Fálkinn - 08.06.1964, Síða 39

Falin fortíð
Framhald af bls. 35.
„Oh vertu nú svolítið glað-
leg, Martine! Okkur líður eins
og við værum glæpamenn, ef
við skiljum þig eftir svona föla
og skjálfandi í þessu stóra
rúmi.“
„Það verður allt í lagi með
mig.“
„Nú þekki ég stúlkuna mína,“
sagði Harold glaður. Þau kysstu
mig síðan bæði.
Ég hlustaði á bílinn aka burt
og niður brekkuna, þar til vél-
arhljóðið heyrðist ekki lengur,
og ekkert heyrðist nema hljóð-
in úr hinum óþreytandi hæn-
tim.
Madame Prosper kom með
hádegisverð til mín. Ég sendi
hann frá mér, án þess að hafa
bragðað á honum. Hún hjálp-
aði mér að hoppa útúr herberg-
inu mínu og inn á fornlegt bað-
herbergi við hliðina. Ég var al-
ein fram í myrkur, að undan-
skyidum þeim skiptum, þegar
hún hjáipaði mér fram og kom
með einhvern undarlegan
drykk handa mér kl. 5, en af
honum leifði ég.
Alein í útlendu húsi með
meiddan ökla, yfirgefin af vin-
um mínum og með óráðna fram-
tíð. Heitt bað, hviiík fjarstæða!
Síðasti kafli míns fyrra lífs, áð-
ur en raunverulegt líf hæfist,
átti sannarlega eftir að verða
hiægilegur. Fyrir fáum vikum
hafði ég dansað við Joe, og
hann hafði tekið mig í fang sitt
í herberginu mínu með hvita
gólfteppinu og gulllíkneskjun-
um, allt þetta hafði gerzt án
þess að við vissum,hvað væri
framundan. Við höfðum verið
að ráðgera bílferð til Afríku. Ég
kjökraði af sjálfsmeðaumkun,
og datt ekki einu sinni í hug að
þurrka framan úr mér.
Ég fylgdi með augunum í
hundraðasta sinn í ljósaskipt-
Unum langri rák á veggnum
. . . blautri, hugsaði ég þung-
lyndislega . . . þegar læknirinn
opnaði dyrnar hljóðlega og gekk
inn. Hann var í frakka, sem
virtist helzt eiga heima ein-
hvers staðar út á heiðunum.
Hann kveikti á lampa við rúm-
ið mitt og settist á stólinn, sem
enn stóð, þar sem Haroid hafði
skilið við hann fyrir sex kiukku-
stundum.
„Hvernig iíður sjúklingn-
um?“
„Ágætlega.“
Hann vafði varlega utan af
öklanum og horfði nokkra stund
á marblettina, blárauða og Ijóta,
sem voru eins og krækjuberj-
arsaft á litin.
„Hann er brotinn. Ég er viss
um það. Þér voruð lánsöm.“
„Þau voru alltaf að reyna að
segja mér það.“
„Vinir yðar, eigið þér við.
Viðkunnanlegasta fólk.“
„Þeim fannst það sama um
yður.“
„Gott.“
Hann vafði teygjubandinu
aftur utan um öklann, og mér
leið heldur betur í honum, eftir
að bundið hafði verið fastar um
hann. Svo breiddi hann ofan á
mig eins og smábarn. Ég gætti
þess að mæta ekki augum hans,
og beið eftir því að hann færi.
Þá gat ég horfið aftur til sjálfs-
meðaumkunar minnar.
En í stað þess að fara hallaði
hann sér aftur á bak í stólnum.
„Vinir yðar sögðu yður þess-
ar slæmu fréttir.“
„Já.“
„Mér þykir fyrir þessu.“
Ég varð allt í einu hálf feim-
in. Ég leit í augu hans. Augna-
hárin voru þétt, augun grá og
hann horfði á mig með bros á
vör.
„Ég hef ekki þakkað yður
—.“ Það var ómögulegt að
ljúka við setninguna.
„Verið ekki að því. Ég hef
ekki heyrt yður gera annað en
þakka fyrir eitthvað, síðan þér
komuð hingað í gærkvöldi.“
„En það var vingjarnlega —“
„Nei, ungfrú Black, það var
ekki vingjarnlega gert. Þetta
var það eina, sem hægt var að
gera. Munduð þér ekki leyfa
mér að liggja inni, ef ég hefði
fótbrotið mig fyrir utan íbúð-
ina yðar í Eaton Square?“
Ég brosti, þó að ég vildi það
ekki.
„Þér eruð að furða yður á
þvi, hvernig ég veit, hvar þér
eigið heima. Vinkona yðar, Ellie
sagði mér frá því. Læknar verða
alltaf að fá heimilisföng."
„Ég geri ráð fyrir, að þér
munuð setja mig á eitthvert
spjald,“ sagði ég og var aftur
orðin reið út í hann fyrir það,
hve ópersónuleg röddin var.
Hann var fyrsti maðurinn,
sem ég hafði komizt í kynni
við, og lét sig ruddaskap engu
skipta. Ég var ókurteis. Það fór
óskaplega í taugarnar á mér,
að ég skyldi þurfa að vera þakk-
lát, og það kom fram á hegð-
un minni.
„Oh, afsakið,“ sagði ég. Ekki
vegna þess að engin svipbrigði
höfðu sézt á andliti hans, held-
ur vegna þess, að mér líkaði
ekki hljómurinn í minni eigin
rödd,
Framh. í næsta blaði.
FALKINN
39