Fálkinn - 09.01.1963, Side 11

smitunarhætta stafaði af, skyldu þegar
í stað einangraðir á holdsveikrahælum.
Jóhann á Bústöðum hafði ekki haft
áræði til að segja konunni sinni frá því,
sem í vændum var — brottflutningur
frá heimilinu, sem þau höfðu í samein-
ingu byggt upp á mörgum farsældarár-
um. Hann hafði brostið þor til að segja
henni, í hvaða erindum iæknirnn kom.
Þegar hún hafði spurt hann að því,
hafði hann skrökvað og sagt, að læknir-
inn hefði aðeins komið til að spyrja um
líðanina. Þá hafði hún slegið saman lóf-
unum og sagt:
— Guði sé lof að það var ekki verra,
sem hann vildi þér!
Og þá hafði hann skilið, að kvíðinn
fyrir því, að þeim yrði stíað sundur,
hafði einnig lostið hug hennar — kvíð-
inn, sem legið hafði á honum eins og
martröð öll þessi ár, síðan hann fékk
sjúkdóminn. Ónei, ekki skyldi konan
hans nokkurntíma heyra af hans munni
orðin, sem læknirinn hafði sagt. Hann
ætlaði sér að koma ekki heim aftur.
Það var svo einfalt og lá svo beint við
fyrir mann, sem var að draga inn net,
að detta fyrir borð. Það mundi vera sagt,
að hann hefði farið í sjóinn, eins og svo
margir mætir menn höfðu gert á undan
honum. Og þetta var að minnsta kosti
betri leið, en að láta loka sig inni á
holdsveikrahæli fyrir lífstíð. Og þetta
væri hægt að gera þannig, að engan
mundi gruna að hann hefði stytt sér
aldur. Áfallið mundi að vísu verða
þungt fyrir konuna hans, en sárara
mundi henni finnast, að sjá hann fluttan
á burt eins og lifandi lík, og lokaðan
inni á hælinu. Henni mundi veitast
miklu léttara að fara þangað sjálf eftir
nokkur ár, þegar hann var farinn. Því
að heimilið var í rauninni ekki lengur
til, þegar þau voru þar ekki lengur
bæði saman.
En víst var þetta hörð og bitur raun
fyrir gamlan mann að verða að fara að
ráði sínu eins og hann hafði hugsað sér
að gera. En þar var ekki um önnur úr-
ræði að velja, ef hann ætti að komast
hjá holdsveikrahælinu. Þau höfðu oft
talað um það hjónin, hve hræðilegt það
væri ef þau yrðu hrifin burt frá húsi og
heimili, ættingjum og vinum og fleygt
inn í ókunnan heim þarna suður á hæl-
inu. Konan hans hafði alltaf tekið í
höndina á honum og sagt, þegar þau
minntust á þetta:
— Nei, það má aldrei koma fyrir
okkur. Við verðum að fá að lifa á heim-
ilinu okkar þangað til dagar okkar eru
taldir. Hér er enginn, sem við getum
smitað.
Nei, það var enginn, sem þau gátu
smitað, en landlæknirinn var harður í
horn að taka og tók ekki tillit til slíks.
En í þetta skipti skyldi þeim háa höfð-
ingja skjátlast. Það var enn hærri höfð-
ingi, sem Jóhann á Bústöðum hafði kos-
ið sér til að taka á móti reikningi ráðs-
mennsku sinnar, og svo yrði dómurinn
að fara eins og verkast vildi.
Fyrir manna sjónum yrði það ekki
annað en slys, þegar hann færi fyrir
borð úti á voginum í nótt. En hann, sem
rannsakaði hjörtun og nýrun, mundi
ekki láta blekkja sig jafn auðveldlega
og mennirnir. Jóhann var nú reiðubú-
inn til að þola sinn dóm. Nú hrjóta
nokkur tár niður bláar kinnarnar á
Jóhanni frá Bústöðum. Hann strýkur
þau burt með handarbakinu.
Það væri laglegt ef drengurinn kæmi
að honum með tár á kinnum, þegar
hann kæmi aftur.
— Nei, Jóhann á Bústöðum, segir
hann við sjálfan sig, — nú er um að
gera að vera stinnur og sterkur, þegar
maður leggur út í síðustu ferðina.
Hann tekur sér stóra skrotölu, og
þegar drengurinn kemur inn í naustina,
situr Jóhann þar og spýtir mórauðu á
gólfið.
— Nú muntu hafa étið þig saddan, svo
að þú þolir við á voginum í nótt, segir
Framh. á bls. 30.