Fálkinn - 31.08.1964, Blaðsíða 11

Þau gerðu sér ekki Ijóst að þau
kvöidu hana aðeins með alúð sinni
og umburðarlyndi, — gerðu hana
ennþá daprari og meira einmana...
nokuð misjafnt um föður þinn. Við vildum bæði skilja. Mundu það.
— Það passar ekki, hugsaði Anja, ég hef alltaf verið viss um að það var pabbi sem
vildi burt.
— Allt í lagi, mamma, sagði hún upphátt. Takk fyrir mig, ég ætla aðeins að skreppa
út í móa.
Móinn glitraði mót sólu. Hann hafði ekki breytzt. Hún svipaðist um eftir Nils en hann
var horfinn. Og nú varð hún að haska sér á fund föður síns og — Lillian.
— í hvert sinn er hún heimsótti hann, vonaði hún af öllu hjarta að hann væri
sorgmæddur og hryggur í bragði. En það var öðru nær, hann lék á als oddi og réði sér
ekki fyrir kæti. Hann hafði yngzt upp síðan hann fór frá þeim fyrir hálfu öðru ári og
var ekki lengur virðulegur settlegur pabbi eins og hún mundi eftir honum. Hann var
jafnvel farinn að ganga í skræpóttum skyrtum og haga sér eins og unglings strákur þótt
hann væri orðinn 44 ára gamall. Hún óskaði þess af alhug að hann væri nú beygður
og mæddur, því þá var von til þess að hann kæmi aftur heim.
Framhald á bls. 26.