Fálkinn - 16.01.1963, Side 20

Örstutt spjall vi& Gumi
Eyjdlfsson um leikina i
við svið leikhússins
I SUDUPOTTI TAUG
— Er þér sama þótt ég snúi baki í
þig á meðan við tölum saman, segir
Gunnar Eyjólfsson og smyr á sig smink-
inu.
— Þetta verður þá baktal. Eigum við
að tala um fagið?
— Æ, nei, það er nóg komið af fag-
kjaftæði.
— Þér þykir vænt um hross?
— Já, mér þykir vænt um allar
skepnur. Annars er ég nýbúinn að fá
mér hest, — ég hef alltaf ætlað að fá
mér hest, en það varð ekki af því fyrr
en í sumar — maður er alltaf á þessum
bölvuðum þeytingi, — en svo var það
í sumar meðan við vorum í 79 af stöð-
inni, að ég bað Höskuld á Hofstöðum
um að útvega mér góðan hest og það
gerði gamli maðurinn.
— Er hesturinn þýður og lipur?
— Já, og ég held, að það sé ekkert
sport jafn frískandi fyrir okkur leikara
og bregða sér á bak. Hér er það tiltölu-
lega ódýrt, þótt dýrt sé, en úti er þetta
millasport. Leikhús er suðupottur af
taugum og leikara er brýn nauðsyn að
létta sér upp, og gleyma þvarginu.
— Reyna hestamenn ekki að fitja
upp á umræðum við þig um leikhúsið
og störfin þar?
— Blessaður vertu, hestamenn tala
ekki um annað en hesta. Eða hefurðu
heyrt annað? — Viltu spíritus?
— Er það koggi?
— Já, það er koggi. Ég nota hann
til að hreinsa úr skegginu.
— Eru leikarar miklir hestamenn?
— Ekki veit ég það, en þeir hafa
ýmis áhugamál önnur. Einn safnar frí-
merkjum, annar eldspýtustokkum, sá
þriðji fer á laxveiðar.
Gunnar tekur að roða sig allan með
rauðbrúnum áburði.
— Hvað kalla leikarar þennan
áburð?
— Við köllum þetta kroppsmink.
Gunnar ber á þilið og spyr um eina
leikkonuna. Talið berst að leikarahjóna-
böndum.
— Eru þau ekki farsæl hér? spyr ég.
— Jú, afskaplega, það held ég svar-
20
FALKINN