Fálkinn - 16.01.1963, Page 18

KONUR I LIFI NAPOLEONS
NÚ HEF ÉG VALD-
IÐ HNEYKSEIENN
UNDARLEG stemmning ríkti í hinni
voldugu kirkju. Reykinn úr reykelsis-
kerum kórdrengjanna lagði upp í loftið
og fuga eftir Bach endurtók í sífellu
spurningu sína: Hvernig gat þetta
gerzt?
— Hvernig gat þetta gerzt, spurðu
hinar gömlu kempur byltingarinnar. —
Við, sem sungum byltingarsönginn og
hrópuðum okkur hása fyrir frelsi, jafn-
rétti og bræðralagi, höfum klæðzt gull-
saumuðum einkennisbúningum og hvít-
um hönzkum til þess að hylla nýjan kúg-
ara.....
—■ Hvernig gat þetta gerzt, spurðu
furstar og aðalsmenn, — að þessi litli
hershöfðingi frá Korsiku skuli hafa get-
að hóað okkur saman eins og sauðahjörð
úr öllum hornum Evrópu til þess að
punta upp á krýningu hans......
Litli hvítklæddi páfinn, Píus VII,
sat til vinstri handar við altarið og kink-
aði kolli. Hann hafði beðið þrjár klukku-
stundir og virtist djúpt sokkinn i eigin
hugsanir. Gamli maðurinn var orðinn
þreyttur í baki og tautaði við sjálfan
sig: Ekkert er ómögulegt......
Strútsfjaðrirnar bærðust á höfði frú-
ar Bernadotte marskálks. Hún hugsaði
um það eitt, að umfram allt mætti hún
ekki byrja að hiksta. Hún átti vanda til
að gera það, ef henni var kalt. Og stund-
um hikstaði hún af taugaóstyrk einum
saman. Nú var hún hvort tveggja, hún
var taugaóstyrk og henni var kalt. Hún
öfundaði karlmennina sem alltaf máttu
klæðast þykkum og hlýjum fötum við
hátíðleg tækifæri. Konurnar áttu hins
vegar að vera sem minnst klæddar ef
þær áttu að heita fínar. Napóleon
skyldi endilega þurfa að velja desem-
berdag til krýningar sinnar.
Desirée starði yfir röð af fjaður-
skrýddum höfðum marskálksfrúa og
glevmdi andartak ótta sínum við hikst-
IMAPOLEOIM
18 FÁLKINN
ann. Þær líktust hóp af vel skrýddum
sirkushestum. Og hvað hafði Jean-
Baptiste sagt í morgun, þegar hann
bölvandi hóf að klæðast marskálks-
búningnum með háa kraganum? „Frakk-
ar eru það fólk í heiminum, sem auð-
veldast er að draga á asnaeyrunum. í
sæluvímu varpa þeir frá sér oki kon-
ungsdæmisins og gleðjast við að sjá af-
höggin höfuð konungshjónanna. Þeir
æpa: Lifi Robespierre, faðir föðurlands-
ins! — og eru frá sér numdir af gleði
þegar einnig hans höfuð fellur. Dag
nokkurn tíu árum síðar láta þeir jafn-
ánægðir sem fyrr þvinga inn á sig keis-
aradæmi!
Désirée leit hugsandi upp mót rósa-
glugganum með hinum skæru litum.
Það var eins og hann svifi laus þarna
uppi í myrkum hvelfingunum.
— Er þetta auga guðs, hafði Óskar
litli spurt, þegar hún tók hann með sér
fyrir nokkru í Notre Dame til þess að
sýna honum hversu fagurlega kirkjan
væri skreytt í tilefni krýningarinnar.
— Fær pabbi líka kórónu?
Desirée brosti þegar hún minntist
þess hversu gremjulega Bernadotte
hafði hnyklað brúnir er hann heyrði
þessa spurningu.
Hún var skyndilega vakin af hugsun-
um sínum. Öll kirkjan lék á reiðiskjálfi.
Þúsundir fóta stöppuðu og þúsundir
radda hrópuðu:
— Vive l’empéreur! Lifi keisarinn!
Tónar byltingarsöngsins blönduðust
orgeltónunum og hinn litli keisari
Frakklands birtist í öllu sínu veldi. And-
artak náði kímnin tökum á Desirée. Það
var þegar þessi smávaxni Korsíkumaður
í hvítum silkibuxum og með risastóra
purpuraskikkju gekk inn kirkjugólfið
og allir lutu höfði í andakt. Þetta var
jú bara gamli kærastinn hennar, hann
Napoleone. sem hún nafði leikið sér
við í garðinum heima í Marseille! En
þegar hún sá hann standa fyrir framan
altarið umkringdan biskupum og erki-
biskupum Frakklands, kardínálum,
hershöfðingjum og fjölda annarra
mikilmenna, var henni ekki lengur hlát-
ur í huga.
Hin breiða keisarakóróna hafði arn-
arvængi í ,stað hinna búrbónsku lilja,
og efst á mynd af hnettinum úr eðal-
steini, brýndi örn klærnar. Þunnar hend-
ur páfans, staðgengils sjálfs skaparans,
titruðu, og æðarnar þrútnuðu í enni
hans, þegar hann lyfti þungri kórónunni
til þess að krýna æðsta mann ríkisins.
Desirée lét aftur augun. Bara að hún
hikstaði nú ekki! Þá heyrði hún, að
kliður fór um salinn. Hún opnaði aug-
un einmitt í þann mund, er Napóleon
setti isjálfur kórónnna á höfuð sér. Og
hann brosti á nákvæmlega sama hátt
og hann hafði gert heima í garðinum,
þegar hann rólaði henni hátt upp í loft-
ið og glettist við hana. Með snöggu
handbragði tók hann hina kórónuna af
páfanum og setti hana á höfuð eigin-
konu sinni, Josephinu, sem kraup fyrir
framan altarið. Desirée kreppti hnef-
ann utan um silkivasaklút. ■— Ég hefði
getað staðið í hennar sporum, hugsaði
hún og hikstaði.
Jean-Baptiste slökkti ljó.sið í svefn-
herberginu og skreið varfærnislega upp
í rúmið til þess að vekja ekki konu sína.
Hann var einmitt í þann veginn að
draga sængina upp að öxlum, þegar
hann heyrði að Désirée stundi þungt
og lengi.
— Grætur þú? spurði hann og beygði
sig yfir hana.
Ýmsar hugsanir fóru sem leiftur um
hug hans. Skyldi hún nú iðrast, þegar
hún hafði séð fyrrverandi unnusta sinn
í allri sinni tign og veldi. Það var aldrei
hægt að reikna út hvernig I cnur hugs-
DESIREE
BERIMADOTTE