Fálkinn - 21.08.1963, Qupperneq 38

ltauð gluggatjöld
Framhald af bls. 36.
ast að einhver róni færi að kíkja inn til
hennar, ef hún svæfi við opinn glugga
— já og jafnvel skríða inn til hennar.
Hann var ábyrgur fyrir því. Nei, hann
gat ekki haft það á samvizkunni. Klukk-
an var farin að ganga tólf og hún væri
eflaust komin heim.
Hann ákvað að ganga niður til henn-
ar. Honum varð hugsað til fagurlega
líkamans, sem aðeins var hulinn þunn-
um náttkjól. Það væri gaman að nema
þá flík burtu með öllu.
Hann greip gardínuna og tróð henni
í barminn og hélt af stað niður stigann.
En hann var ekki kominn langt,
þegar kallað var á hann. Hann ætlaði
að hraða sér út, en tengdamóðir hans
var snarari í snúningum. Hann hefði
getað svarið fyrir að þetta kjötfjall ætti
aðra eins lipurð til.
— Hvert ert þú að fara, hvásaði hún.
Og ertu strax orðinn fullur, ha Og hvað
ertu með þarna á þér?
Hún dró gardínuna úr barmi hans og
hélt honum eins og skákmanni á meðan.
Honum fannst öll líffæri snúast í sér
við þetta. Jæja, það var eins og atom-
sprengja.
Hún dró hann á eftir sér upp stigann,
rak hann inn um dyr, sem hann átti
sjálfur, en nú aðeins að nafninu til, —
og tók gardínuna.
— Ég sé hana aldrei meir, tautaði,
hann, og vissi ekki einu sinni sjálfur
hvort hann átti við stúlkuna eða
gardínuna. Við tengdamóður hans áttu
þessi orð ekki.
PllAEimA
Framhald af bls. 29
Eftir að hafa sent Denny burt, sem
virtist óvenjulega nákvæm og spennt
þennan morgun, gekk ég yfir að glugg-
anum og horfði út á sjóinn. Hann var
dökk grágrænn og stórir boðar risu og
skullu á ströndinni, hljóð þeirra voru
ógnandi á þungbúnum deginum.
Það gat ekki verið minningin um
Alexis og Ercy saman — ég hafði hugsað
um það og ýtt því frá mér sem atburði,
sem væri óhjákvæmilegur, löngunar-
fullur eirðarlaus táningur, sem héngi á
fyrsta myndarlega, ókunnuga karlmann-
inum, sem hún sæi. Hvað viðkom að-
vörun hans til hennar um að kalla ekki
í mig,þá gat það aðeins þýtt, að hann
væri í vandræðum og þráði ekkert
meir en að ljúka þessari hlægilegu at-
höfn sem fyrst.
Ég hringdi í herbergisþernuna og
spurði, hvort Alexis væri kominn á fæt-
ur. Hún sagðist ætla að gá og koma
strax aftur og sagði að hann svæfi ber-
sýnilega enn. Það var nærri hádegi og
húsið var óvenju kyrrlátt. Hljóð sjáv-
arins deyfði sinn venjulega hávaða og
Dimitri litli var sennilega hafður í
barnaherbergnu niðri, sem var í hinum
enda hússins.
„Eru allir aðrir búnir að fá morgun-
verðinn sinn?“ spurði ég stúlkuna. Hún
var ung og ný í starfinu og lítill beina-
ber líkami hennar, klæddur þykkri
peysu utan yfir einknnisbúninginn, var
spenntur og andlit hennar áfjáð. „Nei,
frú, ungfrú Ercy er ekki enn komin á
fætur, held ég, frú.“
„Þú færð slæmt kvef,“ sagði ég við
hana og reyndi að vera vingjamleg.
„Það er ekki kalt, sjáðu, aðeins skýjað.“
„Já, frú.“
„Það væri bezt fyrir þig að fara úr
peysunni, sérstaklega þegar þú ert að
vinna.“
„Já, frú.“ Hún stóð bein og stíf, skalf
öll og var alveg dofin. Hún fór ekki úr
peysunni.
„Haltu áfram, farðu úr henni,“ sagði
ég. Hún leit á mig með skyndilegri ó-
lund frumstæðrar manneskju. Hægt fór
hún úr peysunni og ég fann daufa svita-
lykt.
„Hvað heitirðu?"
„Mariana, frú.“
„Og meira?“
Hún iðaði dálítið og leit á peysuna í
höndum sínum. Svo sagði hún:
38 FÁLKINN