Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 15

mikill skortur á vinnuafli, því margir
höfðu verið kvaddir í herinn. Það var
uggur í þeim dönsku og allra veðra
von.
Skipasmíðastöðin var á hólma og
efnið var ferjað úr landi á prömmum.
Ég vann stundum við það. Kaðall var
strengdur milli hólmans og lands og
maðui' halaði sig á milli. Þetta var ör-
stutt. í þessari skipasmíðastöð voru
byggð 300—400 lesta seglskip. Tveir
bræður að nafni Andersen stjórnuðu
stöðinni og stjórnaði annar, Ring Ander-
sen, trésmíðinni en hinn sá um þann
hluta stöðvarinnar, sem smíðaði skip
úr járni. Allt voru þetta seglskip. Ring
Anderseen sagði að það borgaði sig
ekki að breyta gildleika banda og inn-
viða í skipið okkar, frá því sem var
,,standard“ hjá þeim og sem notað var
í miklu stærri skip. Vegna þessa, varð
skipið ákaflega sterkt. Loksins í byrj-
un október var það tilbúið og hlaut
nafnið „Svanur“, eftir gamla Svanin-
um frá Ólafsvík, sem Holger Clausen
gerði út. •
Sá Svanur sigldi yfir hundrað ferð-
ir milli íslands og útlanda og var
happaskip.
Hinn 12. október var hinn nýi
„Svanur“ tilbúinn og afhentur okkur.
Hann var seglskip byggður úr eik og
var tæpar 70 lestir brúttó. Vélin var
85 hestafla Bolinder vél. Svanurinn var
tvímastraður og seglbúnaðurinn var
kútter-rettning. Við fremra mastrið var
stýrishúsið og sambyggt var reyksalur
farþega. Þá var lestarlúga en fyrir
aftan hana, við afturmastrið var lítill
mótor, sem knúði vinduna og fyrir
aftan hann káetukappinn. Fyrir aftan
afturmastrið var eldhúsið. Tveir líf-
bátar voru í bátauglum sitt hvoru
megin við stýrishúsið. Þess var getið
um það leyti, sem við tókum við skip-
inu, að skipasmíðastöðin hefði tapað
miklum peningum á smíði þess. Það
kostaði með rá og reiða og öllu saman
65 þúsund krónur. Frá því samningur
um smíðina var gerður, þar til henni
var lokið urðu stórfelldar verðhækkan-
ir.
Við sigldum frá Svendborg til Kaup-
mannahafnar til þess að lesta fyrir ís-
landsferðina. Áttum að sigla til heima-
hafnarinnar, Stykkishólms, og farmur-
inn var allur á hafnir við Breiðafjörð.
Eftir fjögurra daga dvöl í Kaupmanna-
höfn lögðum við af stað til íslands, með
viðkomu í Leirvík á Setlandseyjum.
Það var vegna stríðsins. Auk okkar
fjögurra frá Stykkishólmi bættust nú
tvö í áhöfnina, danskur vélamaður og
íslenzk stúlka, Sólveig Eiríksdóttir,
ættuð að austan. Hún var matsveinn
á leiðinni og reyndist mjög dugleg, þótt
ekki væri alltaf hægt að elda eins og
síðar kemur fram.
Við vorum í bezta skapi að vera
loksins á heimleið, eftir að vera búnir
að bíða eftir skipinu á sjötta mánuð i
Svendborg. Ferðin til Leirvíkur gekk
að óskum. Við komum þangað um
kvöld og ætluðum að sigla inn í höfn-
ina, en urðum að hafast við utan henn-
ar alla nóttina, vegna þess að henni
var lokað með sprengjum á nóttunni.
Það var gert af ótta við Þýzkarann.
Um nóttina var vonzku veður og að-
stæður langt frá því að vera góðar,
þar sem mjög er þarna klettótt, en
allt fór samt vel. Um morguninn vorum
við teknir inn í höfnina. Skriffinnskan
var þarna á hástigi og við urðum að
bíða í níu sólarhringa eftir að skips-
skjölin kæmu aftur frá London, en
þangað voru þau send. Við vorum mik-
ið fegnir að komast af stað frá Leirvík.
Annað skip var þarna statt, sem einnig
ætlaði til íslands. Það var dönsk skonn-
orta þrímöstrúð, þrjú- til fjögur hundr-
uð lesta skip, sem landsstjórnin hafði
á leigu til vöruflutninga. Þessi skonn-
orta átti að fara til ísafjarðar. Við á
„Svaninum“ drógum hana út fjörðinn,
því hún hafði enga hjálparvél. Þar tók
danska skonnortan stefnu austur fyrir
Setlandseyjar vegna þess að vindur var
hagstæðari, en við fórum vestur fyrir,
og nutum þar vélarinnar. Það var af
þessari dönsku skonnortu að segja, að
Framh. á bls. 32.
MeSan austanrok og rigning hamast á stofuglugganum í MiStúni
70, segir Hannes Stefánsson lesendum FALKANS, scguna af því,
þegar BreiSafjarSar--Svanunnn var sóttur . . .
FALKINN
15