Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 18

ÖRLAGfA
DOMVR
Meg Turner er ung stúlka, sem strokið hefur af vandræðaheimili, en sleppur
úr klóm lögreglunnar með því að fela sig í hjólhýsi læknis að nafni Robert
Greene. Meg er ófríð stúlka, en fyrstu nóttina í húsi læknisins tekur hann hana
tali og býður henni að gera hana fallega með plastskurðaðgerð. Meg fær um-
hugsunarfrest. Og skömmu seinna er hún nærri drukknuð í flæðarmálinu. Ung-
ur maður, sem býr í næsta húsi, bjargar henni. Hann heitir Bruce Preston, og
Meg verður ástfangin af honum strax við fyrstu sýn. Hann sýnir henni hins veg-
ar aðeins vorkunnsemi. Þegar hún hverfur af hans fundi er hún staðráðin í að
gangast undir aðgerðina til þess að hljóta aðdáun Bruce. Aðgerðin tekur langan
tíma og kostar Meg miklar þjáningar. Daginn áður en umbúðirnar á að taka
af fyrir fullt og allt, er hún svo spennt, að hún getur ekki sofið um nóttina.
Loks stenzt hún ekki mátið og tekur sjálf umbúðirnar af sér. Aðgerðin hefur
tekist. Hún er orðin falleg, en Greene læknir hefur gert hana nauðalíka hinni
látnu eiginkonu sinni. Það er frú Verney, sem uppgötvar þetta og biður Meg
að fara úr húsinu strax áður en eitthvað illt hljótist af dvöl hennar. Hún fær
henni peninga og segir henni að taka morgunlestina til London. Meg fer fyrst á
fund Bruce Preston. Um leið og hann sér hana, hrópar hann nafn Nellu — fyrr-
verandi konu Greene læknis ...
FRAMHALDSSAGA EFTIR GARETH ALTON - 4. HLUTI
— Þú ert komin aftur!
Hann gekk í áttina til hennar með
útbreiddan faðminn.
— Ég. . . hef sofið illa, gat eigin-
lega ekkert sofið, af því að ég var að
hugsa um þig. Og svo stendur þú hér!
Hann var blindaður af sólinni og enn
þá eins og utan við sig eftir svefninn.
Hann tók ekki eftir því, að hann fór
mannavillt. Meg ætlaði að segja eitt-
hvað, en orðin dóu á vörum hennar.
Meg var döpur og miður sín. í fyrsta
skipti sem hún hitti Bruce Preston hafði
hún spurt hvort hann þekkti Nellu
Greene. Og hann hafði svarað því til,
að hann þekkti konu Roberts vel, að
hann hefði verið tíður gestur á heim-
ili þeirra hjóna í Cliff House, meðan hún
lifði. En hún hafði ekki haft hugmynd
um, að Bruce og Nella hefðu verið
svona góðir vinir.
Það fór hrollur um hana. Maðurinn
sem hún hafði orðið ástfangin af strax
við fyrstu sýn ... nú vissi hún að
kona annars manns skipaði mest rúm
í hjarta hans.
Hún sleit sig úr faðmi hans og tók
til fótanna.
— Nella! Komdu aftur!
Hún gleymdi því, að hún hafði lagt
veskið sitt frá sér, meðan hún staldr-
aði við þetta stundarkorn fyrir utan
kofann. Hún vissi það eitt, að hún
varð að fara burt frá Bruce Preston
strax. Hún hljóp sömu leið og hún
hafði komið og heyrði hróp hans að
baki sér:
18 FÁLKINN
— Nella! Bíddu!
Hún þorði ekki að líta við af ótta
við, að hann næði henni. Þegar hún
var komin hálfa leið upp á stíginn,
varð hún að stanza til að kasta mæð-
inni. Hann var hættur að veita henni
eftirför. Langt í fjarska sá hún hvar
hann gekk aftur til kofa síns. Hann hélt
á veskinu hennar í hendinni. Nú fyrst
var henni Ijóst, hversu lla hún var
stödd.
Ekki nóg með a’ð ferðataskan hennar
með klæðnaði hennar væri öll á bak og
burt. Handtöskunni hafði hún einnig
glatað. Og í henni voru allir pening-
arnir, sem frú Berney hafði gefið henni.
Hún var fatalaus og peningalaus!
Hvernig átti hún nú að komast til
London? Hvert gat hún komizt þegar
þannig var ástatt fyrir henni?
Hún missti kjarkinn og tók að vatna
músum. Sólin var komin alveg upp og
hún sá greinilega skínandi rúðurnar í
Cliff House.
Hægt og hikandi gekk hún aftur
að húsinu. Hún laumaðist inn um eld-
húsdyrnar. Frú Verney var að útbúa
morgunverðinn. Hún starði á hana eins
og hún trúði ekki sínum eigin augum.
— Hvers vegna í ósköpunum ertu
komin aftur? Ég sem hélt að þú sætir
í lestinni. Það er hættulegt fyrir þig
að vera lengur hér í húsinu. Skilurðu
ekki að læknirinn getur komið á hverri
stundu?
Meg var sama um allt úr því sem
komið var. Án þess að mæla orð frá
vörum, gekk hún í gegnum eldhúsið og
flýtti sér upp í herbergið sitt. Hún átt-
aði sig ekki fyrr en hún settist á rúm-
stokkinn. Hún var þreytt og tóm í höfð-
inu, starði bara út í loftið, án þess að
geta hugsað heila hugsun. Hún horfði
á sig í speglinum, en fann ekki til
neinnar gleði yfir hinni nýju fegurð
sinni.
Dyr lukust upp skammt frá í gang-
inum. Það var Robert Greene sem kom
til þess að taka umbúðirnar af. Hvað
mundi hann segja, þegar hann sæi, að
hún haíði þegar gert það sjálf?
Skref hans nálguðust hægt og hægt.
Hann virtist hika fyrir utan dyrnar á
herbergi hennar. Handfangið hreyfð-
ist. Hún stóð upp eins og svefngengill.
Áður en Robert Greene náði að opna
dyrnar, var dyrabjöllunni hringt og hún
heyrði dimma karlmannsrödd:
— Ég verð að tala við Greene lækni.
Hún fékk ákafan hjartslátt. Þetta var
Bruce Preston.
— Ég verð að tala við hann, endur-
tók röddin niðri.
Robert Greene skildi hurðina eftir í
hálfa gátt og gekk niður stigann til
þess að taka á móti hinum óvænta