Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 36

Eitt orð . ..
Framhald af bls. 17.
hinir. Á einni sýningu kom til okkar
maður —- það var í Trípólibíó — bál-
reiður og sagði, að þetta væru svik,
eða við kynnum ekki að sýna. Ég vissi
ekki, hverju ég átti að svara, því mað-
urinn var með gleraugu.
—- Þið sendið myndir út á land? Eru
þær ekki illa farnar stundum þegar
þær koma til baka?
Og Jóhann brosir þegar hann svarar.
— Jú það vill nú brenna við. Þær
fara í gegnum margar hendur. Það
eru hinir furðulegustu hlutir, sem
menn nota til að bæta þær með þegar
slitnar eins og heftiplástur, títuprjóna,
bréfaklemmur og teiknibólur.
— Og áhugamálin?
— Þau eru flest skyld starfinu. Ég
er aðili að fyrirtæki sem heitir Filmur
og Vélar og við lánum út myndir til
sýningar.
Og að svo mæltu þökkum við Jó-
hanni V. Sigurjónssyni fyrir spjallið
og kveðjum.
Alltaf í fi§ki
Framhald af bls. 29.
maður hélt böllin og Gerða stóð fyrir
veitingunum. Það var í fyrsta sinn sem
hægt var að fá veitingar á samkomum
á Snæfellsnesi.
Flutti í Fjörðinn.
Við Gerða fluttum í Hafnarfjörð árið
1925. Verkamenn áttu þá óttalega ævi
og ég tók mér strax stöðu í samtökum
verkamannanna. Hafði verið í Hlíf í
mörg ár og var lengi trúnaðarmaður
á vinnustöðum. Það var misjafnlega
þokkað af atvinnurekendum en tölum
ekki um það, maður fékk oft ekkert
að gera. Saga Hlífar er orðin löng og
merkileg og hún hefur staðið af sér öll
ólög. Fyrst eftir að við fluttum hingað
var ég á togurunum, en nú hef ég verið
fisksali í hátt í þrjátíu ár og drepið
alla af mér í þeim bransa nema Stein-
grím. Hann er ódrepandi. Ég hef líka
tekið talsverðan þátt í félagsmálum að
öðru leyti og alltaf fylgt Emil og unnið
fyrir Alþýðuflokkinn, þó að ég hafi í
Eruð þér áskxifanai að I'álkan.um?
□ e 0 ns
Ef svo er ekki bá er sínanúmerið
1221o og þér fáið blaðið sent
um hæl.
31 FÁLKINN
raun og veru alltaf verið framsóknar-
maður. Þegar við Gerða fluttum hingað
í Fjörðinn, var hér blómlegt stúkulíf
eins og nú og við erum búin að vera
talsvert í Morgunstjörnunni í mörg ár
og í kvæðamannafélaginu. Það stofnaði
ég fyrir átján árum síðan og við Gerða
höfðum fundina hérna heima í 4 vetur.
Betri aldarandi.
Maður er búinn að sjá sitt af hverju,
velgengi stundium, svo hefur maður
orðið vitni að hreppaflutningum, þar
sem fjölskyldur voru tættar í sundur
vegna þess að heilsuleysi braut niður
fyrirvinnuna. Nú eru þessháttar atburð-
ir sem betur fer úr sögunni, svo er
bættum aldaranda og baráttu verka-
lýðssamtakanna fyrir að þakka. Og
ekki er minna um vert í hvert horf
verzlunin er komin. Ég þekki af eigin
raun kaupmannavaldið í Ólafsvík og á
Sandi og það get ég sagt þér, að stofn-
un samvinnufélaganna og kaupfélag-
anna er mesta happaspor sem þjóðin
steig á fyrstu áratugum tuttugustu ald-
arinnar.
Það er til lítils að afla mikið, færa
mikið verðmæti á land, ef afraksturinn
er hirtur af fólkinu með röngum verzl-
unarháttum. Ég hef verið í fiski alla
mína ævi, sjómaður lengst af og rækti
það starf vel. Síðan daglaunamaður í
fiski oftast nær og nú fisksali og ég læt
engan biibug á mér finna. En ef þú
átt leið niður í bæ, þá skjóttu okkur
Gerðu suður í Gróttu. Við erum boðin
á fund í stúkunni Daníelsher núna
klukkan hálf níu.
Sv. S.
Sjndin
Framhald af bls. 9.
barnanna sá frú Fluting nokkur blóm,
sem dönsuðu eftir miðganginum. Frú
Fiuting var ekki ánægð lengur, þegar
hún kom auga á gullnu lokkana, sem
að þessu sinni liðuðust niður dýrindis
pels. Frú Fluting var sem á nálum. Hún
sá frú Trowbody og dóttur hennar líta
hvora á aðra.
Charles hafði enn ekki tekið eftir
konunni. Hann renndi yfir prédikunina,
meðan hann tónaði og ljósið frá kór-
glugganum myndaði purpurarauða og
bláa bletti á hempu hans.
Og svo kom hann auga á demantinn
meðal allra kolamolanna, hið gullna
hár og bláu augun og á sama andartaki
birtist honum sýn. Hann sá ekki kirkj-
una, ekki rauð andlitin og kórinn, held-
ur lampa og stjörnubjartan næturhim-
in, hann heyrði hljómsveit leika og nú
mundi hann. Andlit hans breyttist
skyndilega og hræðilega. Sálmurinn dó
út og einhver tók í handlegg honum.
Konan hans stóð á fætur, og um leið
og hún gekk mót manni sínumm, sigldi
pelsinn niður miðganginn. Sally gekk
út í sólskinið með hnarreist höfuð.
Hann hafði þekkt hana eftir öll þessi
ár. Hún gat ekki hafa breytzt mikið.
Það var víst ekki svo langt síðan, þegar
allt kom til alls. Henni fannst hún
vera orðin ung stúlka aftur, og
brátt mundi allt vera í lagi. Hvernig
gat hún nokkru sinni hafa efast um
það? í hossandi vagninum hugsaði hún
um það, að hún ætlaði að kaupa sér
nýjan kjól, sem hann mundi fá að sjá
hana í næsta sunnudag........
Meðan sumarið leið inn í haustið,
kom Sally frá London hvern einasta
sunnudag. Hún kom alltaf inn í kirkj-
una á sama tíma, alltaf nógu seint til
að vekja nægilega athygli, aldrei þó svo
seint, að það væri virðingu hennar ó-
samboðið. Hún var á allan hátt trygg
dóttir kirkjunnar. Hún lagði peninga í
baukinn, og nafn hennar stóð á öllum
söfnunarlistum. Hún sagði ekkert frá
því hvaðan hún kæmi, þótt hún talaði
vingjarnlega við þá, sem yrtu á hana.
En áður en presturinn kom út úr skrúð-
húsinu eftir messuna, var hún lögð af
stað heimleiðis. Á hverjum sunnudegi
sat hún og horfði á Charles með brosi,
sem var leyndarmál þeirra tveggja,
bros án minnstu ásökunar. Það var al-
veg eins og hún segði, að hún gæti beðið
dálítið enn þá, og að allt mundi verða
í lagi.
Charles var heiðarlegur maður og
andlit hans var í sannleika sagt speg-
ill sálarinnar. Hið óhjákvæmilega gerð-
ist snemma um haustið. Frú Fluting
vildi vita hver þessi kona væri. Frá-
sögn manns hennar var hrein fjarstæða,
þar sem fimmtán ár voru liðin síðan
þetta átti að hafa gerzt. Frú Fluting
varð að taka á öllu sínu til að kingja
þessari ótrúlegu sögu. Hafði Charles
í raun og veru sagt henni allt?
Söfnuðurinn var einnig farinn að ger-
ast tortrygginn. Charles skrifaði bisk-
upinum, og rétt fyrir jólin var hann
sér til mikils léttis sendur til nýrrar
kirkju í útjaðri Lundúnaborgar. Hon-
um hlýnaði um hjartaræturnar, þegar
hann átti að halda fyrstu guðsþjónustu
sína á jóladag. Jólatré og ljós prýddu
kirkjuna og fullt var út úr dyrum. Það
var átakanlegt og syndsamlegt, að allt
skyldi þetta eyðilagt af einni veru, sem
kom of seint til kirkjunnar í marrandi
skóm. Hjarta prestsins kipptist við og
honum varð hugsað til hennar, sem
alltaf hafði komið of seint til guðsþjón-
ustunnar. Hann snéri sér við til að sann-
færast um, að hér væri einhver venju-
légur meðlimur sóknarinnar á ferðinni.
Sally gat ekki með neinu móti kall-
ast venjuleg, alls ekki þennan jóladags-
morgun, þegar hún gekk eftir kirkju-
gólfinu í kjól purpurarauðum og hvít-
um og með stóra fjöður í hattinum.
Presturinn kraup á kné og bað í örvænt-
ingu, enda þótt nú væri jóladagur og
fagnaðarhátíð.
Hvern sunnudag tók Sally strætis-
vagninn til Evensong og þrisvar í viku
gekk hún til altaris. Meðhjálparinn
sagði um þessar mundir við nágranna
sinn: — Hann leynir á sér, presturinn
okkar. Og nágranninn svaraði: — Já,
sjaldan lýgur almannarómur.