Fálkinn - 08.06.1964, Qupperneq 35

siðan kom svar Ellie eins og
fallbyssuskot.
Tíu mínútur liðu áður en
Madame Prosper vísaði þeim
inn í herbergið til mín. Ég var
að byrja að verða óþolinmóð.
„Martine!“ kallaði Ellie, og
kom í hendingskasti yfir til
mín.
„Þú gerðir okkur svo hrædd!
Ég hélt ég myndi deyja, þegar
Harold sagði mér, hvað þú
hefðir gert, að minnsta kosti
var ég mjög reið við þig, þegar
ég las miðann frá þér, þótt við
skemmtum okkur konunglega
— guð, þú ert svo föl.“
Harold kom hægt í humátt á
eftir konu sinni. „Hún verður
enn fölari ef þú gerir hana
dauðuppgefna um leið og við
komum,“ sagði hann.
Ellie var í rauðum drusluleg-
um síðbuxum og hvítri peysu,
sem hafði verið þvegin svo oft,
að hún passaði orðið hvergi.
Harold var eins og hann var
vanur, rólegur og óbifanlegur.
„Læknirinn segir að þú megir
þakka fyrir, að hafa ekki brot-
ið þig meira, en þá hefði hann
orðið að senda þig á sjúkrahús
80 kílómetra héðan.“
„Mikið er ég glöð, að það
skyldi ekki verða. Hugsið ykk-
ur, að enda fríið með því að
fara á sjúkrahús! Og Genevieve
hefur sagt mér hræðilegar sög-
ur um frönsk sjúkrahús. Mikið
þykir mér fyrir því, að hafa
valdið ykkur svona miklum
óþægindum. Ég þarf alltaf að
detta um ...“
„Einu sinni steyptist ég niður
rúllustigann hjá Harrods/ sagði
Ellie samþykkjandi. Hún reik-
aði fram og aftur um herberg-
ið. „En hvað þetta er skemmti-
lega skrítinn staður. Mér geðj-
ast vel að lækninum þínum.
Gaman væri að vita, hvers
vegna hann er hér niðurkom-
inn! Allur þessi glæsibragur,
sem virðist vera að syngja sitt
síðasta. Ef til vill er hann af
frönskum aðalsættum, en hefur
stundað nám við Eton.“
„En sú vitleysa, sem veltur
upp úr Ellie,“ sagði Harold, og
horfði á hana aðdáunaraugum.
„Læknirinn þinn er góður mað-
ur.“
Ég leit á hana full grunsemda.
„Hvað hefur hann verið að
segja?“
„Við töluðum bara um ökl-
ann á þér, og hann segir að þú
sért . . .“
„Heppin að hann skuli ekki
hafa brotnað. Hvað annað?“
Ellie varð allt í einu óróleg
og vissi ekki hvað hún átti af
sér að gera.
„Þið eruð komin hingað til
þess að fara með mig heim, er
það ekki?“ sagði ég.
„Martine! Segðu þetta ekki
í þessum tón . . .“ Byrjaði Ellie,
en Harold tók fram í fyrir henni.
„Það var einmitt það, sem hann
var að tala um við okkur. Við
getum það ekki. Þú verður að
vera hérna kyrr. Hann segir, að
það megi alls ekki hreyfa þig,
því vel geti verið að þú sért
með brest í beininu. Hann seg-
ist ekki taka á sig ábyrgðina af
afleiðingum, ef við förum með
þig núna. Og hann hefur auk
þess sagt, að þú getir vel verið
hér áfram. Það er mjög fallega
gert af honum. Ég var alveg ut-
an við mig af áhyggjum. Ráðs-
konan getur hugsað um þig.
Þetta var meira óhappið, en það
verður svo að vera.“ Hann leit
til mín föðurlegur á svip.
„Vera hér kyrr!“ hrópaði ég
upp yfir mig. „Við hvað áttu?
Ég get ekki verið hér! Ég fer
heim með með ykkur! Ég gæti
haft eitthvað undir fætinum.
Ég myndi ekki verða til neinna
vandræða.“
„Vertu ekki óróleg,“ sagði
Harold og leit niður til mín með
meðaumkunarsvip, en þó ákveð-
inn. Ég var orðin þreytt á þess-
um svip. „Þú verður að vera
kyrr í rúminu og láta hjúkra
þér. Það, sem eftir er vikunnar.
Þú verður að fara vel með þig.
Vertu nú hugrökk og vitibor-
in, eins og þú reyndar alltaf ert.
Ef allt gengur vel, verðurðu
komin á fætur í vikulok og far-
in að hoppa. Þú getur svo kom-
ið heim fimm eða sex dögum
síðar. Og þú verður komin aft-
ur til London eftir hálfan mán-
uð.“
„Hálfan mánuð!“
„Martine, vertu nú ekki
þreytandi," sagði Ellie biðjandi,
því hún var orðin þreytt á
harmaveini mínu, og tvisteig nú
eins og hún vissi ekki, hvað
hún átti að gera. „Þú heldur
víst ekki, að okkur þyki gaman
að skilja þig hérna eftir meðal
ókunnugra, jafnvc’ þó þetta sé
nú á læknisheimili. Við fórum
með þig til Suður-Frakklands
til þess að reyna að kæta þig
dálítið. Okkur líður hreint og
beint hræðilega út af þessu.
Miklu verr en þér líður!“
„Ellie!“ sagði Harold ávít-
andi.
„Það er alltaf verst að vera
þeir — hún veit fullvel, við
hvað ég á.“
„Þú verður að reyna að
hugsa" — kom frá Harold.
„Hvernig gætir þú farið að leita
þér að atvinnu, eða íbúð, svona
í öklanum?"
„Og ef þú kæmir og fengir
að vera hjá okkur, þá yrðirðu
að sofa á sófanum, sem er ekki
nógu langur til þess að þú get-
ir rétt úr fótunum. Þú myndir
enda eins og Toulouse Lautrec."
„Henni væri velkomið að
sofa í rúminu mínu Ellie, en
læknirinn vill ekki að við hreyf-
um hana og það gerir út um
málið.“
„Ég geri ráð fyrir, að það sé
ekkert við þessu að gera.“ Ég
horfði eigingirnislega niður í
ábreiðuna og vildi ekki horfast
í augu við þau.
„Ekki neitt,“ sagði Ellie.
„Svo ég sé ykkur þá ekki
aftur.“ Ég gat ekki hætt að
kvarta.
„Jú eftir hálfan mánuð. Hann
líður eins og skot. Brátt verður
þér farið að líða betur, og þú
verður lögð af stað með lestinni
til Bouloune, áður en þú veizt
af.“
„Þú segir það.“
„Ég er búin að afhenda lækn-
inum peninga fyrir fargjaldinu
þínu heim“ — bætti Harold við.
„Þakk fyrir.“
Framhald á bls. 39.
£*(M£e
Einangrunargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIDJAIM H.F.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
FÁLKINN