Fálkinn - 31.08.1964, Blaðsíða 16

Sunt Exupéry ásamt Guillaumet vini sínum, er hann bjargaði úr Andesfjöllunum, en
minninguna um árangurríka baráttu Guillaumets fyrir lífi sínu þar veitti Exupéry
þrótt í sandauðnum Afríku.
IV sandur alþakinn lagi af svört-
Ég hef unnað Sahara heitt. um gljáandi steinum. Þeir
Ég hef þreyð nætur í löndum minna á málmflísar, og öll
ættflokkanna. Ég hef vaknað á hvolfþökin umhverfis okkur
þessari ljósu breiðu sem vind- glampa eins og brynjur. Við
urinn leggur gárum eins og höfum hrapað niður í málm-
haf. Ég hef beðið þar björgun- gerða veröld. Við erum lokaðir
ar sofandi undir vængnum, en inni í landslagi úr járni.
þetta er ekki neinu líkt. Er við höfðum klifið fyrsta
Við göngum brekkur koll- kambinn blasir lengra í burtu
óttra hæða. Jarðvegurinn er annar við okkur, honum líkur,
16 FALKINN
ur og ég varð gripinn vanlíðun
sem ég gat ekki skýrt. Ég skaut
því vestrinu á frest til
morguns. Og ég hafnaði norðr-
inu í bráð þó þar sé hafsins að
leita. Þrem dögum síðar, þegar
við ákváðum í óráðsvímu að
yfirgefa flugvéliiia fyrir fullt
og allt og ganga beint af aug-
um þar til yfir lyki, þá höld-
um við líka í austurátt. Réttar
sagt í aust-norð-austur. Og það
líka gegn öllum rökum, meira
að segja mát allri von. Og við |
komumst að því, þegar okkur
hafði verið bjargað, að engin
átt önnur hefði skilað okkur
heim, því til að komast út að
hafinu í norðri hefðu okkur
ekki enzt kraftar. Þar sem vitn-
eskju vantaði sem stutt gæti
val okkar, fæ ég núna ekki
betur séð, svo fráleitt sem mér
virðist það, en ég hafi valið
þessa stefnu af þeirri einu
ástæðu að hún hafði frelsað vin
minn Guillaumet í Andesfjöll-
um, þar sem ég leitaði hans
svo mjög. Hún var orðin mér,
á óljósan hátt, áttin til lífsins.
Eftir fimm tíma göngu
breyttist landslagið. Sandelfur
virðist renna niður í dal og við
leggjum á dalinn. Við stikum
stórum, við þurfum að fara sem
lengst og komast til þaka fyrir
nóttina, ef við verðum einskis
varir. Og allt í einu stanza ég:
— Prévot.
— Hvað?
— Slóðin ...
Hversu lengi höfðum við
gleymt að draga varsíma á
eftir okkur? Ef við finnum
hann ekki aftur erum við dauð-
ans matur.
Við snúum við en göngum í (
sveig til hægri. Þegar við vor-
um komnir nokkuð langt, (
mundum við beygja hornrétt á ,
fyrri stefnu okkar, og ganga,
þar fram á slóðina sem við
mörkuðum enn fyrir henni.
Eftir að hafa skeytt endana,
þannig saman höldum við aftur
af stað. Hitinn eykst og með ,
honum lifna hillingarnar. En
þær eru enn þá fábreytilegar.,
Stór vötn myndast, og leysastj
upp þegar við færumst nær.
Við ákveðum að fara yfir sand-
dalinn, og klífa rið hæsta
hvolfþaksins til að athuga sjón-
deildarhringinn. Við höfum
svartur og gljáandi. Á göng- þegar gengið sex stundir. Við
unni drögum við fæturna með ættum að hafa lagt að baki
jörð, til að rista leiðarþráð sem þrjátíu og fimm kílómetra, svo
við getum farið eftir á heim- stórstígir sem við erum. Við
leiðinni. Við göngum í sólar- erum komnir upp á hnúfu þess-
átt. Það er gegn öllum rökum arar svörtu kryppu, og við‘
að ég ákvað að halda í há- setjumst þar hljóðir. Sanddal-
austur því allt fær mig til að urinn við fætur okkar liggur
halda að ég sé handan Nílar: að ógrýttri sandauðn, og skær-
veðurspáin, flugtíminn. En ég hvít birtan frá henni sker okk-
gerði stutta reynsluferð í vest- ur í augun. Svo langt sem aug-