Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 9

unum. Þrátt fyrir fimmtán ár meðal
hættulegra skordýra og skítugra svert-
ingjabarna, leit hann vel og hressilega
út, þegar hann kom út úr skrúðhúsinu
fyrsta sunnudaginn sinn í Cornwall.
Litla kirkjan var troðfull. Frú Fluting
leit í kringum sig með velþóknun.
Loksins voru þau komin heim.
Fólkið virtist vera vingjarnlegt, en
því leið bersýnilega ekki vel í spariföt-
unum. En hvernig í ósköpunum gat
nokkur ímyndað sér að hann mætti í
lítilli þorpskirkju fínni dömu, eins og
þeirri sem kom dálítið of seint: í ljós-
bláurn silkikjól og með hatt alsetinn
blómum. Frú Fluting sá mann sinn
ganga ákveðnum skrefum í prédikunar-
stólinn. Prédikanirnar voru andlegt
fóður þessara bænda og þeir hlustuðu
á þær með mikilli eftirtekt. Með þeim
mundi Charles standa eða falla. Söfnuð-
urinn hallaði sér áfram í kirkjunni og
Charles las textann tvisvar sinnum.
Röddin steig sterk og örugg mót hvelf-
ingum steinkirkjunnar. Þegar hann
byrjaði: Þegar við lesum þessi orð ....
uppgötvaði hann þennan ljósbláa blett
mitt í hinum svarta og gráa klæðnaði
safnaðarbarnanna og andartak skjögr-
aði hann eilítið. Undir blómahattinum
voru gylltir lokkar og rauðmálaður
munnur brosti dauflega til hans. Tvö
stór og blá augu horfðu traustvekjandi
augnaráði mót prédikunarstólnum. Þrátt
fyrir hin litríku ungmeyjaföt, leit hún
út fyrir að vera ekki yngri en fertug.
— Hvílíkur boðskapur .... hélt
Charles Fluting áfram, meðan hann
velti vöngum yfir því, hvers vegna
þetta andlit kom honum svona kunn-
uglega fyrir sjónir. Rödd hans hafði
misst hinn örugga hljóm sinn. Frú
Fluting leit óstyrk upp til hans.
Það er ekkert púður í þessari prédik-
un, sögðu bændurnir, þegar þeir héldu
heimleiðis til sunnudagsverðarins. Prest-
urinn virtist eitthvað svo utangátta. Frú
Fluting stóð og ræddi við gömlu frú
Trewbody. Hún gat ekki staðizt það að
spyrja um hina bláklæddu konu. Og frú
Trewbody hafði raunar talað við hana
áður en hún fór. Hún kom alla leið frá
London. Hugsa sér að fara alla þessa
löngu leið eingöngu til að hlýða á
nýja prestinn. En fannst frú Fluting
ekki undarlegt, að hún skyldi ekki
heilsa upp á hann? Jú, henni fannst
það skrýtið, en hún hafði séð margt
undarlegt meðfram fljótinu í hitahelt-
inu, svo að hún sagði ekki neitt. Á eftir
spurði maðurinn hennar hver hin blá-
klædda dama hefði verið, svo að get-
gáta hennar um að hér hefði verið um
gamlan aðdáanda að ræða, reyndist því
ekki rétt.
Hún einbeitti sér að öðrum hlutum,
og næsta sunnudag sagði hún við sjálfa
sig, að nú hefði hún unnið vel þessa
viku. Hún kraup í þeirri góðu trú, að
nú væri allt eins og það ætti að vera.
En í sama bili snéru allir sér við. Og í
gegnum svört og grá klæði safnaðar-
Framh. á bls. 36.
FALKINN 9
Sally keypti sér hús í London og
fyllti bókahillur sínar með safnaðar-
blöðum. Fyrir þeirra tilstilli gat hún
fylgzt með ferli trúboðans, þar til hann
kæmi aftur til Englands. Hún sá þetta
allt fyrir sér, livað hann væri að gera,
gizkaði á hvaða sjúkdóma hann væri
nú með, og dag nokkurn las hún að
hann hefði gengið í heilagt hjóna-
band. ....
Loksins gat hún sagt upp blaðinu.
Hún þurfti ekki framar á því að halda.
Fimmtán innbundnir árgangar af sókn-
arblaðinu stóðu í hillunni og Sally hafði
lesið hvert einasta orð í þeim. Nú hafði
heimilisfang Charles Fluting breytzt
frá ólæsilegum stað í Afríku og til jafn
ólæsilegs staðar í Cornwall. Sumardag
noklturn gekk hann á land í South-
hamton með konu sinni og tveimur
börnum. Bændurnir tóku á móti nýja
prestinum sínum á stöðinni og voru
mjög eftirvæntingarfullir. Hávaxinn
hafði hann alltaf verið, en nú hafði
hann fengið arnarnef og var koparbrúnn
í framan og ögn farinn að grána í vöng-