Fálkinn - 31.08.1964, Blaðsíða 29

C^J <jj| eftír mort Walkei
Þú og Martin höfðu fjarlægst
hvort annað áður en ég kom til
sögunnar. Ég átti ekki heldur
neina sældardaga í þann tíð.
Tilfinningarnar voru svo sterk-
ar og þá verður maður sjálfs-
elskur og eigingjarn.
Rödd pabba: — Já, tilfinn-
ingarnar urðu of sterkar,
Sonja. Heldurðu það hafi tekið
mig sárt að uppgötva að ég
unni Lillian hugástum? Nauð-
ugur vildi ég gera þig óham-
ingjusama. Og allan tímann
hugsaði ég um Önju. Það höfð-
um við gert allan tímann Hún
hafði ekki tekið eftir neinu.
Og þó ... Hann þagnaði.
Anja opnaði dyrnar og gekk
inn.
— Þið þurfið ekki að leika
skrípaleik mín vegna lengur,
sagði hún, ég veit þið þolið
ekki hvort annað.
— Anja! hvar hefurðu ver-
ið?
Hún svaraði engu.
Það sló þögn á alla og öll
fundu þau til hyldjúprar sekt-
arkenndar. Nú varð þeim fyrst
ljóst að með því að látast höfðu
þau valdið henni sorgar og
raunar. Þau voru ofur venju-
legt fólk. Þeim hafði verið svo
í mun að firra Önju allri
sorg að þau höfðu gleymt að
geta þess við hana að sjálf
þjáðust þau og kvöldust.
Anja gekk aftur út í móa.
Hún kom auga á Nils þar
sem hann kom á fleygiferð á
reiðhjólinu sínu.
— Hei, Anja, sagði hann.
Hún gekk að girðingunni.
— Þú hefur grátið, sagði
hann.
Hún svaraði engu.
— Hvar hefurðu verið í dag?
Hún brosti til hans.
Sakaruppgjörið hafði raunar
fengið mjög á hana en það
hafði einnig á vissan hátt gætt
hana meiri kjölfestu. Nú vissi
hún hvað móður hennar leið
og vissi að fullorðna fólkið
hafði þjáðst engu síður en hún.
— Þú ert ógurlega sæt,
sagði Nils sem var í mútum.
— Er það?
Hún fékk ákafan hjartslátt.
Nils hafði bara sagt þetta af
því það var dimmt. Hún var
viss um það. Annars hefði
hann bara strítt henni. En nú
hafði hann sagt það og hún var
hamingjusöm af því hún var
með honum aftur. Því hann
einn gat hjálpað henni.
Hún hló dátt.
— Nei, þú ert vitlaus! svar-
aði hann.
Þá brosti hún til hans því
hún vissi fullvel hvað þetta
þýddi.
Ástir dalastúlkunnar ...
Framhald af bls. 9.
sakir þess, að þau eru samofin
landinu sjálfu og lífsbarátt-
unni, er fólkið háði öld eftir
öld við frumstæð skilyrði og
erfiðar aðstæður. Hér verður
sögð saga frá löngu liðnum
tíma, saga, sem er tengd bar-
áttu fólksins við vatnsfallið
mikla, er aðgreinir Árnesþing
eftir endilöngu í tvo hluti frá
jöklum til hafs, Hvíá í Ásnes-
sýslu. Áður fyrr varð aðgrein-
ing árinnar þýðingarmikil fyr-
ir félagslega þróun í héraðinu.
En nú er slíkt ekki lengur til
staðar, því farartálmi er ekki
lengur að ánni, þar eð brýr eru
byggðar á hana á aðalþjóðveg-
um héraðið.
Eins og áður var vikið að,
rennur Hvítá í Árnesþingi nið-
ur mitt héraðið og sker nær
því í tvo hluti jafna. Engin á
á íslandi rennur jafn langan
veg um byggð og gróið land og
hún. Fyrr á öldum benda líkur
til, að hún hafi nær eingöngu
runnið um gróið land, því að
gróður náði allt inn að Hvítár-
vatni, en þar hefur hún upptök.
í Hvítá falla margar þverár á
leið henr .r um héraðið. En þar
sem hún tekur stefnu rakleitt
til sjávar, fellur í hana vatns-
mesta áin, bergvatns- og lindá
in Sog. Þegar Sogið hefur tek-
ið farveg jökulmóðunnar, er
lítt blandast henni, skiptir
Hvítá um nafn og heitir Ölfusá.
Sérkenni Hvítár írá öðrum ám
í landinu eru mörg, og verða fá
talin hér. En í sjálfri sér, er
hún mikill aflvaki í hinni blóm-
legu byggð, er hún fellur um,
jafnt í frjómagni, er hún flyt-
ur á láglendið, félagslegri sköp-
un í héraðinu og laxgengd.
Byggðin náði áður fyrr
langtum lengra inn til fjalla en
nú. Kunnir eru nokkrir bæir í
Hrunamannahreppi langt fyrir
innan þá byggð, sem nú er. Að
utanverðu í Hrunamannahreppi
er Tungufellshverfi efstu bæ-
ir. Bæirnir standa efst í fagurri
dalkvos. Þar er fagurt um að
litast og fallegt heim að horfa.
Þar er gott undir bú cg hafa
þar oft búið ríkir og voldugir
bændur. En mestur þeirra
allra, er Halldór Brynjólfsson
hinn ríki, er fyrstur ritaði und-
ir hina frægu Áshildarmýrar-
Framb é bls. 31.
FÁLKINN
2Í