Fálkinn - 08.06.1964, Side 21

og honum hafði hrakað svo mjög að læknar
töldu að ekkert mundi bjarga lífi hans nema
kyrrð og hvíld í miðjarðarhafsloftslagi. Field-
ing kvaddi kóng og prest og hélt suður á
bóginn, hann var kominn til Lissabon þegar
svo var af honum dregið að hann gaf upp
andann, 47 ára að aldri. Fielding þótti eink-
um lagið að lýsa sveitafólki, sérkennilegu
og kynlegu, ádeila hans var oft nöpur og
og óvæginn en þó tíðast yljuð kímni og
samúð, hann var ævinlega reiðubúinn að
að fyrirgefa mannlega bresti.
Frú McLaughlin, sem nú býr í Milbourne
House hefur lagt metnað sinn í að varðveita
það í sem upprunalegustu mynd, hún kann
öll skil á sögu þess og leggur rækt við þær
minningar, sem húsinu eru bundnar. Út um
gluggana á efri hæðinni má sjá yfir garðinn,
handan við veginn er lítil tjörn, þar synda
álftir og endur og grátviðurinn hneigir sig
á bakkanum niður að vatnsborðinu.
Frú McLaughlin spyr okkur um drauga-
ganginn á Saurum, einhvern veginn hefur hún
haft spurnir af þeim fyrirbærum og finnst
mikið til um þann fjölskrúðuga vofudans, sem
þar var stiginn, alþjóðadraugaþing með
spönskum reyfurum, engelskum kaptugum í
fylgd með hundum sínum, þorgeirsbolum og
öðrum afturgengnum nautpeningi ásamt
rammíslenzkum skottum og mórum. Sjálf
kveðst hún ekki geta státað af miklum drauga-
gangi í þessu forna og virðulega húsi sínu
og mætti þó búast við meiru þar sem jafn
margar kynslóðir hafa lifað og dáið. Þó segir
hún okkur að þar á efstu hæðinni sjáist
stundum á dimmum kvöldum hönd ein líða
um loftið, aðeins höndin. Hér skal engum
getum að því leitt hver muni eiga hönd þessa,
kannski Fielding hafi átt eftir eitthvað
óskrifað.
Við höldum úr Barnes, þessum óas í miðri
heimsborginni og erum komin í leikhús um
kvöldið niður í West End. Þeir sem unna
leikhúsum og sækja þau að staðaldri geta
varla kjörið sér betri stað til að verja einni
viku af sumarleyfinu, það þarf raunar ekki
nema tvo daga. Þá tvo daga, sem ég dvaldi
í London komst ég til að sjá þrjár sýningar,
síðdegissýningar eru fastur liður í leikhúslífi
Lundúna. Ensk leiklist hefur alltaf verið
með miklum ágætum og oft í blóma, hún
stendur á gömlum merg. Undirstaðan er ef til
vill „leiklistarprólitaríið“ sem svo er kallað,
urmull af atvinnulausum leikurum sem
hvergi komst að. Þetta veldur því að alltaf
er hægt að velja það bezta úr og hæfileika-
fólki leyfist aldrei að slaka á, annars er voð-
inn vís, þögn og gleymska og skrifstofustarf
hjá tryggingarfyrirtæki eða jafnvel blaða-
mennska. Þess vegna er fullvíst að hvarvetna
er góð leiklist á boðstólum hvar sem drepið
er niður. Og leikritun hefur staðið með mikl-
um blóma undanfarið eins og kunnugt er;
allt frá því John Osborne hóf upp reiðiöskrið
mikla í Royal Court. í spor hans fylgdi hala-
rófa annarra ungra manna og bræðin og heift-
in sauð í þeim öllum og þeir byltu um og koll-
vörpuðu út í yztu myrkur hinni þægilegu og
góðborgaralegu „dagstofuleikritun", sem
tíðkast hafði fram að því. Sögusvið leikrit-
anna færðist úr dagstofu yfirstéttarinnar og
aðalsins yfir í húsakynni lágstéttarinnar og
öreiganna og þótti varla annað hæfa en eld-
Framhald á bls. 27.
Þetta eru ekki
turnar á höll
kalífans í
Bagdad úr
Þúsund og einni
nótt sem hér
blasa við, held-
ur byggði þetta
Georg konungur
fimmti yfir ást-
mey sína í
baðstrandarbæn-
um Brighton og
nú stendur
höllin opin öllum
sem þangað
koma.
Enskur dándis-
maður fær sér i
nefið á atómöld.
Harðkúluhattur,
regnhlíf á hand-
leggnum,
hanskar, ein-
glirni og rós í
hnappagatinu.
This is England.