Fálkinn - 08.06.1964, Qupperneq 17

Ég varð orðlaus. Hvernig sem við Tom höfðum rifizt, þá
hafði hann aldrei talað svona áður. Þegar hann sneri við til
að fara, sagði hann snöggt: — Þar að auki er ekkert víst, að
ég vilji bíða svo lengi.
Hann gekk flautandi eftir götunni, en mér fannst lagið
þunglyndislegt og mér var fróun í því, að hann virtist óham-
ingjusamur. Mér gramdist, að hann skyldi ekki einu sinni
fylgja mér heim.
Eftir að ég var háttuð um kvöldið, lá ég andvaka og hugs-
aði um bónorð Tom, og enn þá gat ég ekki ákveðið mig.
Ég hafði þekkt hann allt mitt líf. Hann var næstum eins
og einn af fjölskyldunni, því hann heimsótti okkur á hverj-
um degi og hafði gert það frá því hann var smástrákur. Fjöl-
skyldur okkar umgengust mikið og allir virtust ganga út frá
því sem vísu, að við Tom myndum giftast einn góðan veð-
urdag.
Og mér gramdist það. Því ég hafði ákveðið það fyrir löngu,
að sá, sem ég giftist, skyldi koma öllum vinkonum mínum
til að grípa andann á lofti af aðdáun og öfund. Og hver myndi
gera það, ef ég giftist Tom? Góða, gamla og trygga Tom, sem
aldrei hafði svo mikið sem stigið í vænginn hjá annarri stúlku.
Nei, sagði ég við sjálfa mig. Tom var ekki maðurinn fyrir
mig. Ef ég giftist honum myndi ég búa uppi í sveit. eins og
hinar giftu systur mínar og eins og mamma og amma höfðu
gert. Ég myndi gefa hænsnum og baka brauð, og hengja þvott
til þerris, sýsla í garðinum og horfa á tímann líða hjá.
Þetta var ekki það líf, sem ég sóttist eftir. Nei, ég gat ekki.
gifzt Tom. Það var rangt að vera að halda honum volgum.
Það vaeri miklu betra að ég segði nei í eitt skipti fyrir öll.
En áður en ég sofnaði laust skelfilegri hugsun niður. Hvað
um það, ef enginn annar vildi nú kvænast mér? Þá yrði ég
tannhvöss gömul piparjunka, eins og Emmeline Kenny
frænka . . .
Þrátt fyrir gigtina var Emma frænka sjálfri sér lík, þegar
ég kom til hennar morguninn eftir.
— Hvað kemur til að þú ert á ferðinni á þessum árstíma?
spurði tún tortryggin.
Framhald á bls. 29.
FALKINN
17