Fálkinn - 20.01.1964, Síða 30

SLITLA
SAGAIM
EFTIR
WILLY
BREIIMHOLST
ALASTAIR
Betsy hafði verið gift áður.
Harold hafði aftur á móti <-’.rki
verið áður í hjónabandi. Betsy
var hans útvalda. Hann vissi
ekki hvað hann átti í vændum.
En hann átti eftir að komast að
raun um það. Mjög brátt.
Hann fékk forsmekkinn á leið-
inni út úr kirkjunni.
Alastair, sagði Betsy. Alast-
air var fyrrverandi eiginmað-
ur hennar sem hún hafði sagt
skilið við. Alastair myndi ekki
hafa svarað jáinu á röngum
stað. Alastair myndi ekki hafa
íiktað svona við hringinn. Al-
astair myndi ekki hafa gengið
röngu megin við mig......
Harold roðnaði og skammað-
ist sín fyrir kurfsháttinn. Svo
lögðu þau upp í brúðkaupsferð-
ina.
— Alastair hefði ekki látið
nér til hugar koma að fara með
mig á annað eins hótel, sagði
Betsy, þegar þau leigðu sér
brúðhjónaíbúðina á hótelinu,
— hér er ekki einu sinni al-
mennilegt útsýni yfir Miðjarð-
arhafið.
Og næstu daga neyddist Har-
old til að heyra í tíma og ótíma
hvað Alistair myndi hafa gert
og hvað hann myndi ekki hafa
gert.
Þau höfðu ekki lengi verið
gift þegar Harold gerði sér ljósa
grein fyrir því að Alastair hafði
verið fyrirmynd annarra
manna. Og sjálfur var hann ó-
tækur í alla staði. Margoft var
hann að því kominn að spyrja
hversvegna hún hefði eiginlega
sagt skilið við annað eins
afbragð af manni, en þegar á
reyndi, brast hann kjarkinn.
Það hefði þótt megnasta ókurt-
eisi. Alistair hefði aldrei borið
fram svo dónalega spurningu.
Svo Harold beit á jaxlinn.
Tíminn leið. Ár.
Alastair bjó sífellt í huga
Betsyar.
— Hvað er að sjá! gat hún
spurt þegar hún kom í hús-
bóndaherbergið hvar Harold sat
og reykti pípuna sína í makind-
um og las í blaði, — siturðu
með lappirnar upp á dýra
spánska borðinu okkar? Aldrei
hefði Alistair dottið í hug að
gera þetta!
Ellegar:
— Alltaf rétti Alistair mér
hjálparhönd í eldhúsinu. En
þú? Þú mókir fram við arininn
með þessa heimskulegu glæpa-
reyfara þína!
Aldrei hafði Alistair mókt
fyrir framan arininn. Alistair
hafði ekki heldur lesið ómerki-
lega glæpareyfara.
Er það nokkur furða þótt
Harold hafi smámsaman fengið
löngun til að kynnast þessum
einstaka furðumanni?
— Geturðu ekki boðið honum
í hádegisverð einhvern daginn?
spurði hann kvöld eitt, — það
væri gaman að hitta hann.
— Hvað ertu að segja? spurði
Betsy dolfallin.
— Aldrei hefði Alistair dott-
ið í hug að bera fram slíka og
þvílíka uppástungu.
— Hvernig geturðu verið
svona óháttvís? spurði Betsy
þegar hún hafði jafnað sig,
Alstair myndi aldrei hafa.......
— Nei, ég veit það.
Svo var ekki meira um það
talað.
Og enn leið tíminn. Enn leið
ár. Alistair, hinn guðdómlegi
eiginmaður sem Betsy hafði
sagt skilið við, sífellt var nafn
hans nefnt þegar tækifæri gafst
til. Til dæmis botnaði Betsy
ekkert í því að Harold var
aldrei meira en aðstoðarfor-
stjóri í fyrirtæki því sem hann
starfaði við.
Alistair væri löngu orðinn
forstjóri.
— Eða aðalforstjóri? dirfðist

Harold að segja. Þetta var ljóta
ósvífnin. Alistair hafði aldrei
leyft sér svona kaldhæðni.
— Aðalforstjóri? Ja, hvers-
vegna ekki? Það kæmi mér ekki
á óvart að Alistair með sínar
gáfur. ....
Betsy stundi mæðulega og
gaf til kynna að hún hefði
aldrei átt að skipta á furðuverk-
inu í mannsmynd og þessum
vonlausa Harold.......
Og þá gerðist það. Þetta litla
einkennilega atvik sem varð til
þess að Betsy nefndi Alistair
aldrei framar á nafn.
Það var á dimmu rigningar-
kvöldi. Dyrabjöllunni var
hringt. Harold fór fram til að
opna. Hann ræddi nokkur orð
við einhvern mann. Betsy lét
læknaskáldsöguna síga og hlust-
aði af alefli. Röddin lét henni
kunnuglega í eyrum. Hún ætl-
aði einmitt að rísa á fætur og
ganga fram í forstofuna og at-
huga hvort hún hefði heyrt rétt,
þegar Harold kom inn.
— Hver var þetta, spurði hún
full eftirvæntingar.
— Alastair, svaraði Harold
og sigurhrósið leyndi sér ekki
í fasi hans.
— Hva — hvað, hversvegna
.... sagði Betsy og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið —
hversvegna bauðstu honum
ekki inn?
— Nú, svaraði Harold kæru-
leysislega og teygði sig í kvöld-
blaðið, hann var bara að biðja
um fáeinar krónur svo hann
gæti fengið húsaskjól um nótt-
ina. Hann tókst allur á loft
þegar ég gaf honum gömlu
götóttu golfskóna mína sem ég
ætlaði hvort sem var að henda.
WiIIy Breinholst.
30
rALKINN