Fálkinn - 21.08.1963, Qupperneq 29

— Ég finn eitthvað til að segja hon-
um, — farið þið nú bara.
Þegar þau voru farin, vafði Kandin-
sky litla kiðlinginn innan í teppi. Svo
stóð hann og hugsaði sig um augnablik.
Svo tók hann varlega gullmerki af úr-
keðju sinni. Hann lagði það á milli
tuskupjatlanna, sem Jói hafði safnað
saman í hinn litla bás kiðlingsins.
En það varð að fjarlægja dauða kiðl-
inginn áður en Jói kæmi aftur af keppn-
inni. Og þegar Kandinsky bar hinn há-
vaxna líkama niður Fashion Street, datt
honum í hug gamall Gyðingasöngur og
tók að raula hann lágt.
Herra Kandinsky kom áður en keppn-
in var byrjuð — hann varð að olnboga
sig að sætinu, sem hann hafði pantað.
— Hvernig líður nashyrningnum mín-
um? spurði Jói.
— Vertu bara rólegur. Það kemur
ekkert fyrir, Jói.
Nú kom Sam í ljós og með honum
aðstoðarmaður hans, Bason. Þeir
komu úr búningsklefanum. Mannfjöld-
inn fagnaði þeim.
Sonja gat rét.t kysst Sam áður en
■ hann fór í sitt horn. Hann fór úr sloppn-
um og herpti vöðvana.
— Hann er glæsilegur náungi, sagði
Kandinsky. — Já hann er glæsilegur
maður...
Hávaðinn í salnum jóx, þegar Python
Macklin sýndi sig. Hann kreppti hnef-
ana. Hann gnæfði hátt yfir aðstoðar-
menn sína eins og risavaxinn björn.
Dómarinn fékk loks hljóð. — Keppnin
verður átta lotur, fimm mínútur hver.
Svo hljómaði bjallan og konurödd
hrópaði: — Á hann, Python!
Nokkrum sekúndum síðar réðst
Python á Sam. Sam hafði búizt við
þessu hann stökk til hliðar — og í
stað þess að ná taki á Sam, féll Python
á dýnuna. Sam kastaði sér á hann,
klemmdi.fót hans og herti á.
Þegar önnur lota var hálfnuð, náði
Python taki á Sam, sem reyndi að losa
sig með því að snúa sér sitt á hvað. En
það var ekki unnt að losa sig úr taka
' Pythons.
Hvað skyldi hann nú gera? hugsaði
Jói. En hræddur var hann ekki, og hann
sagði við Sonju:
— Sam getur ekki tapað. Það sér nas-
hyrningurinn okkar um.
En handleggir Sam voru klemmdir
að síðum hans.
Og andlit hans var afmyndað af sárs-
auka. Hann setti hendurnar að lærum
til merkis um, að hann gæfist upp.
Python kærði sig hins vegar kollóttan
um merkið og mótmæli áhorfenda.
Lotan var löngu búinn þegar dómar-
inn og aðstoðarmennirnir gátu rifið
Python af Sam.
— Python er sterkur sem stál, sagði
maður, sem sat fyrir framan Jóa.
— Hann er ræfill, sagði Kandinsky.
Bully Bason gerði það sem hann gat,
til að hressa Sam við í hlénu milli
annarrar og þriðju lotu, en Sam var
enn bleikur og fölur, þegar bjallan
hringdi. Og hann missti af tækifæri til
að ná góðu taki á Python, þegar lotan
var hafin.
— Hann er meiddur, sagði Sonja
grátandi.
Áhorfendur höguðu sér eins og þeir
væru óðir, þegar keppendur börðust
af heift í fjórðu lotu. Nú var Python
ákveðinn í að gera út af við Sam. Og
ef til vill var það þess vegna, sem hann
gaf færi á sér.
Það kom skyndilega — þegar Sam
hafði losað sig úr Nelsontaki, og réðst
strax á eftir á risann.
Python skall í gólfið, en gat samt
náð í annan fót Sams í fallinu, svo að
Sam féll einnig.
Python sneri sér og reyndi að koma
höndum fyrir sig. Samtímis lyfti hann
höfðinu. Og þetta tækifæri notfærði
Sam sér.
Risinn tapaði keppninni og hávaðinn
í áhorfendunum var óskaplegur.
Á leið aftur til verzlunarinnar hljóp
Jói á undan hinum, hann vildi flýta
sér heim til nashyrningsins og þakka
honum fyrir sigur Sam. Jói stóð fyrir
framan auðan básinn, þegar Kandinsky
kom.
— Hann er horfinn, herra Kandin-
sky, sagði Jói mjög rólega.
— Nashyrningurinn er horfinn.
— Hvað? Lofaðu mér að sjá...
Herra Kandinsky tyllti sér á tær —
fann gullmerki í fyrrverandi bás nas-
hyrningsins. — Já, en hvað er þetta?
Hérna Jói, taktu við þessu. Þetta
merkir hamingju. Og svo ... Kandinsky
reis á fætur. — Nú veit ég vel hvað
hefur komið fyrir. Heilsa nashyrnings-
ins þoldi ekki vel loftslagið á Fashion
Street. Hann vildi fara aftur til Afríku
— eins og þú sagðir, Jói. En til að
sýna að honum líkaði vel við þig, hefur
hann skilið eftir þetta gullmerki.. .
Fyrir utan búðina heyrðist hávaði.
— og skyndilega var hurðin opnuð, og
Sonja kom askvaðandi inn.
— Herra Kandinsky, hrópaði hún.
Hér kemur hinn nýji meðeigandi yðar.
Svo kom Sam inn — og hann hélt
hátt yfir höfði sér gamalli gufupressu
úr kjólaverzlun frú Ritu. Bak við hann
stóðu margir íbúar götunnar, og hróp-
uðu húrra.
Lítil hönd togaði í jakka Kandinsky
og Jói sagði: — Nashyrningurinn minn
útvegaði sem sagt pressuna. En haldið
þér að hann komi nokkurn tíma aftur,
herra Kandinsky?
— Það gerir hann nú ekki, Jói, sagði
Kandinsky og strauk hár drengsins.
— Nashyrningar geta ekki dafnað í
Fashion Street, en það geta litlir dreng-
ir.
— En nú höfum við þetta, sagði Jói
og rétti fram gullmerkið. Þar næst benti
hann á dýramyndabók sína: — Og held-
urðu ekki, að ég geti fengið svona...
— Nei, nei, nei! hrópaði Kandinsky
skelfdur.
Alls ekki! Horn getum við alls ekki
haft í húsinu!
★ ★
PIIAEDRA
Framhald af uls. 23.
út úr herberginu. Við dyrnar leit hún
um öxl og sagði: „Þú segir þó mömmu
ekki þetta, viltu gera það, Phaedra?“
Án þess að bíða eftir svari mínu var
hún farin.
Ég stóð kyrr og hugleiddi, hvort ég
gæti farið til herbergis Alexis án þess
að vekja of mikla athygli. Svefnherbergi
Ariadne var næst herbergi hans og ég
ímyndaði mér að Ercy væri þar líka.
Skelfingin yfir, að hafa séð þau saman,
byrjaði að gufa upp. Það var engin þörf
á að gera of mikið úr þessu krakkalega
ástarævintýri, þótt ég yrði að vara hann
við að hvetja hana ekki og mikið. Ein-
mitt núna gat ég munað hin hlýju orð
hans og svip áður en hann fór í sam-
kvæmisfötin og ornað mér við þau. Ef
ég færi inn í herbergi hans, myndi ég
egna hann til reiði. Hvers vegna skip-
aði hann henni að kalla ekki á mig? Ég
gat ekki þolað minninguna um rödd
hans, þegar hann sagði það, og ég hristi
höfuð mitt til að gleyma þvi.
Það var skýjað um daginn og við og
við var fínn úði í lofti. Þótt það væri
frekar heitt, lét hljóð úfins sjávarins
alla ganga dálítið samanhnipraða og
þjónarnir voru allir í jökkum og öðrum
þykkum fatnaði. Þar sem þeir voru
flestir úr þorpinu, þjáðust þeir af sömu
hjátrúnni, sem gefur frumstæðu fólki
um allan heim þá hugmynd, að maður
verði að laga fatnað sinn eftir minnstu
loftslagsbreytingu. Ég vissi, að að
minnsta kosti helmingur þeirra myndi
liggja í kvefi næsta dag, en nú einu sinni
gat ég ekki þolað að reyna að koma
einhverju viti fyrir þá.
Ég dvaldi í herbergi mínu mest aiian
morguninn, treg að hitta nokkurn nema
Alexis, sem ég víss: ..." : ‘-w
eftir.
Denny kom inn og eg ^as tyrir all-
mörg bréf og gerði ráðstafanir viðvíkj-
andi viðtölum, sem ég hafði gert áælt-
un um vegna munaðarleysingjastofnun-
ar minnar. Ég sagði henni einnig að
ég myndi heimsækja tvær af stofnun-
unum næstu daga, en eins og var siður
minn, sagði ég henni ekki hvaða daga,
þar sem ég var varkár gagnvart undir-
búningi, sem líklegur var til að hafa
áhrif á mig. Mig langaði að fara með
Alexis með mér og hlakkaði til að /
deila með honum glóð hlýjunnar, sem
alltaf gagntók mig við að sjá börnin,
hamingjusöm og vel hirt í fyrsta skipti
á ævinni. Ég hugsaði einnig um litlu
gullhærðu stúlkuna, sem hafði gefið
mér blóm á páskasýningunni og þetta
kveikti þá hugmynd hjá mér, að verið
gæti, að Alexis langaði að teikna mynd-
ir af sumum litlu barnanna til að hengja
upp í leikherbergjum þeirra og borðstof-
um.
Ég átti nógu annríkt, en í huga mér
var mikil ókyrrð.
Framhald á bls. 38.
FÁLKINN 29