Fálkinn - 16.01.1963, Page 37

□TTD □□ HRINGUR RDBERTS LÁVARÐAR
„Loksins," hrópaði Ottó ..Bernarkastali! ferð mín er á enda.“
„Þetta er fremur skuggaleg bygging," svaraði Danni. „Hvað
ætlarðu að gera?“ „Fara til kastalans og færa lafði Elízu
hringinn, auðvitað." „Er ekki bezt, að við rannsökum fyrst
svolítið hérna í nágrenninu?" spurði Danni. ,,Og eiga á hasttu
að rekast á þremenningana?" svaraði Ottó. „Mér finnst eins
og það sé ekki allt með felldu við þennan kastala," hélt Danni
áfram. „Svona, svona,“ sagði Ottó. „Það getur ekki verið svo
erfitt að ná tali af lagði Elízu og fá henni hringinn. En þú get-
ur alveg eins verið hér kyrr, ef þú vilt.“ „Það ætla ég,“ anzaði
Danni. „Ef þeir taka þig fastan þarna, þá er að minnsta kosti
annar okkar fr.iáls." „Samþykkt," hrópaði Ottó um leið og
hann reið i áttina til kastalans. „Ég kem aftur eftir klukku-
stund.“
hann kviði því, sem framundan var. Varðmaðurinn sagði tveim
hermönnum að fylgja honum til Herberts lávarðar. Nokkru
síðar var hann leiddur inn í stóran móttökusal. „Herbert
lávarður mun taka á móti yður rétt strax," var sagt við hann.
„En ég kom hingaö til þess að tala við lafði Elízu," mótmælti
Ottó. „Og hver er það, sem ós'kar eftir að fá að tala við lafði
Elízu?“ spurði dimmraddaður maður í öðrum enda salarins.
„Ég, Ottó af Arnarkastala,“ sagði Ottó um leið og hann gekk
til hins horaða, gráhærða manns, sem hafði ávarpað hann.
„Ottó af Arnarkastala," endurtók maðurinn, sem gat ekki
verið neinn annar en Herbert lávarður. „Gefðu mér skilaboðin.
Ég sé um öll mál lafði Elizu.“
Ut'RRirl
STAPEt-
COf. HAKIIW tOONOEB STUDIO’S
„Ég harma,“ sagði Ottó, „að ég get ekki gefið neinum manni
skilaboðin nema Elízu sjálfri. „Það var leitt,“ svaraði Herbert
lávarður, „lafðin er alvarlega veik og getur ekki tekið á móti
neinum. Þetta er ekki svo mikið leyndarmál, að ég megi ekki
heyra það. Ég er trúnaðarmaður lafði Elízu.“ Tortryggni Ottós
jókst. Hann sá, að hermenn nálguðust frá öllum hliðum. Það
átti bersýnilega að leiða hann í gildru. „Ef það er ekki hægt
að fá að tala við lafðina, þá verð ég að fara,“ sagði hann hátt
og skýrt. Hann bjóst til þess að fara, en Herbert sagði:, ,Andar-
tak. Við getum bundið enda á þennan skopleik strax. Eg held,
að þú hafir komið hingað vegna hringsins. Er það ekki?“
FÁLKINN
37