Fálkinn - 16.01.1963, Qupperneq 14

Walters yfirlögregluþjónn stóð
frammi fyrir hópi ungra lögreglumanna.
— Að því er við bezt vitum, höfum við
aldrei séð hann, en samt erum við næst-
um vissir um, hvernig maðurinn með
sprengjuna er, og hvernig hann lítur
út! Hann brosti. — Okkur vantar að-
eins að finna hann.
Hann snéri sér að töflunni og skrif
aði nokkrar tölur.
— Fram að þessu hafa sprungið fjór-
ar sprengjur. Þrír menn hafa verið
drepnir. Sex eru stórslasaðir, og tuttugu
og þrír menn liggja minna særðir.
Hann leit aftur á lögregluþjónana
fyrir framan hann. — Þið hafið oft
heyrt, að maður skuli ekki skoða hund-
inn á hárunum, en þó hefur það hvað
eftir annað komið í Ijós, að vissir af-
brotamenn eru eftirtakanlega líkir,
bæði andlega, tilfinningalega og iíkam-
lega.
Walters yfirlögregluþjónn leit á úrið.
Það var þrjár mínútur yfir átta. — Til
dæmis vitum við, að meinlausir ávísana-
falsarar óska þess oft ákaft, að upp um
þá komizt og þeir verði sendir aftur í
fangélsið. Þeir kjósa miklu heldur al-
gerlega einangrað samfélag.
Yfirlögregluþjónninn var grannvax-
inn maður í óaðfinnanlegum einkennis-
búningi. — Og við vitum líka ýmislegt
um þá manntegund, sem gengur um og
kemur fyrir sprengjum. Hann snéri sér
aftur að töflunni og skrifaði. — Það eru
um það bil fjórar milljónir manna í
þessu umdæmi. Hann strikaði yfir töl-
una og skrifaði „2.000.000“ fyrir neðan.
— Við getum þegar í stað sleppt um
tveim milljónum. Maðurinn með sprengj-
una er karlkyns.
Ég rannsakaði sprengjuna. Tímastill-
ingin reyndist í fullkomnu lagi.
Ég kinkaði kolli með sjálfum mér.
Það var alveg áreiðanlega enginn tækni-
legur galli sem átti sök á óförunum.
14 FALKINN
Það var vasaljóssrafhlaðan, sem hafði
verið of veik.
Skerandi rödd Paulu systur minnar
hvein ofan úr kjallarastiganum. —
Harold, það er morgunverður.
Ég breiddi hettu yfir sprengjuna,
slökkti ljósið og gekk upp.
— Þvoðu þér um hendurnar, sagði
móðir mín. — Þær eru óhreinar.
Ég gekk fram í baðherbergið, og þeg-
ar ég kom aftur, settist ég við borðið.
— Ég er ekki verulega svangur í dag,
mamma.
— Þú verður að borða morgunmatinn
þinn, skipaði hún. — Það er ekki hægt
að byrja daginn betur en með góðum
mogunverði. Drekktu nú appelsínusaf-
ann þinn.
Og ef til vill getum við enn sleppt
hálfri annarri milljón manna, sagði
Walters yfirlögregluþjónn. — Maðurinn
með sprengjuna er fullorðinn og milli
fjörutíu og fimm og sextíu og fimm ára
að aldri.
Einn af ungu mönnunum í fremstu
röð rétti upp höndina. — Hvað um hann
— Johnson? Hann var aðeins nítján
ára.
— Rétt, O’Brien, viðurkenndi yfirlög-
regluþjónninn. — En hann eyðilagði
aðeins lögreglustöð. Það var allt og
sumt. Hann hafði verið í ógöngum síðan
hann var tólf ára gamall, og fannst hann
vera hataður og ofsóttur af lögreglunni,
svo að hann reyndi aðeins að gjalda í
sömu mynt. En það eru aðeins ungir
menn, sem grípa til svona grófra og
beinna aðgerða.
Walters lagði krítina frá sér og þurrk-
aði af fingrunum með hvítum vasaklútn-
um. — En í máli því, sem hér um ræðir,
stöndum við andspænis manni, sem
hittir af handahófi. Hann leggur böggul-
inn sinn í neðanjarðarstöðvar, strætis-
vagna, alls staðar þar sem margt fólk
er saman komið.
O’Brien var rauðhærður og dálítið
rangeygur. — En hvers vegna hlýtur
hann að vera áreiðanlega milli fjörutíu
og fimm og sextíu og fimm ára?
— Öll sú reynsla, sem við höfum
hingað til fengið af afbrotum af þessu
tagi bendir í þá átt! Walters yppti öxl-
um. — Við vitum ekki, hvers vegna
aldur þeirra liggur einmitt á milli þess-
ara marka, en okkur grunar að fyrir
fjörutíu og fimm ára aldur séu þeir svo
bjartsýnir, að erfiðleikar þeirra leysist
af sjálfu sér, og eftir sextíu og fimm
ára aldur er þeim orðið alveg sama um
það allt.
Systir mín les dagblaðið við morg-
unverðarborðið. — Það er ekki meira
um sprengjuna á forsíðunni, sagði hún.
Ég lét tómt glasið á borðið. — Hvers
vegna ætti það að vera þar? Það hefur
nú ekki gerzt neitt nýtt í síðustu viku.
— Harold, sagði móðir mín. — Hvað
óskar þú þér að fá á afmælisdaginn?
— Mamma, ég verð fjörutíu og sex
ára. Er ekki kominn tími til að við
hlaupum yfir þann afmælisdag!
— Ég er nú þeirrar skoðunar, að mað-
ur eigi að spyrja fólk, hvað það óskar
sér á afmælisdaginn, sagði móðir mín.
— Þá fær það þó það, sem það vill fá.
Þú gætir víst vel notað nokkrar hvítar
skyrtur.
Paula blaðaði áfram í blaðinu. —
Hér er dálítið, en það er bara upptugga.
— Þú ættir ekki að nota svona mik-
inn sykur, Harold, sagði móðir mín.
— Hvers vegna halda þeir allir, að
það sé karlmaður? (Paula hefði átt að
vera kvenréttindakona).
Ég dreypti á kaffinu. — Af því að
menn halda, að eðli kvenna sé blíðara
og fegurra.
Paula starði á mig. — Átti þetta að
vera tilraun til að vera meinfyndinn?
— Börn, sagði móðir mín. — Ég vil
ekki hafa, að þið rífizt við morgunverð-
arborðið. Paula, leggðu nú þetta blað
frá þér.
O’Brien rétti aftur upp höndina. —
Smásaga eftir Charles Ling, valin af Alfred Hitchcock
Hvers vegna getur það ekki verið kven-
maður?
Yfirlögregluþjónninn brosti. — Kon-
ur geta verið leynilegir taugaveikismit-
berar, en þær hlaupa ekki með sprengjur
út og suður.
Walters yfirlögregluþjónn dustaði
dálitla krít af erminni.
— Við getum rólega dregið fleiri
ályktanir. Maðurinn með sprengjuna
er piparsveinn. Hann býr sennilega með
móður sinni, eða með nokkrum eldri
systrum eða frænkum. Hann er maður,
sem enginn tekur í rauninni eftir, og
loks þegar að því kemur, þá er það
vegna ástúðar hans og umhyggju fyrir
öðrum. Hann er ávallt reiðubúinn til
að gera fólki smágreiða. Það er mjög
sennilegt, að hann reyki ekki, og hann
drekkur næstum aldrei.
O’Brien glotti. — Getur samt ekki
verið að hann fái sér glas til að efla
kjarkinn?
Yfirlögregluþjónninn hristi höfuðið.
— Nei! fólk af hans tagi verður annað
hvort veikt eða syfjað af að drekka.
Hann er holdugur maður, sem hefur
etið heldur mikið.
— En hvers vegna ætti hann að drepa
saklaust fólk?
— Hann hugsar ekkert um það. Það
er ekki fólkið sem hann er á hnotskóg-
um eftir. Honum finnst, að á einn eða
annan hátt hefni hann sín á fyrirtæk-
inu, sem sagði honum upp, eða í bank-
anum, sem hann telur að hafi svikið
hann, eða á þeim, sem veittu honum
ekki hækkun í tign, sem honum fannst
að hann ætti skilið.
— í kvöld förum við yfir til Martins
frænda, sagði móðir mín. — Við höfum
ekki séð hann í rúma viku, og við
neyðumst til að heimsækja hann dálítið
oftar.
— Martin frændi er gamall og leið-
inlegui’, sagði Paula.
Móðir mín hellti kaffi í bollana. —
Já, það veit ég, Paula, en við verðum
að muna, að það eina, sem hann hefur
áhuga á, það erum við og tyrkneska
baðið hans.
— Ég verð kannski að vinna fram
eftir í kvöld, mamma, sagði ég. — Ég
verð að ljúka við reikningana hans
Evans í dag, og ég veit ekki, hvort mér
tekst það fyrir klukkan fimm.
Paula brosti dauflega. — Ég heyrði
sagt, að Corrigan hafi verið hækkaður
í tign í síðustu viku. Svo þeir gengu
aftur fram hjá þér.
— Já, það gerðu þeir víst, svaraði ég
þuri'lega.
— Stjórnmál, sagði móðir mín.
— Þú ert bráðum fjörutíu og sex
ára, sagði Paula. — Heldur þú að það
verði eitthvað úr þér einhvern tíma?
— Maður hefur nú leyfi til að vona.
— Veiztu hvað? sagði Paula. — Þú
hefur alls ekki bein í nefinu. Það er
þess vegna, sem þú kemst ekkert áfram.
— Þú lætur fólk traðka á þér!
Mamma tók í sama streng. — Það not-
færir sér ráðvendni þína. Corrigan
fékk starfið, sem þú hefðir átt að fá.
— Það gerir ekkert til nú, sagði ég.
— Og Corrigan er ágætis maður! En ég
var sjálfur ekki ti’úaður á það. Ef nokk-
urn mann hefur nokkru sinni skort
hæfileika til að halda reikning, þá var
það hann. Þessi upphefð hans var ekki
annað en fyrirtækisstjórnmál. Ég hefði
gaman að vita, hvort það væri þannig
alls staðar.
— Borðaðu nú alla skinkuna og eggin,
Harold, sagði móðir mín.
Paula hló illgirnislega. — Hann er
þegar orðinn eins og smjörkúla.
— Ég er engin smjörkúla, sagði ég.
— Höfum við — hefur deildin —
nokkuð áþreifanlegt til að styðjast við?
spui'ði O’Brien. — Ég á við spor eða
eitthvað í þá átt? Nokkuð dálítið meira
en ágizkanir?
Walters yfirlögregluþjónn varð dálít-
ið ergilegur. — Nei, fyrir utan „ágizk-
anir“ höfum við ekkert.
— Engin fingraför?
Walters hló. — Haldið þér virkilega,
að maðurinn léki stöðugt lausum hala,
ef við hefðum fingraför hans?
— Ég átti aðeins við, að það fyndust
ef til vill fingraför, en að við hefðum
þau ekki í safni okkar. Ekki einu sinni
í Washington.
— Nei! Það eru engin fingraför. Við
rannsökuðum hvert einasta sprengju-
brot, sem við gátum fundið. Og afgang-
urinn af umbúðapappírnum og segl-
garninu veitti okkur engar upplýsing-
ar.
O’Brien gekk á lagið. — Var Tyson-
málið ekki upplýst með fingraförum?
Walters kinkaði kolli. — Jú! En í
því tilfelli náðum við í heila sprengju
— sem hafði ekki sprungið. Við fund-
um för eftir þumalfingur og vísifingur
á vasaljósrafhlöðunni.
Hugur yfii’lögregluþjónsins hvarflaði
andartak aftur að þessu gamla máli. —
Það voru ekki einu sinni fingraför Ty-
sons. Þau tilheyrðu afgreiðslumannin-
um í járnvöruverzluninni, þar sem hann
hafði keypt rafhlöðurnar. Við höfðum
upp á afgreiðslumanninum og rannsök-
uðum hvern einasta viðskiptavin, sem
hafði keypt rafhlöður í vasaljós.
Walters glotti. — Tyson var fimmtíu
og tveggja ára, holdugur, vingjarnlegur,
og bjó með tveimur ógiftum frænkum.
í kjallaranum fundum við rúllu af um-
búðapappír, og síðasta stykkið, sem var
rifið af rúllunni, var notað til að búa
um sprengjuna, og það sendi hann beint
í rafmagnsstólinn. Endarnir féllu ná-
kvæmlega saman.
Walters yfirlögregluþjónn andvarp-
aði. — Ef við gætum aðeins náð í eina
af sprengjum mannsins, áður en hún
spryngi.
Til er ákveðið fólk, sem þarf hreint
ekki neitt til að fitna. Eins og ég til að
mynda. — Hvað í ósköpunum kemur
þér til að halda, að það sé þvílík
Framhald á bls. 31.
FÁLKINN 15