting. Þetta hús var
ekki hamingjunnar hús, hugsaði hann.
Enginn hafði verið hamingjusamur
hér.....
— Gabriela, hrópaði hann allt í einu
hátt.
Ekkert svar.
— Gabriela!
Hann gekk úr einu herberginu í ann-
að til þess að leita að henni. Skyldi hún
í rajjn og veru sofa enn þá? Varlega opn-
aði hann dyrnar á svefnherberginu. Ga-
briela lá í rúminu. Hún lá á bakinu og
hendurnar meðfram síðunum. Andlit
hennar hafði á sér bláleitan blæ.
Hann rauk að rúminu og var gripinn
skelfilegum ótta. Hann hrópaði nafn
hennar og ýtti við henni. Hún hreyfði
sig ekki. Hann lagði eyrað við hjarta
hennar. Guði sé lof! Hún var þó lifandi.
Síðan fálmaði hann eftir úlnlið hennar
og tók púlsinn. Hann var mjög veikur
og hægur og hendur hennar voru ís-
kaldar.
Hann stóð um stund ráðvilltur og leit
í kringum sig.
— Minna! hrópaði hann hátt. Og síð-
an: — Albert! Hann var búinn að
steingleyma, að elzti sonur hans hafði
farið til Kölnar um morguninn. Síðan
hljóp hann eins og óður maður út úr
svefnherberginu og greip símtólið.
Hann hringdi til síns gamla vinar, dr.
Butzbach, sem var heima til allrar ham-
ingju og kom strax í símann. Læknir-
inn bar fram nokkrar spurningar, en
sagði síðan:
— Það er bezt að þú sendir hana á
sjúkra'húsið strax. Þú mátt ekki hika
eitt einasta andartak, því að ég er
hræddur um, að það liggi lífið á.
— En hvað er að henni? ....
— Vertu rólegur, kæri vinur. Þú
hlýtur að vita eins vel og ég, að öll
einkenni sýna, að hún hafi tekið inn of
mikið af svefntöflum. Ef þú aðeins
kemur henni nógu fljótt á sjúkra'húsið,
þá verður þetta vonandi allt í lagi.
Julian stamaði nokkur þakkarorð,
lagði tólið á, pantaði sjúkrabifreið og
hljóp síðan aftur upp til Gabrielu. Hún
lá enn hreyfingarlaus.
Nokkru seinna komu tveir menn með
sjúkrabörur og um leið Minna gamla
móð og másandi. Þegar hún fékk að
vita hvað gerzt hafði, sýndi hún engin
merki þess, að þetta kæmi henni á ó-
vart. Hún pakkaði dóti Gebrielu niður
í handtösku og rétti Julian hana. Þau
fylgdu á eftir sjúkrabörunum út á göt-
una. Þegar Julian ætlaði að stíga upp
í sjúkrabifreiðina mættust augu þeirra.
Minnu varð hverft við, þegar hún sá
hversu örvæntingarfullur hann var, og
þegar hann rétti út hendina í áttina til
hennar, greip hún' hana og fór með hon-
um inn í bílinn.
—v—■
Aftur ríkti sorg og áhyggjur í apó-
tekarahúsinu í Bursagasse. Gabriela var
víst raunar aldrei í neinni lífshættu, en
það var eins og hún hefði misst allan
lífsþrótt.
Julian heimsótti hana á hverjum
degi, en læknarnir höfðu bannað hon-
um að tala um það, sem gerzt hafði.
Hann sat við rúm hennar og reyndi að
tala í léttum tón um daginn og veginn,
en hún hlustaði og brosti veiklulega. Oft
sofnaði hún, meðan hann dvaldist hjá
henni. Þá reis hann á fætur og læddist
hljóðlega út úr herberginu.
Líðan Gabrielu fór stöðugt batnandi.
Eftir nokkra daga fékk hún leyfi til að
sitja uppi í rúminu og enn síðar fékk
hún að fara í ofurlitla gönguferð um
garðinn, sem umlukti sjúkrahúsið.
Dag nokkurn kom Julian í heimsókn
um miðjan dag. Gabriela sat í stól fyrir
framan gluggann. Hann gekk til hennar_
greip báðar hendur hennar og sagði
ákafur:
— Gabriela! Læknirinn segir, að þú
megir koma heim í dag.
Gabriela brosti ekki einu sinni.
—- Ertu ekki glöð, Gabriela?
Hún svaraði lágri röddu:
— Seztu, Julian. Nei, ekki hérna við
hliðina á mér......Seztu þarna á rúm-
Framh. á bls. 28.
FIMMI
MÍNIÍTUR
UM
FURÐULEG
FYRIRBÆRI
ÁRIÐ 1928 hafði ég verið gift í
rúmt ár og við höfðum eignazt lítinn
dreng. Við bjuggum í lítilli kvistíbúð.
íbúðin var mjög köld, og þar sem
þetta var um miðjan vetur, urðum við
að kynda vel. Kvöld nokkurt, þegar
sérlega var kalt í íbúðinni, lögðum
við óvenjulega mikið í ofninn til þess
að eldurinn lifði af nóttina. Við dróg-
um tjald fyrir dyrnar í svefnherberg-
ið, til þess að hitinn héldist í stofunni
svo að þar yrði heitt og notalegt, þeg-
ar við færum á fætur morguninn eft-
ir. Því næst fórum við að hátta. Mað-
urinn minn tók blað með sér og las,
en ég hlýt að hafa verið þreytt, því að
ég sofnaði strax. Ég hafði sofið í um
það bil stundarfjórðung, þegar ég
vaknaði og mér varð litið á tjaldið.
Allt í einu sé ég störa hönd með svart-
an hanzka á tjaldinu. Ég lít til manns-
ins míns, sem enn er að lesa og hrópa
til hans: „Sérðu svörtu höndina þarna
á tjaldinu?‘ — „Ég sé enga svarta
hönd. Þig hlýtur að hafa dreymt
hana,“ svaraði hann. En ég var glað-
vakandi, því að ég skildi það sem mað-
urinn minn sagði við mig. Ég reyndi að
loka augunum, en í hvert skipti, sem
ég opnaði þau og leit á tjaldið, var
höndin þar. „Höndin heldur áfram
að vera þarna,“ sagði ég við manninn
minn. „Hvaða bölvuð vitleysa er
þetta,“ sagði hann önugur. „Þú hlýtur
að sjá sýnir, því að ég sé ekki nokkra
fjandans hönd. En nú skal ég standa
á fætur og draga tjaldið frá, svo að
þú getir séð, að það er ekkert á bak-
við.“ — Um leið og hann dró tjaldið
frá lagði kæfandi reyk beint framan
Frh. á bls. 29
FÁLKINN 27