Fálkinn - 16.01.1963, Blaðsíða 29

— Og eru stúlkurnar með líka?
— Nokkrar taka þátt í því. Og það
er rétt að geta þess, að þær eru yfir-
leitt lagnari en strákarnir. Hitt er svo
annað mál, að þær eru miklu feimnari,
Þeir, sem fara að stunda þetta spil,
verða yfirleitt mjög áhugasamir. Hér
koma á sunnudögum eftir að ungling-
arnir eru farnir, nokkrir menn, sem lært
hafa keiluspil úti, og fá að spila. Og
þannig er líka allstór hópur af konum.
Ég held að þetta sé skemmtilegt spil
fyrir húsmæður.
Og sem við eru nú komnir þarna út
fyrir í lognið og frostið, þá verður okk-
ur að orði, eins og gamla fólkið segir
stundum: Ja, hvort maður hefði nú
ekki notfært sér svona stað þegar mað-
ur var ungur!
Kannske dyravörðurinn verði ein-
hvern tíma vso góðviljaður að hleypa
okkur inn í keiluspil. Or.
RAUÐA FESTIX
Framh. af bls. 24.
hann lyftir þeim og réttir þær að hálsi
hennar og hnakka. Hún ætlar að beygja
sig fram yfir borðið aftur, en það er
eitthvert óviðráðanlegt afl, einhver
brennandi þrá, sem brýtur niður vilja-
kraft hennar og beinir höfði hennar,
vörum hennar gagnstæða leið — inn í
framréttar hendur hans.
Allt í einu finnur hún hendur hans
hvíla á herðum sér, og fingur hans
fikra sig áfram og snerta rauðu kórall-
ana í hálsfesti hennar.
— Marteinn! hvíslar hún.
Hún er hrædd, og þó rís hún á fætur
og þokar sér inn í faðm hans.
Marteinn felur Kristínu í faðmi sér.
Höfuð hennar hvílir við öxl hans. Hann
finnur hve ákaft hún titrar og heyrir
hvernig hún grípur andann á lofti. En
allt hverfur þetta honum fyrir furðu-
legri, áfengri kennd, sem fer um hann,
þegar fingur hans snerta perlufestina.
Herbergið, skrifborðið, Kristín — allt
er horfið. Ekkert eftir nema rauðu perl-
urnar. Þær eru hálar og svalar átöku.
Hann lætur þær renna milli fingra sér,
eina af annari. Hann er skjálfhentur.
Hann starir niður á þær, eins og þær
komi honum ekkert við, — líkt og festin
væri framandi hlutur, er lifði sjálf-
stæðu, háskasamlegu lífi.......
Nú læsast fingur hans um þessar
stóru, rauðu perlur. Það herðist á fest-
inni. Kristín kennir skerandi sársauka
er glerhai'ðar perlurnar stingast inn í
hörund hennar.
Allt í einu heyrist snöggur smellur.
Snúra perlufestarinnar hefur slitnað.
Perlurnar renna niður eftir kjólnum
hennar, og velta út um allt gólf.
— Ó, guð minn góður! hvíslar Kristín
skelfd.
Glamurhljóðið og rödd Kristínar kall-
ar Martein aftur til fullrar vitundar.
Hann strýkur hendinni yfir augu sér og
hið innantóma augnaráð hans hverfur
Framh. á bls. 32.
FALKINN 29