Fálkinn - 26.07.1965, Side 20

Þeir, sem voru í stofunni forðuðust
að líta á líkið, sem lá á grúfu fyrir
framan sófann. Feiti leynilögreglumað-
urinn teiknaði með krít hvítan hring í
kringum líkið, og gaf sjúkráliðsmönn-
unum síðan merki.
Svo sneri hann sér áð yfirlögreglu-
þjóninum og sagði: — Svona hnakka-
skot minna helzt á aftöku.
Yfirlögregluþjónninn leit heldur ekki
é líkið. Hann var orðinn svo hátt sett-
ur, að hann þurfti aldrei að snerta á
líkum. Hann gekk þvert yfir gólfið, að
ckrifborðinu og tók upp bréfabunka.
*—Er nokkuð athyglisvert hér? spurði
hann.
— Nei, svaraði óbreytti lögreglumað-
urinn, og gekk til hans. Að minnsta
kosti ekkert, sem hjálpar okkur. •
'•— Var það sama byssan?
— Hver getur séð það ennþá. En sár-
ið sýnir, að það hefur verið hlaupvídd
32, svo líklega er um eina byssu að
ræða.
Yfirlögregluþjónninn fletti í gegn um
bréfabunkann.
— Það eru fjögur skot, sagði sá ó-
breytti.
Yfirlögregluþjónninn tók upp vasa-
klút og þurrkaði sér um augun. Hann
var nokkuð sver, axlabreiður og með
Sterklega handleggi, — í mesta lagi 43
ára gamall, en á heitum sumardögum
fannst honum oft að hann væri eldri.
— Hvar er kona hans nú? spurði
hann.
— f svefnherberginu. Læknirinn gaf
henni svefntöflur.
Fint er.
r— Hún er móðursjúk.
•— Er nokkuð að græða á þessum?
spurði hann, og lét bréfin renna á milli
fingranna.
— Hver veit. Og þú ert yfirlögreglu-
þjónn!
— Frá hverjum eru þau?
— Ættingjum og vinum. Eitt er frá
kvenmanni, sem heitir Anna. Það
stendur bara Anna.
— Hvað stendur í því?
— Það stendur, að hún hafi elskað
hann, o. s. frv.
— Og það er ekkert eftirnafn?
— Nei.
Yfirlögregluþjónninn strauk andlitið
með vasaklútnum.
— Ágætt, sagði hann, — takið papp-
írana með og látið þjónustufólkið leita
betur.
— Það finnur ekkert.
Yfirlögregluþjóninum brá. — Það
veit ég ekkert um, sagði hann. — Lát-
um það reyna, ef þú hefur ekki mikið
á móti því.
Hann yissi hvað dagblöðin segja:
Það hefur verið framið enn eitt morð,
kæru lesendur, hið fjórða á tveimur
vikum, og þar sem þau eru keimlík
eins og raun ber vitni hljóta allir að
sjá, að þarna er eitthvert samband á
milli.
Af og til fannst yfirlögregluþjónin-
um það ekki fráleitt, að það væri eitt-
hvert samband þarna á milli.
Allir hinir myrtu höfðu verið skotn-
ir í hnakkann með byssu sem hafði
hlaupvídd 32, allir voru þeir giftir og
í góðri stöðu, og enginn þeirra var
orðinn fertugur. Allir hlutu þeir að
hafa haft mikið aðdráttarafl fyrir kon-
ur, og hjá öllum hafði morðinginn kom-
izt inn í íbúðina.
Þegar þeir komu á lögreglustöðina
sagði yfirlögregluþjónninn við hinn
óbreytta, að hann gæti farið heim, þeir
hefðu þegar unnið fjóra tíma í yfir-
vinnu.
En hann fór ekki sjálfur heim, hann
settist inn á skrifstofu sína, fletti sund-
ur öllum bréfunum og las þau vandlega.
Þar var ekkert að finna fyrir utan
ástarbréfið frá Önnu, og í því var eig-
inlega ekkert að finna nema það að
Anna þessi hafði skrifað manni ástar-
bréf, hvers kona hét Alic.
Þá setti hann upp hattinn, tók bréí-
ið og fór.
Þar, sem hann nam fyrst staðar og
bankaði upp á, voru dyrnar opnaðar
af konu í morgunslopp og með krullu-
pinna í hárinu. Hún var með wiskíglas
í hendinni.
—Ég er Parkins yfirlögregluþjónn,
sagði hann.
— Ég minnist yðar, sagði hún, —
það er ekkj svo ýkja langt síðan mað-
tirinn minn var myrtur.
— Má ég aðeins líta inn fyrir?
Hún færði sig aftur á bak. — Já,
hvers vegna ekki. Þér eruð auðvitað
ekki búnir að finna þann, sem myrti
manninn minn?
Hann settist í sófa, og horfði á hana,
á meðan hún fékk sér meira wiski i
glasið. Hann hristi höfuðið, og hún
spurði hann, hvort hann hefði lyst á
drykk.
— Jæja, sagði hún svo, þegar hún
hafði fengið sér sæti á litlum stól í hin-
um enda herbergisins. — Og hvert var
erindi yðar?
Hún virtist utan við sig, og spurði:
— Átti maður yðar nokkra góða vin-
konu?
— Örugglega ekki.
Hann beið, meðan hún renndi niður
stórum wiskísopa, og þá sagði hann:
— Frú Sippon, ef þér bara hefðuð
minnsta grun um að hann hefði átt
góða vinkonu, þá myndi það geta hjálp-
að okkur til þess að finna morðingjann.
— Hann var góður eiginmaður.
Hún starði á hann, og tárin komu
fram í augun. — Og þótt hann hefði
haft slíkt, þá var það ég, sem hann elsk-
aði. Það sagði hann sjálfur.
— Hver var hún?
— Hún getur ekki hafa gert það.
— Hún er dáin. Hún framdi sjálfs-
morð fyrir þremur vikum síðan. Það
stóð í blöðunum.
— Hvað hét hún?
— Anna. Anna Martinson.
— Hvernig vitið þér þetta?
— Hann sagði mér það, sagði hún.
— Hann sagði mér þetta allt saman. '
Hann sagði mér að hún hefði viljað að
hann hlypi frá mér og giftist sér, en
það vildi hann ekki.
Hún tók aftur stóran sopa af víninu.
Svo virtist hún allt í einu komast til
sjálfrar sín. — Það var ekki ég, sem
drap hann, sagði hún.
— Það veit ég að þér gerðuð ekki,
sagði yfirlögregluþjónninn.
Næsta kona, sem hann talaði við vildi
ekki alveg viðurkenna að hinn myrti
maður hennar hefði þekkt konu, hverr-
ar nafn var Anna, en yfirlögregluþjónn-
inn hafði heyrt fólk ljúga áður, og
hann sá, að hún sagði ekki satt. Því
var engin ástæða til þess að tala lengur
við hana. Hann þakkaði henni því fyr-
ir og fullvissaði hana um, að hann
myndi finna morðingjann.
Þegar hann gekk í burtu frá húsinu
stóð hún í dyrunum, og þá leit hann
við og sá hana standa þar, þurreyga og
frjálslega, þá þóttist hann viss um, að
ef ekki einhver annar hefði drepið
20 FÁLKINN