Fálkinn - 08.06.1964, Síða 40

NOTIÐ ALLA MÖGULEIKANA.
Hugsaðu þér, lesandi góður, að þú sért með spil Vesturs
hér á eftir og sögnin er sex spaðar. Norður spilar út spaða-
níu og Suður fylgir lit. Hvernig er bezt að hagnýta alla
möguleika spilsins? Athugaðu það vel áður en þú lest lausn-
ina hér á eftir:
Vestur
A Á-K-D-6-5-4-3
V 6-3-2
♦ Á
* Á-D
Austur
A G-10-8
V Á-K-G-4
♦ D-6-3-2
* 9-2
Vestur spilar sex spaða. Norður spilar út spaðaníu og
Suður á spaða. Vestur á marga möguleika í spilinu; svíningu
í laufi, svíningu í hjarta, hjartadrottning tvíspil í Suðri,
og að tígulkóngur sé þriðji hjá annað hvort Norður eða
Suðri.
Til þess að samræma alla þessa möguleika á réttan hátt
vinnur Vestur trompútspilið og spilar tígulás í öðrum
slag, spilar blindi inn á tromp (en þau eru þá búin hjá
mótherjunum) og trompar tígul heima. Blindum er aftur
spilað inn og nú á hjartaás og tígull enn trompaður. Segjum
að tígulkóngurinn hafi ekki enn sést. Hjarta er spilað og
tekið á kónginn í blindum og tíguldrottningu spilað.
Ef Suður lætur lítinn tígul eða sýnir eyðu í litnum,
kastar Vestur niður hjarta á einfaldan hátt, og leyfir
Norðri að fá slaginn á tíglkóng. Norður er þá algerlega
varnarlaus. Hann má ekki spila laufi í gaffal, Á-D Vesturs,
heldur ekki hjarta eða tígli í tvöfalda eyðu.
Ef hins vegar Suður lætur tígulkóng á drottninguna,
þegar henni er spilað frá blindum, trompar Vestur og spilar
síðasta hjartanu. Komi þá í ljós, að Suður hefur átt hjarta-
drottningu fjórðu upphaflega, getur Vestur enn reynt síð-
asta möguleika sinn, spilað blindum inn á tromp og svínað
laufadrottningu. En ef þú hefur notað möguleika spilsins
í réttri tímaröð eins og sýnt er hér að ofan mátt þú vera
ánægður og nær öruggur, að einhver möguleikinn hafi
heppnazt.
— Samkvæmt fjárhagsáætlun okkar er komið að jólum
nú þegar!
Sorya
Framhald af bls. 9.
brautarendann og gerði mig
taugaóstyrkan.“
Tíu mínútum síðar reyndi
hann aftur, en þótt enginn
stæði nú við brautina gerðist
nákvæmlega hið sama. Það
voru greinilega taugarnar sem
léku hann grátt. Keisarinn
sagði:
„Það tekst í næsta skipti.“
Liðsforinginn í flugturninum
kvaddi samt á vettvang slökkvi-
lið og sjúkrabifreið. Þegar
þriðja tilraun keisarans til að
lenda misheppnaðist einnig
stakk liðsforinginn kurteislega
upp á:
„Ef yðar hátign hefur nægi-
legt eldsneyti held ég það væri
betra að fljúga yfir í fimmtán
mínútur eða svo, þar til þér
hafið jafnað yður.“
Við þessi orð hans tóku
Zahedi og hinir farþegarnir
fram kóraninn og byrjuðu að
þylja bænir sínar. Þeir tautuðu
aðeins í hálfum hljóðum til að
gera ekki keisarann óstyrkari
en hann var fyrir. En Allah
hlýtur að hafa heyrt til þeirra
þrátt fyrir það, því að loks
tókst okkur að lenda en þó
með þeim harmkvælum að vél-
in skoppaði til og frá, hristist
og nötraði.
Afleiðingin varð sú að eftir
þetta óx andúð mín á að fljúga.
Þetta sama kemur fyrir margt
fólk í ýmsum atvikum. Til að
byrja með höfum við enga
hugmynd um hættuna og erum
því óttalaus unz reynslan kenn-
ir okkur að hræðast.
*
li gamla daga fannst mér
alltaf sérlega gaman að fljúga,
en nú dreg ég alltaf andann
léttar, þegar ég er komin heilu
og höldnu á áfangastað. Ég veit
að hættan er ekki meiri en í
járnbrautarlest eða bíl, en þótt
við vitum um slíkt hefur það
lítil áhrif á tilfinningar okkar.
Við lifðum nú meira sam-
kvæmislífi en meðan Mossadeq
var við völd. Hvenær sem við
fórum til Ramsar, Balbosar eða
Abe-Ali buðum við alltaf með
okkur nokkrum vinum okkar.
Ég hafði hjá mér nafnalista og
bauð svo beztu kunningjum
okkar og vinum til skiptis í
þessar ferðir. Auðvitað varð ég
að sjá svo um að allt helzta
fólkið fengi sams konar boð
og veizlur, svo að enginn yrði
móðgaður og var það hægara
ort en gert, eins og geta má
nærri.
En nánustu vinir okkar voru
aðallega ungt gift fólk. Sumir
þeirra — til dæmis Madjid,
Jamshid og Gobad Bakhtiary
— voru fjarskyldir ættingjar
mínir. Hinir tveir fyrstnefndu
voru hvorki sérlega ríkir né
voldugir. Þeir voru bara góðir
félagar, sem ánægja var að
hitta. Gobad var hins vegar vel
þekktur arkitekt, sem hafði
gert minnismerki Reza keisara
og einnig hjálpað okkur að
teikna sundlaugina okkar.
Meðal annarra eftirlætisgesta
okkar var Adl prófessor, helzti
skurðlæknir landsins og Mass-
oud Furugi sonur fyrrverandi
forsætisráðherra. Báðir voru
þeir menn kvæntir frönskum
konum og sama máli gegndi um
frænda minn Madjid og þessar
þrjár konur — Ginette, Bébé
og Fernande — voru einnig
velkomnar, þar sem okkur gazt
einkar vel að þeim fyrir frjáls-
lega og þokkafulla framkomu
og fjör þeirra og gleði.
Fleiri má nefna, og til dæmis
Hussein Fahrdust, gamall skóla-
félagi keisarans frá Sviss, og
sömuleiðis hjónin Mehdi og
Vida Namasi. Mehdi var frændi
Namasi, sem var margfaldur
milljónamæringur og stóð fyrir
ýmsum miklum byggingar-
framkvæmdum á eigin kostnað,
til hagsbóta fyrir heimaborg
sína, Shiras. Hann býr nú í
Bandaríkjunum. Vida átti dálít-
ið sameiginlegt með mér, þar
eð hún hafði einhverju sinni
verið kynnt fyrir keisaranum
sem hugsanlegt konuefni hans.
Og þó að hann hefði valið mig,
hélt honum áfram að þykja
vænt um hana, og því var henni
og eiginmanni hennar oft boðið.
Hún var sérstaklega lagleg og
mjög þægileg og notaleg í fram-
komu.
E
JB-4inhverju sinni var okkur
boðið á grímuball. Við máttum
að sjálfsögðu ekki halda slík
samkvæmi sjálf — en ekki var
haft á móti því, þótt við tækj-
um þátt í þeim gleðskap, ef
hann var haldinn á einkaheim-
ili.
Keisarinn ákvað að búa sig
sem ljón. Sjálfa langaði mig
til að leika pínulítið á vini mína
vegna þess að ég vissi hvað
þeir yrðu ákafir að uppgötva
hvernig keisarahjónin yrðu
klædd. Ég sagði því við eina
vinstúlku mína skömmu fyrir
dansleikinn:
„Ég ætla að vera Madame
de Pompadour, en þér megið
FÁLKINN