Fálkinn - 16.08.1965, Blaðsíða 10

„Nei,“ sagði hún. „Herrann
sendi þá til að refsa honum.
Þeir voru verkfæri Herrans, og
Herrann mua ákveða örlög
þeirra."
Francis fór að tauta formæl-
ingar og guðlast. Skyndilega
kallaði hann til frú Barnard:
„Farðu nú inn, gamla kjafta-
kind. Nú er sýningin búin.“ Syst-
ir hans snupraði hann, og hann
bölvaði henni. Ég fór upp í bíl-
inn minn. Rétt áður en ég ók
á brott, leit ég aftur upp að
húsinu. Þau voru enn í fordyr-
inu. Hún var að skipa honum
inn, og hann neitaði að hreyfa
sig, með illkvittnu tannleysis-
glotti. Þau voru hamingjusöm.
Það var auðséð á hverjum drætti
þeirra, í viðbrögðum þeirra hvort
við öðru. Hann hafði einhvern
til að þreyta og kvelja; hún
hafði einhvern til að láta vand-
lætingu sína bitna á, og hvor-
ugt komst burt. Þau voru ein-
ing. Þau áttu vel saman.
Koleski var úti, en ég skildi
eftir miða til hans. Mér virtist
enginn efi leika lengur á því,
að þetta voru sömu piltarnir, en
lögreglan þarf meira til að sann-
færast. Mér datt í hug, að hann
myndi vilja spyrja Francis sjálf-
ur.
Ég náði í Traeey og stóð við
nógu lengi til þess að minna
börnin á, að þau ættu föður.
„Þetta er afleitt fyrirkomulag,"
sagði ég við tengdaforeldra
mína, „en eins og stendur, get
ég enga aðra lausn fundið."
„Okkur finnst dásamlegt að
hafa börnin," sagði móðir Tra-
cey. „Gætið aðeins sjálfra ykkar
vel.“ Ég vissi, þótt hún hefði
ekki minnzt á það við mig, að
hún hafði reynt að fá Tracey
ofan af því að dvelja hjá mér
í húsinu, og augu hennar voru
og djúp af kviða.
Ég kyssti hana og bað hana
að æðrast ekki. Ég kvaðst mundu
gæta Tracey vel, og með þunga
marghleypuna í vasanum fannst
mér, að ég myndi fullfær um
það. En að aðeins tuttugu min-
útum liðnum varð mér ljós sú
staðreynd, að til eru þær að-
10
stæður, sem byssur koma ekki
að haldi.
Á mótum Norðurvegar og
Laurel Terrace Drive, hagar svo
til, að ekið er næstum strax nið-
ur í gil við árfarveg, ánni fylgt
um nokkurn spöl, en síðan er
tekin kröpp beygja til vinstri út
á brú. Þessa beygju er ekki hægt
að aka á mjög miklum hraða,
en báðum megin við brúna er
árbakkinn þéttvaxinn víðirunn-
um og öðrum gróðri.
Ég hafði beygt út á brúna
og var að byrja að auka hrað-
ann aftur, þegar snögglega
11. HLIJTI
heyrðist hár brestur, og eitthvað
flaug fram hjá eyra mínu. Það
skall á framrúðunni. Ég sá
„köngulóarvef" breiðast um gler-
ið eins og fyrir töfra. f sömu
andrá heyrði ég Tracey kalla upp
yfir sig í skelfingarundrun.
Hún hélt höndunum fyrir and-
litið, og milli fingra hennar sá
ég rautt blóðið vætla.
XIII.
Ég steig á benzíngjöfina af
öllum kröftum.
„Leggstu niður," sagði ég við
Tracey. „Fleygðu þér niður á
gólfið."
Afturhjólin vældu og snerust
i malarhreytingnum, sem alltaf
er á brúnni, borinn þangað á
bílhjólum á veginum.
Mér fannst við hanga þarna
kyrr óratíma, meðan Tracey
renndi sér niður á gólfið, með
hendur fyrir andlitinu, en ég dró
höfuðið niður á milli herðanna,
unz mig verkjaði i hálsinn af
áreynslunni og þrýsti benzíngjöf-
inni niður i gólf með fætinum.
Það geta ekki hafa liðið meira
en ein, tvær sekúndur. Þá tók
bíllinn viðbragð. Annar brestur
heyrðist, er eitthvað skall á hon-
um, lægra í þetta skipti, í aftur-
skerminn. Ég leit í spegilinn.
Við vorum nú á hraðri ferð
yfir brúna, í áttina að bugðótt-
um veginum fyrir handan hana.
Ég gat ekki horft lengi. En ég
sá hávaxinn mann koma út úr
runnunum þar sem hann hafði
leynzt, beygja sig eftir grjóti og
fleygja því á eftir okkur, árang-
urslaust í vanmáttugri, barna-
legri ofsabræði.
Svo vorum við komin í hvarf.
„Er allt i lagi með þig?“ spurði
ég. „Tracey, ástin mín .... “
Ég var dauðskelkaður. Ég hafði
aldrei á ævi minni verið svona
hræddur.
„Ég held það,“ sagði hún
veikri, óstyrkri röddu. Hún lá
enn í hnipri á gólfinu. Ég leit nið-
ur. Hún hafði tekið hendurnar
frá andlitinu og þrástarði á blóð-
ið á þeim, galopnum augum.
„Þetta er aðeins skráma,"
sagði ég. „Aðeins smáskráma,
ástin mín, rétt fyrir ofan auga-
brúnina."
Ég vonaði, að svo væri.
„Hérna," sagði ég og rétti
henni vasaklútinn minn. „Við
verðum komin heim eftir augna-
blik. Þetta verður allt gott.“
Hún settist aftur í sætið og
hélt vasaklútnum við ennið. Hún
sýndist mjög smágerð. Allt of
smágerð til þess að vera aðili
að geigvænlegum atburðum.
„Hvað var þetta?“ hvíslaði
hún.
„Ég veit það ekki. Byssukúla?
Nei, ég heyrði engan skothvell.
„Fyrsti hái bresturinn hafði
heyrzt, þegar hluturinn fór í
gegnum afturrúðuna. Það var
gat I henni og glerið allt í
sprungum. „Við hugsum ekki um
það,“ sagði ég. „Við erum úr allri
hættu núna."
Ég ók upp eftir veginum eins
og sviðinn ári úr víti. Ég var
enn tiltölulega rólegur; eftirköst-
in voru enn ekki farin að koma
í ljós. En það var eins gott, að
ekkert varð á vegi mínum. Ég
hugsaði um það eitt að komast
heim, og ég held ekki, að ég
hefði getað hægt á ferðinni.
Ég lét bílskúrinn lönd og leið.
Ég geystist inn á akbrautina á
tveim hjólum, rak Tracey á und-
an mér inn í húsið og læsti á
eftir okkur. Ég lét hana setjast
í sófann, hringdi fyrst til lög-
reglunnar og siðan til Obermey-
ers læknis og fór svo til hennar
aftur.
Hún var ekki í sófanum. Ég
heyrði vatnsnið í baðherberginu.
Hún var að þvo sér um andlit
og hendur í miklum flýti, eins
og hún yrði að ná hverjum blóð-
dropa af þeim fyrir einhvern á-
kveðinn tíma, sem henni einni
væri kunnur og mikilvægur.
„Þú ættir ef til vill að láta
þetta vera þangað til Obermeyer
kemur," sagði ég.
„Þetta er ekkert, Walt. Aðeins
smáskeina." Hún þerraði hendur
og andlit á handklæði, nema sár-
ið. Það strauk hún með þurrku,
sem hún tók úr kassa og horfði
á sig í speglinum um leið. „Það
er þegar hætt að blæða. Mér varð
aðeins hverft við, ekkert annað."
Varir hennar voru hvítar. Ég
var hræddur um, að hún væri
að liða í ómegin og lagði hand-
leggina utan um hana. Hún
brosti við mér i speglinum og
sagði aftur: „Þetta er ekkert,
Walt. Ekkert umtalsvert."
„Komdu," sagð ég. „Við skul-
um koma inn i stofuna og setjast
niður.“ Ég varð skyndilega
hræddur um, það yrði ég, sem
liða myndi i ómegin. Ég leit á
Tracy í speglinum. „Hann hefði
getað drepið þig,“ sagði ég.
„Hann hefði getað drepið þig,“
hvíslaði Tracey. „Hann var að
reyna það. Ó Walt.“
Ég sá skýrt, eins og í hræði-
legri sjónhending, skeytið, hvert
sem það var, hitta mig í hnakk-
ann, bílinn splundra veikbyggðu
brjóstriðinu um brúna og steyp-
ast niður á klettana fyrir neðan,
með mig dauðan eða rænulausan
við stýrið og Tracey . . .
„Þetta bindur enda á það,"
sagði ég. „Mér stendur hjartan-
lega á sama hverjir þeir eru eða
hvort þeir nást nokkurntima. Við
förum úr borginni. Fari til fjand-
ans. Fari það allt til fjandans,
Valley Steel, húsið hérna, allt
saman. Allt samanlagt er það
FALKINN