Fálkinn - 16.01.1963, Side 22

Orsökinni til árásarinnar, þeirri ástæðu-
lausu og illgirnislegu athugasemd, er
kom Goritsky úr jafnvægi.
Vera kynni,. að einhverjum tækist að
þefa uppi þessa orsök, fyrr eða síðar?
— Hann er afar hættulegur, heldur
Barði áfram og leggur þunga áherzlu
á orð sín, eins og hann vilji einnig
reyna að telja sjálfum sér trú um það.
— Við lúsaleitum skóginn, gellur í
ungum manni. — Sennilega hefur hann
falið sig inni í þykkninu.
— Drottinn minn dýri, hrópar annar.
— Ég er viss um, að hann drepur hvern
mann, sem nálgast hann.
í fyrramálið, segir Barði valdsmanns-
lega. — Þegar leitarljóst er orðið, hljót-
um við að finna hann. Við förum um
allan skóginn. Hver sem vill taka þátt í
leitinni, getur boðið sig fram.
— Þú ættir að gera boð eftir lið-
styrk, Barði! ráðlegguur gestgjafinn.
Síðan er rætt um þetta, aftur á bak
og áfram, og því meira sem spjallað er
og því meira öli og víni sem skolað
er niður, afbakast persónuleiki Gor-
iskys æ meir fyrir hugskotssjónum
þeirra. Hann er ekki lengur hið hægláta
og hlédræga ungmenni, er sinnir dag-
legum störfum heima í sögunarmyln-
unni. Nú er hann válegt villidýr, sem
heldur sig í skógunum umhverfis Spess-
art. Blóðþorsta og hefnigirni þrungin
ófreskja, með glóandi glyrnum og
geysilegum hnefum, sem eru skapaðir
til að myrða.
MARTEINN Brunner kemur inn í
veitingastofuna. Honum hefur líka
brugðið mjög við féttina um árás Gor-
itskys á Barða, og hefur þegar í stað
haldið að heiman, til að rannsaka hvort
sannleikurinn sé í rauninni sá er orð-
rómurinn segir hann vera.
Marteinn gerir sér ljóst hversu hættu-
legt honum getur verið, að birtast hér
í kránni, þar sem Barði situr og þarfn-
ast þess nú fremur en nokkru sinni fyrr,
að geta tjáð sig sem fulltrúa yfirvald-
anna. En hann fær sig ekki til annars
en bjóða hættunni byrginn. Bersýnilega
er ægilegt almenningsálit tekið að rísa
gegn Goritsky. Allir fylgjast að í þess-
ari sefjun, án þess nokkur virðist vita
með hverjum hætti það byrjaði.
Hvar eru nú vinir Goritskys? Eða á
vesalings pilturinn kannski engan vin
framar í þessum bæ?
Marteinn treður sér inn milli mann-
anna fyrir borði Barða. Þeir hleypa
honum framhjá sér og þó með semingi.
Barði hleypir í brýnnar og bíður hans.
— Nú, nú, herra Brunner!
— Hvað gengur á með Goritsky, herra
Barði .... ?
— Eins og þér séuð ekki búnir að vita
það fyrir löngu síðan!
— Mér þætti vænt um að fá að vita
það nánar frá fyrstu hendi. Marteinn
lætur sem hann heyri ekki kuldahreim-
inn í rödd Barða.
— Spyrjið hann þá sjálfan, svarar
lögregluþjónninn. — Þér eruð vinur
hans, er ekki svo?
— Ég met hann mikils sem duglegan
verkamann, anzar Marteinn og reynir
að sýnast rólegur. — Ég botna hreint
ekkert í þessu, herra Barði. Þegar Gor-
itsky gekk heiman frá mylnunni, fyrir
svo sem tveim klukkustundum, var hann
hinn rólegasti.
— Sjaldan betri sú músin .... skýtur
einhver inní.
— Þó hann færi nú ekki að segja frá
því, sem hann ætlaðist fyrir! Barði
kýmir hæðnislega og gýtur augunum
rannsakandi til Marteins.
— Haldið þér þá, herra Barði, að
Goritsky hafi verið búinn að ráðgera það
fyrirfram, að ráðast á yður?
— Slíkt getur maður aldrei vitað,
rymur í Barða, þetta kemur illa við
hann. — Ég styðst aðeins við staðreynd-
ir. Hann réðst á mig, og nú verður hann
áð taka afleiðingunum.
— En hvers vegna réðst hann á yður?
spyr Marteinn.
Með spurningu sinni hefur Marteinn
skorið beint inn í kviku á viðkvæmasta
stað Barða. Enginn tekur þó eftir kipp-
um þeim er fara um hið breiðleita and-
lit hans.
Barði þrífur fast um ölkollu sína. —
Það skal ég segja yður, ungi maður. Ég
lagði fyrir hann spurningu í embættis-
nafni. Hann svaraði mér ruddalega og
ég setti ofaní við hann fyrir það. Þá
flaug hann beint á mig.
Barði lætur Martein ekki fá orðið
aftur. Ósjálfrátt velur hann sér auð-
velda leið út úr þeirri óþægilegu að-
stöðu sem hann er kominn í. — Meðal
annara orða, herra Brimner. Ég var að
heyra, að ungfrú Kristín væri komin
aftur heim til mylnunnar. Ég vænti að
yður þyki það betra en ekki?
Orðum lögregluþjónsins er heilsað
með skellihlátri frá öllum viðstöddum.
Marteini bregður og hann hörfar frá,
en reynir af fremsta megni að ná jafn-
vægi á ný. — Hvað kemur það máli Gor-
itsky við? segir hann hvössum rómi.
— Haldið yður við efnið, Barði. Ég var
að spyrja.....
— Ég þakka! Barði þaggar niður í
Marteini með snöggri og myndugri
handahreyfingu. — Fyrirspurnum svar-
ar maður við þóknanlegt tækifæri síðar
meir, ungi maður. Eins og sakir standa
hef ég mikilsverðum málum að gegna.
Hann snýr sér að mönnunum umhverfis
borðið. — Jæja, piltar, heldur hann
áfram. — Nú skulum við gera skýra
áætlun um, hvernig okkur verður hæg-
ast að handsama Goritsky á morgun.
Hver býður sig fram til leitar í skógin-
um? Við leggjum af stað um dagmál.
Ungu mennirnir í veitingastofunni
loga þegar af áhuga, og háværar sam-
ræður hefjast hvarvetna. Marteinn
hverfur með hægð frá borðinu, en fer
ekki úr stofunni. Hann hlustar.
Glös eru fyllt og tæmd við borð lög-
regluþjónsins. Menn gerast háværir og
röggsamlegir.
— Það getur líka vel verið að við
finnum allt mögulegt annað úti í skóg-
unum, hrópaði Barði. — Það er svo
margvíslegt hyski á slangri hér í ná-
grenninu......Vínið gerir hann málugri.
— Hérna um daginn tók ég til dæmis
fangabúning frá fjölleikamönnunum.
Og kyndugast af öllu var, að það var
trúðurinn, sem klæddist honum! Þið
hafið sjálfsagt séð hann. Þegar ég rann-
sakaði fangafötin nokkru seinna, sást
greinilega stimpill Gundelsberg hælis-
ins á honum. Jæja, skál!
Enginn skiptir sér framar af Marteini.
Hann er náfölur. Hann reikar að vín-
borðinu og styður sig þunglega við það.
— Einn koníak, segir hann við gestgjaf-
ann.
Veitingamaðurinn hlustar naumast á
það sem Marteinn segir. Hann er svo
niðursokkinn í það sem Barði segir.
— Auðvitað gerði ég hið eina rétta,
og sendi tuskurnar þegar í stað til yfir-
boðara minna, heldur Barði áfram. —
Ég býst við svari þá og þegar.
Marteinn verður að ríghalda sér í
borðið. Honum finnst sem allir horfi
á sig. Hreyfir sig ekki.
Aftur heyrðist rödd Barða. — Fjöl-
leikahópurinn flýtti sér líka að komast
héðan, eins og þeir ættu lífið að leysa.
Þeir hafa áreiðanlega vitað meir en þeir
sögðu! En ef þess gerist þörf, verður
okkur fráleitt skotaskuld úr að ná í
17. hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FÁLKINN