Fálkinn - 16.01.1963, Blaðsíða 6

UNDIRFÖT OR NYLON OG PRJÖNASILKI
CERES, REYKJAVÍK
EGGERT KRISTJÁNSSON & CO. H.F.
SÍIUI 1-14-00
Samvinnan og
einstaklingshyggja.
Kæra pósthólf. — Ég hef
stundum setið við gluggann
minn og horft á strákana, þar
sem þeir eru að rogast með
þunga kassa og spýtur í bál-
köstinn sinn. í þessu hverfi
held ég að séu einir fimm
eða sex kestir. Og svo er stöð-
ugt stríð á milli strákanna.
Einn hópurinn kemur og ger-
ir árás á hinn og reynir að
ná eins miklu góssi úr kest-
inum eða „brennunni“ eins
og þeir kalla köstinn. Slær
þá í harðan bardaga og marg-
ur fer grátandi heim til
pabba og mömmu. Mér finnst
þetta ósköp líkt fullorðna
fólkinu, eða því fólki sem
verður að teljast fullorðið.
Það kemur sér aldrei saman.
Ég get til dæmis nefnt það,
að í þessari blokk sem ég bý,
keyptu þrír menn blöðin, en
hinir ekki. Og þessir þrír
urðu að fara á fætur fyrir
allar aldir til þess að fá blöð-
in sín. Svona var nú ráð-
vendnin á þessum bæ áður en
póstkassarnir á neðstu hæð-
inni komu til skjalanna. Svo
er hér aldrei nein samvinna
um neitt. Alveg eins og hjá
strákunum. Haldið að það
hefði ekki orðið myndarlegur
köstur, ef allir strákarnir
hefðu safnað rusli í hann. í
þessu sambandi vildi ég bara
nefna garðinn hérna fyrir
utan. Hann er í stökustu ó-
rækt og ekki komandi út í
hann. Enginn nennir að hugsa
um hann. Því er nú ver og
miður. Já ég vona að þið
fyrirgefið þessar hugleiðingar
í gamalli konu sem oftar sezt
niður við gluggann með
prjónana sína en grípur
sjaldan pennastöngina.-------
Jóna.
Forfeðradýrkun.
Heiðruðu herrar. — Er sú
venja, sem nú er við lýði hér
í borg, nefnilega að lýsa upp
leiði í kirkjugörðunum, ekki
leifar af gamalli forfeðra-
dýrkun? Reyndar finnst mér
þetta furðulegur siður, því
að ég geri ráð fyrir, að þeir
dauðu þurfi ekki ljós hérna
megin grafar og nóg lýsing
sé hinum megin. Betur finnst
mér fara á, að ættingjar setji
greinar af greni eða blómum
til þess að minnast látinna
ættingja á stórhátíðum.
Ókunnur maður, sem kæmi
að svona skrautlýstum garði,
gæti auðveldlega haldið, að
þessi garður væri einn heljar
mikill lystigarður, þar sem
hann gæti notið allrar heims-
ins lystisemda. Ég geri ráð
fyrir að hann hrykki ónota-
lega við, ef honum yrði reik-
að inn í garðinn og sæi í
hvers konar félagsskap hann
væri kominn, ef hann þá væri
það næmur að hann yrði var
við selskap framliðinna. Veit
ég þess dæmi, að í löndum
sem skammt eru á veg kom-
in í tæknilegum efnum,
leggja íbúar oft og tíðum mat
á grafir hinna framliðnu, ef
svo kynni að fara að þeir
þyrftu að bregða sér í gamla
haminn hérna megin grafar.
En hér eru menn svo ósvífn-
ir að setja ljósaseríur á leiðin.
Væri ekki nær að leggja eitt-
hvað á leiðin, sem þeim fram-
liðnu kæmi að gagni.
E. h. m.
Svar:
Hver veröur sína siöi aö hafa.
Þú og þér.
Vikublaðið Fálkinn.
Fyrir 2—3 árum barst mér
eitt eintak af blaðinu. Ég fór
að hleypa af forvitni í það og
rakst þá á pólitískan pistil
og þar með að þessháttar
pistlar mundu jafnan koma í
blaðinu. Pistillinn var lof um
eitthvert af fyrstu afglöpum
stjórnarinnar. Ég bað fjand-
ann að hirða stjórnina með
öllum hennar fálkum. Nú í
haust bárust mér tvö eintök
af blaðinu.-------Nú fannst
ekkert hól um stjórnina og
er það vorkunn. Annað var
líka sem mér geðjaðist að.
Það var bréfið sem fylgdi.
Bréfið benti til þess að al-
þýðumaður hefði skrifað það,
þar var sagt þú en ekki þér.
Mætti ekki afleggja allar þér-
ingar. Hér þúast allir. Sýslu-
mannsfrúin hvað þá aðrir.
Mér er sent annað rit, þar
eru svo rammar þéringar, að
það minnir á skæðustu
galdra. Mætti ekki taka upp
brennurnar aftur og brenna
úr þeim þéringarnar að
minnsta kosti, þegar þeir eru
að biðla til okkar? Það er
söguskrattinn, sem freistaði
mín. Já, satt er það „syndin
er lævís og lipur“ eins og
vinur minn segir. Ég legg
hér aura hjá. Ef þið firtist
af bréfinu og sendið mér ekki
blaðið megið þið eiga aurana.
6
FALKINN