Fálkinn - 16.08.1965, Side 16

DaÆiTF'u1
Æætli ég fái samt ekki einn mola í viðbót, Matilda
mín,“ sagði frú Frankiin sem var að venja sig af of
miklum sætindum. Hún var nú komin á sjötugasta og sjötta
árið, svo að það mátti ekki seinna vera. „Þetta eru þær
allra beztu ostastengur sem ég hef nokkurn tíma bragðað,“
hélt hún áfram. „Ekki skil ég hvernig þú ferð að þessu. Þó
að ég noti uppskriftina þina verða þær aldrei eins góðar
hjá mér.“
Frú Harrison ljómaði eins og lítil sól. Það var henni
sönn gleði að leggja sig í líma fyrir jafnþakklátan gest
og Mary Sue Franklin sem hafði verið bezta vinkona henn-
ar allt frá barnaskólaárunum.
Þær dreyptu á kaffinu og borðuðu ostastengurnar með
ánægjusvip. Síðan þurrkuðu þær sér ofurfínt um munninn
með servíettunum sínum áður en þær byrjuðu aftur að
ræða hvernig heppilegast myndi að losa sig við hr. Shafer.
SKAMMBYSSU getum við ekki notað,“ sagði frú Harri-
son. „Það kemur ekki til mála. Ég er dauðhrædd við
svoleiðis morðtól og myndi aldrei þora að þrýsta á gikkinn.
og hvaðan ættum við líka að fá skammbyssu? Maður verð-
ur að útvega sér leyfi frá lögreglunni til að kaupa og
eiga skotvopn.“
„Já, þú hefur á réttu að standa,“ andvarpaði frú Frank-
lin. „Maður er alltaf að lesa um morð, en þegar að því er
komið að fremja það, virðist það ekki eins auðvelt og ætla
mætti.“
Og meðan þær skröfuðu og skeggræddu fram og aftur
um hinn voveiflega dauða hr. Shafers heyrðu þær í honum
frammi í gangi þar sem hann reifst og skammaðist við
leigjendur sína.
„Bara eina ostastóng í viðbót, Matilda og Svo þarf ég
að skreppa út í búð. Á ég að kaupa eitthvað fyrir þig um
leið?“
„Nei, þakka þér fyrir, Mary Sue. En á morgun verðum
við að láta hendur standa fram úr ermum. Það er ekki
hægt að láta hr. Shafer vaða svona uppi lengur — maður-
inn verður illgjarnari með hverjum deginum sem líður.“
Þær luku við kaffið, og frú Franklin bauðst til að hjálpa
vinkonu sinni með uppþvottinn, en Matilda mátti ekki
heyra það nefnt. Þegar frú Franklin var á leiðinni út gang-
inn gekk hún beint í flasið á hr. Shafer sem.kom upp
baktröppurnar.
„Jæja, hvað hafið þið gömlu stallsysturnar verið að masa
um í dag?“ þrumaði hann. „Er það stjórnarbylting sem
þið hafið i huga?“
Frú Franklin hafði ekkert á móti smávegis daðri ef fínt
var i það farið. En hr. Shafer kunni nú ekki þá aðferð.
Hún sendi honum hunangssætt bros og varð niðurlút. „Nei,
kæri hr. Shafer,“ svaraði hún elskulega, „við vorum bara
að tala um hvernig bezt myndi verða að myrða yður.“
HR. SHAFER hlustaði ekki á hana. Hann gaf engan
gaum að því sem við hann var sagt. „Fjandinn hirði
þessar gömlu skrafskjóður,“ muldraði hann fyrir munni
sér og rambaði inn ganginn. „Hér er ekki verandi lengur
fyrir afgömlum kerlingaræksnum."
Hann slökkti dauft ljósið sem logaði í dimmari enda
gangsins. Og brátt heyrðist hurð skellt í lás, svo að húsið
hristist. Það var ekki eins og hann hefði einhvern rétt til
að búa þarna. Ónei. Konan hans hafði átt húsið og þegar
.hún dó erfði dóttirin það, en hr. Shafer gerði henni lífið
svo leitt, að á endanum hafði hún flúið að heiman og skilið
húsið eftir í klónum á honum.
Morguninn eftir sátu gömlu vinkonurnar aftur við kaffi-
borðið og ræddu morðið á hr. Shafer. Frú Franklin bað
um meiri sykur og sagðist aldrei á sinni lífsfæddri ævi
hafa smakkað jafn Ijúfenga eplaköku.
„Það er bara kanelögn og nokkrir sítrónudropar sem
gefa þetta bragð,“ sagði frú Harrison hæversklega.
Þær borðuðu kökuna og þurrkuðu sér um munninn með
fínu servíettunum sínum.
„Við getum heldur ekki gefið hr. Shafer eitur,“ sagði
frú Harrison mæðulega, „því að hvað vitum við um eitur-
byrlun?“
„Nei, en við getum nú leitað okkur upplýsinga,“ sagði
frú Franklin vongóð.
„Og hvernig eigum við að fara að því, góða mín? Ef
við fáum lánaðar bækur um eiturtegundir á bókasafninu,
muna allir eftir því — já, og ég þekki hvern mann þarna.
Og í apótekinu skrifa þeir skýrslur um eitur sem keypt
er, svo að lögreglan myndi geta rakið slóðina til okkar.“
ÞEGAR þær sátu og gæddu sér á gómsætri súkkulaðiköku
daginn eftir sagði frú Franklin: „Og ekki getum við
drekkt honum.“
„Nei, það gengur víst ekki. Það er hvergi nóg vatn til
þess nema í litla stöðuvatninu í lystigarðinum, og hvernig
ættum við að geta lokkað hr. Shafer þangað?“
„Hann myndi aldrei veita okkur eftirför. Hann er kven-
hatari.“
„Hann hatar allt og alla.“
Á fimmtudaginn sátu þær örvilnaðar og datt ekkert fleira
í hug.
„Ósköp finnst mér ég eitthvað heimsk og hugmynda-
snauð, Mary Sue. Við erum þó varla orðnar svo kalkaðar,
að við getum ekki fundið smellna aðferð til að myrða
mann?“
„Kannski á morgun?“ sagði frú Franklin bjartsýn.
EN öxi?“ lagði frú Harrison til morguninn eftir. „Ég
fór að hugleiða það í nótt, og það virðist ekki svo
fráleitt.“
„Það er soddan sóðaskapur," sagði frú Franklin. „Við
myndum bara útbía fötin okkar, og þó að við brenndum
þau á eftir, gæti lögreglan fundið hnappana og uppgötvað,
að þeir væru af okkur.“
„Já, en elskan mín,“ sagði frú Harrison skelkuð, „ég
meinti ekki, að við færum að búta hann í sundur. Það væri
nóg að rota hann.“
„En við eigum enga öxi, og ef við keyptum hana í járn-
vörubúðinni, myndi lögreglan vafalaust frétta af því seinna
og taka okkur fastar.“
„Heyrðu nú, Mary Sue, við verðum að hrista af okkur
slenið og afljúka þessu sem fyrst. í fyrradag rak hr. Shafer
aumingja frú Grove á dyr, af því að hún vildi ekki láta
lóga kettinum sínum, og í gær lét hann hr. Floyd fara,
vegna þess að hann var farinn að hósta of mikið á næt-
urnar.“
„Hefur þér dottið nokkuð í hug, Matilda?“
„Nei ekki enn, Mary Sue, en það fer að koma. Ég er
sannfærð um, að við leysum vandann á bezta hátt. En
kannski væri rétt að hvíla sig í bili á sjálfum morðhug-
leiðingunum og athuga önnur vandamál í staðinn. Við
16
FALKINN