Fálkinn - 06.06.1962, Blaðsíða 29

sagt þér, að vlð ætlum að halda hátíð
í dag. í dag hefur hún verið hér í hús-
inu í fimmtíu ár.
Andartak starði Bettina undrandi á
hann, en síðan rak hún upp skellihlát-
ur. Hún hló svo hátt og hjartanlega, að
Julian beygði sig loks áfram, lagði hönd
sína á kné hennar og sagði:
— Bettina, hættu þessu! Hvað er
svona hræðilega hlægilegt?
— Allt! Minna. .... Ó, Julian!
Manstu þegar við héldum upp á afmæl-
ið hennar síðast?
í sama bili opnuðust dyrnar og Minna
kom inn. Hún setti vínflösku og tvö glös
á borðið, en sagði síðan:
— Kvöldverðurinn verður tilbúinn
eftir klukkutíma.
Neðan úr forstofunni heyrðust glað-
værar raddir. Wolfgang sagði:
— Hver á svona fína kápu? Er ein-
hver ókunnugur í heimsókn?
Þá heyrðist há og skær rödd Dorisar:
— Vertu ekki svona vitlaus, drengur!
Mamma er komin aftur!
Minna hló með sjálfri sér um leið og
hún fór inn í eldhúsið sitt Aftur heyrð-
ist rödd Wolfgangs:
—• Minna! Minna!
Inni í vinnuherbergi Julians sagði
Bettina:
— Já, hvert fór Minna? Við þurfum
heldur betur að skála við hana.
Minna! Minna! Hvað eftir annað
hljómaði þetta kall um húsið.
Allt var nákvæmlega eins og áður
fyrr.
ENDIR.
LITLA SAGAN
Frh. af bls. 24.
ir í dyrunum og glottu. Þorir þú ekki
að láta það fara.
— Lokið þessum dyrum þarna, sagði
ég argur. Um leið var slangan komin
niður í háls á mér. Ég gerði nokkrar
örvæntingarfullar tilraunir til þess að
bíta í slönguna og halda henni fastri,
en í hvert skipti sem ég losaði bitið,
til þess að ná betra tanntaki, ýtti hjúk-
an slöngunni alltaf lengra niður. Ég var
nær dauða en lífi.
— Dragið andann rólega.
Hvernig getur maður kvalið mann
og beðið hann samtímis að draga and-
ann rólega. Það eru aðeins konur, sem
geta sagt svo. Hjúkan ýtti slöngunni
20 cm niður. Þá sleppti ég vatnsfatinu
og dró slönguna tuttugu cm upp.
— Húrra, heyrðist kallað frá dyrun-
um. Ég fylltist fítonskrafti. Og til þess
að safna meiri kröftum dró ég andann
mjög djúpt .... og slangan fór 40 cm
niður. Þá greip ég um hendur hjúkunn-
ar og hélt þeim í skrúfstykki. í nokkr-
ar sekúndur horfðum við hatursfull
hvort á annað.
— Kýldu hann svolítið, skipaði hún
hinni hjúkunni. Og hún fór bak við
mig og sló mig undir neðstu rifbeinin
Það var á allra versta stað. Þær kunnu
sitt fag, þessar hjúkur.
— Ha, ha, hló ég og slangan þaut
hálfan meter niður. Eru svona aðferð-
ir algengar á sjúkrahúsum vorum. Ger-
ist þetta með fullri vitund yfirlæknis-
ins? Og hvert getur maður klagað
þetta?
— Ég veðja þremur svefnpillum, að
slangan er komin alveg niður, heyrðist
frá dyrunum. Það kom sko alls ekki til.
Ég hnykkti höfðinu óvænt til og tókst
að losa mig við hina rauðu ófreskju,
gúmmíslönguna sem flaug niður á
gólfið, þar sem hún lá eins og hún hefði
fengið krampa. Hjúkan og ég hentust
út á gólfið eftir slöngunni og við náð-
um í hana samtímis. í eina eða tvær
mínútur lágum við á hnjánum og gætt-
um að hreyfingum hvors annars. Fjand-
maður minn þorði ekkert að segja. Henni
var fyllilega ljóst, að jafnskjótt og hún
segði: Dragið andann rólega, mundi
slangan sitja á kafi í hálsinum á henni.
En þá greip hin mig með bannsettu
jiu-jitsu hnakkataki og dró mig aftur
að stólnum og batt hendurnar á mér
með belti. Síðan gaf hún mér þungt
högg í magann með vatnsfatinu og ég
sagði: — Oh, oj. Og slangan var á auga
bragði komin 120 cm niður í magann.
Eftir tíu mínútna erfiði komu síðustu
leifar tvíbökunnar í Ijós.
— Nú er bara skolunin eftir, dragið
andann rólega.
Einum líter af skolvatni var hellt
niður í gegnum slönguna niður í mag-
ann. Vatnið var ískalt og það gekk upp
úr mér með geysilegum hraða, allt
gumsið. Loksins var slangan tekin burt,
og ég var búinn. í raun og veru hafði
þetta ekki verið neitt, enda sagði ég
við Mariönnu, þegar hún kom í heim
sókn: — Auðvitað er þetta dálítið ó-
þægilegt, en maður dregur andann ró-
lega, þá er þetta ekki neitt.
Vissulega er líka til fólk, sem getur
tekið við slöngunni án þess að berja frá
sér.
Willy Breinholst.
Letin eiiftkeiftiftir
Framh. af bls. 9.
Það var bezta máltíðin, sem við brögð-
uðum úti. Þeir kalla þetta baccalo.
— Þið minntust áðan á, að Ameríku-
menn væru latir?
— í öllu nema umferðinni, segir
Pétur. Þeir segja lítið annað en manana,
sem þýðir á morgun.
— Ég man eftir því segir Elín, að
þegar við komum einu sinni til Buenos
Aires, þá þutu bílarnir eins og byssu-
kúlur eftir götunum. Við sáum aðeins
tvo götuvita og þeir voru báðir bilaðir.
— Þótti föður ykkar ekki erfitt að
kenna Suður-Ameríkumönnum?
— Jú, vegna letinnar, það hefði verið
sök sér, hefði hitinn haft svona letjandi
áhrif á þá, en því var ekki fyrir að fara.
Það er ekki svo heitt þarna.
— Frá Argentínu fluttust þið yfir
til Uruguway, var skemmtilegra að
dveljast þar?
— Já, fólkið var viðkunnanlegra. Þar
var líka meira af Evrópubúum.
— Var eins mikil fátækt þar og í
Indlandi?
— Nei, en það mátti sjá bæði betlara
og illa klædd fólk. En yfirleitt var fólkið
vel klædd.
— Var ekki geipilegur knattspyrnu-
áhugi í Urguguway og Argentínu?
— Jú, svarar Pétur, þarna léku
strákarnir sér að bolta allan daginn.
— Og blöðin, segir Elín, það var
auglýsing á forsíðu en fótbolti á bak-
síðu. Fréttirnar voru inni í blaðinu, þar
sem lítið bar á þeim.
— Var mikið um uppþot og óeirðir,
meðan þið dvöldust í Suður Ameríku?
— Ekki í Uruguway, en í Argentínu
voru oft uppþot. Við vorum eitt sinn
stödd þar, þegar kosningar fóru í hönd.
Það voru ægileg læti. Fólkið safnaðist
í kringum bleika húsið, en svo heitir for-
setabústaðurinn. Það hefur heitt blóð,
þetta suðræna fólk, þótt það sé latt,
segir Elín.
— Það var ókosturinn við það, segir
Pétur. Ég þurfti til dæmis að bíða 1 3
vikur eftir því að mótorhjólið mitt
kæmist í gegnum tollinn í Uruguway.
— Hefur fólkið þarna mörg þægindi?
— Nei, ekki getur það talizt. Heldur
kaupa menn sjónvarp en kæliskáp,
segir Elín.
— Eruð þið að hugsa um að fara
aftur út?
— Við vitum það ekki. Við eigum
bara eftir að koma til Ástralíu, segja
þau um leið og þau halda út í sólskinið.
Þau komu í sumarið í Suður Ameríku
og er til íslands var komið, var hér aftur
sumar.
Sve.Tom.
Furðfftleg fyrirl*œft*i
Frh. af bls. 29.
í hann. Hann sá, að stofan var full af
reyk og þetta stafaði af ofninum. Við
höfðum lokað honum of þétt. Okkur
tókst að opna ofninn á augabragði og
gluggum og dyrum var skellt upp,
svo að loftið skánaði fljótt í stofunni.
Ef ég hefði ekki séð svörtu höndina
á tjaldinu, er enginn vafi á, að við
hefðum öll þrjú látizt um nóttina.
H. M.
Kveiiþjóðin
Framh. af bls. 31.
Fyrsta umf. prj. brugðin, því næst 4
umf. brugðning (sl. 1 br.). Fellt af. Fal-
legra er að hekla 2 umf. fastapinna
með heklunál nr. 2 V2 í brúnina.
Hnappagötin vörpuð, og peysan
saumuð saman á hliðunum með aftur-
sting.
Kraginn er líka pressaður og er um
leið teygt að neðri brún hans, svo fal-
legur ávali myndist.
FÁLKINN 29