Fálkinn - 16.01.1963, Blaðsíða 23

skottið á þeim. Sama hvert þeir hafa lagt
leið sína!
Tóbaksreykurinn fyllir lungu Mar-
teins. Sköllin og skvaldrið umhverfis
hann láta í eyrum hans sem argasta
kríugarg.
Burt! Burt héðan! hugsar hann. Hann
sleppir taki sínu af vínborðinu og reik-
ar brott út veitingastofunni. Stormur-
inn rífur hurðina úr höndum hans og
þeytir henni í lás að baki honum, með
háum skelli. Andartak stendur hann og
styðst þunglega við handriðið. Síðan
heldur hann reikull í spori heimleiðis
til mylnunnar.
NÆSTI dagur. Hellirigning. Hverja
klukkustundina af annarri. Grámóska
loftsins grúfir yfir dalnum.
Leitinni að Gorisky er aflýst. Engan
fýsir að rangla eftir regnvotum skógin-
um. Og hver veit nema pilturinn sé
þegar kominn veg allrar veraldar. Allt
lítur öðruvísi út í dagsbirtunni. Tilraun
lil manndráps? Skyldi nú ekki Barði
ýkja þetta ofurlítið?
Það er lögregluþjónninn einn, sem
ekki hvikar frá fyrirætlun sinni. Hann
eyðir öllum deginum í símtöl við yfir-
boðara sína.
Fram eftir morgninum gekk Marteinn
Brunner eirðarlaus um gólf í þakher-
bergi sínu hinu litla, og hafðist ekki að.
Þá heyrir hann mannamál úti í garðin-
um, sem gerist æ háværara og hann
hleypur út að glugganum. Skyldu þeir
þegar vera komnir til að taka hann?
Auðvitað er það ekki svo. Enn þarf
hann ekkert að óttast. Jafnvel þótt þeir
kunni að komast að því, að fanga-
klæðnaðurinn tilheyri Gerhard Haus-
er þeim er strauk, hafa þeir enn ekki
hugmynd um, að Marteinn Brunner er
sami maður og Gerhard Hauser. Eigi
að síður er hann á ný heltekinn af
þeirri hugsun, að vera eltur.
Löngu fyrir hádegi kemur Páll
Glomp inní garð sögunarmylnunnar
blaðskellandi já drynjandi mótorhjólinu.
Hann horfir yfirlætislega kringum sig,
næstum ögrandi.
— Jseja, kallar hann til Selmu. —
Ég heyri að kærastan sé komin heim.
Ráðskonan virðir hann ekki svars.
Kristín! kallar Páll. En hann fær
ekkert svar. Þá snýr hann sér til verka-
mannanna, sem gægjast glottandi fram
hér og þar. — Vitið þið hvar unnusta
mín er? hrópar hann.
En verkamennifnir gera gys að hon-
um. — Hún hlýtur að hafa falið sig ein-
hversstaðar fyrir þér!
Páll fyllist ofsabræði og kallar há-
stöfum á Martein. Eftir drykklanga
stund birtist hann í garðinum.
— Hvar er Kristín? öskrar Páll.
Marteinn ypptir öxlum. — Hún er
sofandi. Hefur sennilega verið þreytt
eftir ferðina.
— Vektu hana, skipar Páll. — Farðu
upp og segðu að unnusti hennar sé
kominn.
— Hafðu þig burtu, svarar Marteinn
kuldalega, — og lofaðu henni að sofa
í friði.
Andartak stendur Páll Glomp orðlaus
af undrun og starir á Martein, svo rýkur
hann upp. — Hvað haldið þér eiginlega
að þér séuð .... að tala til mín í þessum
tón. Annar eins flækingur. Reynið þér
bara að sýna mér dónaskap aftur, og
þá skal ég sjá um að þér verðið rekinn.
Marteinn er að ganga í burtu, en
snýr sér nú við með hægð. Það er ugg-
vænlegur glampi í augum hans. — Burt
með yður, segir hann.
— Þér hafið ekkert að segja hér, svar-
ar Páll.
— Það skal ég sýna yður! Marteinn
stígur ógnandi skref í átt til Páls, en
hann hopar á hæli og ber hönd fyrir
höfuð sér, eins og hann búist við höggi.
— Ég....
— Heyrðuð þér hvað ég sagði? Burt!
Páll stekkur lafhræddur á bak hjól-
inu, en fær ekki komið því í gang vegna
taugaóstyrks. Hann dregur það á fleygi-
ferð út um garðshliðið. Þegar út á þjóð-
veginn kemur, nemur hann staðar og
steytir hnefann ógnandi til Marteins.
— Þetta skal verða þér dýrt spaug, öskr-
ar hann.
Verkamennirnir standa í dyrum sög-
unarsalarins og hlæja.
Marteinn snýr aftur þegjandi til þak-
herbergis síns. Þetta litla atvik hefur
fengið meira á hann, en hann gerir sér
grein fyrir.
ÞAU Marteinn og Kristín hittast rétt
áður en miðdegishvíldin hefst. Þau
standa langa stund og stara hvort á
annað, án þess að mæla orð frá vörurn.
Endurfundirnir snerta þau bæði mjög
djúpt.
— Ég þakka þér, segir hann hásum
rómi. — Þakka þér fyrir að þú skyldir
koma, Kristín!
Hann réttir henni höndina og hún
tekur hikandi í hana. Hún finnur
hlýju lófans og sigg í húðinni, og
skyndilega er allt svo heimalegt. Þá
finnur hún að hann þrýstir hönd henn-
ar lítið eitt — til merkis um leyndan
trúnað — og hún verður hrædd og
flýtir sér að kippa höndinni að sér.
Ekki þorir hún að mæta augnaráði hans,
og snöggvast dettur henni í hug að
hlaupa aftur til herbergis síns.
— Ég er með nokkra reikninga, sem
þú þarft að líta yfir, segir hann. — Þeir
liggja inn á skrifstofu föður þíns.
Hún finnur að augu hans hvíla á
íturvöxnum líkama hennar, og léttur
roði hleypur út í vanga hennar. Hún
flýtir sér að setjast við skrifborðið og
tekur að blaða í skjölunum. En bók-
FALKINN 23