Fálkinn - 16.08.1965, Side 28

EFTIR FLETCHER KNEBEL OG CHARLES W. BAILEV
um. En mér lízt lakar á að hafa
Scott hershöfðingja í haldi. Það
myndi mælast illa fyrir meðal
hermanna."
Lyman stóð upp og skálmaði
um herbergið. „Chris, eina gall-
inn á viðhorfi þínu er sá sami
og var á þvi þegar einhver lét
það í ljós á þriðjudaginn. Blöðin
yrðu óð, þingið myndi reyna að
setja mig af — guð minn góður,
sérðu ekki maður að áður en
lyki yrðu þeir búnir að koma
mér í geðveikrahæli með vott-
orði frá helmingi geðlækna
landsins um að ég þjáist af of-
sóknarbr j álæði ? “
„Fari það og veri,“ sagði Todd
greinilega, „þú heldur áfram að
uppmála allskonar fjarstæður.
Mergurinn málsins er að þú
sórst að varðveita stjórnarskrá
Bandaríkjanna, og ef þú lætur
ekki hendur standa fram úr erm-
um rýfurðu þann eið."
Todd spratt upp úr sætinu.
Hann og Lyman stóðu andspænis
hvor öðrum í miðju herberginu
og ekki nema tvö fet milli
þeirra. Báðir voru dreyrrauðir.
„Þú þarft ekki að minna mig
á eiðinn," hreytti Lyman út úr
sér. „Verið getur að þú sért
snjall lögfræðingur, en það er
mitt að ákveða hvernig ég ræki
starf mitt.‘
„Það vili svo til að þetta er
mitt föðuriand ekki síður en
þitt, Jordan," sagði Todd hásum
rómi, „og ég ætla mér ekki að
standa með hendur í vösum með-
an það er látið fara í hundana
sökum þess að þú getur ekki
horfzt í augu við veruleikann."
„Chris, þú ert ekki fær um að
skilja þetta," sagði Lyman
þreytulega. „Það getur enginn
sem ekki hefur staðið frammi
fyrir kiósendum."
„Ég hef aldrei orðið þess var
að nokkur maður öðlaðist vizku
við það eitt að bjóða sig fram til
embættis."
„Chris, þú næðir ekki kosn-
ingu sem hundahreinsunarmað-
ur." Það vottaði ekki fyrir gam-
ansemi í rödd Lymans.
„Jæja, nú vitum við þó að
minnsta kosti hvar við stönd-
um . . . herra forseti." Todd
beit i sundur titilinn eins og
Lyman væri hans ekki verður.
Lyman hvessti augun á lög-
fræðinginn, og andartak óttaðist
Casey að mennirnir létu hendur
skipta. Þá tók Todd upp skjala-
möppu sína, dró fram skatt-
framtal Millicent Segnier og
veifaði því fram i Lyman.
„Hvers vegna notarðu ekki
þetta?"
„Ég tek ekki þátt í nauðung,"
sagði Lyman. „Og hættu að
veifa þessum snepli. Þú minnir
mig á Joe McCarthy."
Todd tróð framtalinu aftur i
möppuna og fleygði henni á stól.
„Fari það norður og niður, legðu
þá s.jálfur eitthvað til. Ég hef
ekki meira að segja."
Todd og Lyman virtust búnir
að gleyma Corwin og Casey, sem
fóru svo hjá sér að þeir þorðu
ekki að líta hvor á annan. Casey
fylitist meðaumkun með forset-
anum í raunum hans, hann særði
Todd í huganum að láta staðar
numið.
En Lyman varð fyrri til. „Við
gerum sjálfum okkur mestan
óleik. Chris," sagði hann. Hann
hristi höfuðið eins og til að átta
sig og lagði stóran hramminn
á öxl Todds. „Ástæðan er ekki
að ég sé hræddur. Ég veit bara
ekki enn hvað gera skal.“
Lvman sneri sér til hinna
tveggja, augu hans sárbændu þá
ráða. En hvorki Corwin né Casey
höfðu neitt til málanna að
leggja.
„Við skulum sofa á þessu,"
sagði Lyman loks.
Todd fór til dyra á undan Cor-
win og Casey. Með hendina á
snerlinum sagði hann með rödd
sem bar því vott að hann varð
að taka á til að stilla sig: „Gæt-
um þess að hefjast handa áður
en það er orðið um seinan. Það
þarf ekki nema eina ríkisstjórn
til að koma ríkinu fyrir kattar-
nef.“
Lyman stóð við gluggann og
horfði í áttina til Jefferson-
styttunnar. Hann virtist lotinn
af þreytu. „Það er rétt, Chris,"
sagði hann lágt. „Þú minntir
mig á nokkuð. Góða nótt, herrar
mínir."
Um leið og dyrnar lokuðust
tók hann upp símann. „Esther?
Viltu ná í utanríkisráðherrann
fyrir mig . . . George? Þetta er
forsetinn. Mér þykir leitt að
gera þér ónæði, en þessu máli
verður að sinna strax í kvöld.
Ég þarf að hitta Feemerov ekki
seinna en um aðra helgi. Get-
urðu sent ambassador okkar í
Moskvu í utanríkisráðuneytið í
bítið í fyrramálið? Nei, hann get-
ur ekki skýrt frá ástæðunni. Ég
fékk hugmynd sem ég held geti
heppnast. Ég er reiðubúinn til
að fara hvert sem Feemerov
leggur til — kannske til Vínar-
13. HLUTI
borgar aftur; en segðu þeim að
legga fast að honum. Þakka þér
kærlega, George. Ég skal út-
skýra það alit saman fyrir þér
eins fljótt og ég get.“
Lyman lagði tólið á. Þetta
verður að heppast, hugsaði hann,
því Chris hefur á réttu að
standa: Það þarf ekki nema eina
ríkisstjórn til að koma ríkinu
fyrir kattarnef. Og það verður
ekki ríkisstjórn Jordans Lym-
ans, ef ég er nokkurs megnugur.
Hann kom auga á vínflösk-
urnar á bakkanum úti við vegg-
inn. Hvar, hugsaði hann, hvar er
Roy Clark?
FIMMTU DAGSKVÖLD
Raymond Clark öldunga-
deildarmaður sat í nöturlegum,
loftkældum herskála í eyðimörk
New Mexico. Þegar hann gægð-
ist milli rimlanna í gluggatjöld-
unum, sá hann til varðmanns
sem stóð úti fyrir skálanum. —
Eins og aðrir hermenn er Clark
hafði litið augum síðustu tvo
daga bar varðmaðurinn í fasi
sínu einkenni harðnaðs bardaga-
jálks.
Við birtuna frá tungli sem enn
var lágt á lofti, sá Clark nokkra
aðra herskála, sex loftnetsmöst-
ur dreifð um nokkurra fermílna
svæði, allmargar gluggalausar
steinsteypubyggingar og að þvi
er virtist endalausan eyðimerk-
urfláka. Síðast þegar Clark leit
út um gluggann, skrölti lest
þungra vörubila framhjá. Hann
hafði talið bílana og bætt nokkr-
um merkjum við það sem hann
hafði skrifað sér til minnist aft-
an á umslag.
Nú leit Clark yfir það sem
hann var búinn að skrá:
Flugbraut. Orrustuflugvél-
ar. F-112?
2 tveggja hreyfla herflutn-
ingsþotur.
Möstur. Últrastuttbylgjuend-
urvarp?
Möstur, útvarpssendir.
Útvarpsbilar 7.
Jeppar, foringjabilar.
Margir.
Brynvarðir bílar 16.
Fótgöngulið ca. 1 hersv.
Stórar flutningavélar. Her-
flutningavélar lentu á
fimmtudagsnótt.
Vörubílar 23.
Clark stakk umslaginu aftur i
vasa sinn og tók enn einu sinni
að rifja upp atvikin að þvi að
hann lenti á þessum stað. Á mið-
vikudagsmorguninn var hann
geymdur hátt í klukkutíma í
þröngu og heitu varðskýlinu við
hliðið, þangað til ofursti, sam-
brýndur og með ör á höku, kom
á vettvang. Clark sá undrunar-
svip bregða fyrir á andliti liðs-
foringjans, eins og hann bæri
óljós kennsl á fangann. Eins og
komið var taldi Clark ástæðu-
laust að reyna að villa á sér
heimildir. Hann rétti þvi fram
hendina.
„Ég heiti Reymond Clark, öld-
ungadeildarmaður frá Georgiu,"
sagði hann. „Ég býst við að þér
séuð Broderick ofursti."
Sjá mátti að það kom flatt
upp á Broderick að komumaður
skyldi vita hver hann væri, en
hann heilsaði með handabandi.
„Það var gaman að hitta yður,
Lyman lagði tólið á. Þetta verður að heppnast,
hugsaði hann, því Chris hefur á réttu að standa:
Það þarf ekki neraa eina ríkisstjórn til að koma rík-
inu fyrir kattarnef. Og það verður ekki ríkisstjórn
lordans Lymans, ef ég er nokkurs megnugur.
Hann kom auga d vinflöskurnar á bakkanum úti
við vegginn. Hvar, hugsaði hann, hvar er Roy Clark?
28 FÁLKINN