Fálkinn - 09.01.1963, Blaðsíða 17

eitt orð við sýningarstjóra
Filmur bættar með heftiplástrum og teiknibólum
Við drápum þéttingsfast á dyrnar
og þegar ekkert svar kom að innan
endurtókum við' verknaðinn án þess
að okkur væri svarað og þá var ekki
nema eitt að gera: Við gengum inn
óboðnir. Þetta var í sýningarklefa
Tónabíós. Við okkur blasti allstórt
herbergi og á gólfinu við annan lang-
vegginn sem snéri að salnum voru
tvær sýningarvélar og önnur þeirra
var í gangi með talsverðum hávaða.
Við borð staðsett við hinn iangvegg-
inn sátu tvær stúlkur og voru að því
er virtist eftir tali þeirra að dæma
að raða reikningum fyrir sælgæti.
Sælgæti er sá hlutur sem kvikmynda-
húsgestir geta sizt án verið.
— Jóhann, spurðum við.
— Jú, hann er hér.
— Okkur iangaði til að spyrja þig
um starfið.
— O, það er nú ekki merkilegt um
að tala. Mér fellur það prýðilega enda
farinn að venjast því. Ég er búinn að
vera í þessu síðan 1940 en þá byrjaði
ég í Borgarnesi.
— Er ekki þreytandi að sýna alltaf
sömu myndina aftur og aftur?
— Nei, það þarf ekki að vera. Maður
fylgist með myndinni á prufusýningu
og eftir tvær til þrjár sýningar er
maður farinn að þekkja myndina og
veit hvenær maður þarf að skipta og
getur tekið þessu rólega. Sumar
myndir getur maður sýnt árið út og
fylgzt með hverri sýningu að ein-
hverju leyti, eins og t. d. Chaplin.
—- Hvað er lengi verið að læra þetta
starf?
— Það tekur eitt ár hjá meistara
og meistari geta menn orðið eftir þrjú
ár. Eftir þetta eina ár fara menn á
námskeið í sambandi við radíó og þess
háttar og að því búnu í próf.
— Og hvað er vinnudagurinn lang-
ur?
— Það er nú ærið misjafnt. Sam-
kvæmt samningum er hann 36 tímar
á viku, en svo er það líka verk sýn-
ingarmannsins að senda myndir út á
land. Við hér í Tónabíó sendum mynd-
ir á 42 staði utan Reykjavíkur.
— Og launin?
— Þau eru samkvæmt samningum
7.400 krónur á mánuði.
— Verður þú mikið var við áhorf-
endur?
— Nei, það er lítið, sem rnaður verð-
ur var við þá. Það er ekki nema ef um
einhverja æsandi mynd sé að ræða þá
gægist maður stundum niður því oft
er gaman að sjá viðbrögðin.
— Þegar slitnar á sýningu þá er
það vani margra að blístra eða öskra.
Verður þú ekki var við slíkt?
— Ojú, lætin heyrast upp en það
flýtir ekkert fyrir okkur þótt öskrað
sé í salnum.. Ef sýningargestir bíða
rólegir, gengur þetta fljótt fyrir sig.
Aftur á móti geta ólætin haft truflandi
áhrif á óvana og alls konar vitleysa
komið fyrir, svo sem að setja filmuna
öfuga í og þess háttar.
Og nú þarf Jóhann að skipta um
sýningarvél. Það er verið að sýna
Lemmy-mynd og við gægjumst út um
„gat“ á hið hvíta tjald. Lemmy er að
aka bíl í myrkri á fáförnum vegi og
bros leikur um varir hans. Og þegar
Jóhann skiptir um vél er Lemmy kom-
inn á bar og er sennilega að fá sér
einn lítinn.
— Ekki fer skipting alltaf fram um
leið og atriði hættir?
— Nei, stundum er skipt í miðju
atriði og það eru hvað skemmtilegustu
skiptingarnar. Þá sést hvort vel er
skipt eða ekki.
— Hvernig myndir líka þér bezt?
— Ja, ég veit það ekki. Sennilega
þær sem ganga bezt, það er að minnsta
kosti skemmtilegast að sýna þær.
— Koma ekki kátleg atvik fyrir
stundum?
Og nú brosir Jóhann.
— Jú það koma fyrir svona atvik
og atvik sem eru brosleg. Stundum
fer röng spóla í vélina, eða þá öfug.
Svo var það þegar þrívíddar mynd-
irnar voru, þá naut fólk, sem var ekki
með jafna sjón þeirra ekki eins vel og
Framh. á bls. 36.
FÁLKINN 17