Fálkinn - 16.08.1965, Síða 36

VEKM-
imenni
Aldrei fyrr hafa svo
vanilaðir veiðijakkar
verið fáanleg-ir hér á
landi.
I>að bezta er þó
aldrei of gott.
Koniið og sjáið.
Vinnufatabúðin
Kaugavegi 76.
• 7 dagar í maí
Framh. af bls. 29.
blaðinu. Það reyndist frá þvi
daginn áður, og hann vissi allt
sem þar stóð áður en hann fór
frá Washington, nema fréttirn-
ar úr nágrenninu.
Clark fannst nóttin næstum
eins löng og þegar hann var í
fremstu víglínu í Kóreu. Á hálf-
tima fresti lyfti hann rim í
gluggatjaldinu til að horfa út á
þögula herstöðina. Hann barði á
veggina frá gólfi til mænis, og
komst að þeirri niðurstöðu að
engin leið væri til að brjótast
út úr skálanum án sleggju eða
kúbeins.
Þegar hann var loks búinn að
afklæðast hverri spjör nema
nærbuxunm, í þeirri vona að
geta þá frekar sofnað, heyrði
hann gný frá flugvél í aðflugi.
Hann sá út um gluggann að
stór flutningavél settist á flug-
brautina og hvarf. Síðan komu
aðrar samskonar vélar á þriggja
mínútna fresti, hann taldi tylft.
Sú síðasta settist kl. 2.26 f.h.
Um morguninn varð Clark að
seilast undir rúmið eftir blaðinu
til að átta sig á hvaða dagur
væri. Þetta var kvöldblað frá
þriðjudegi. Hann hafði komið
36 FÁLKINN
til E1 Paso á miðvikudags-
inorgun og ekki var liðin nema
ein nótt.
Þá kom hann auga á sending-
una. Á gólfinu, rétt innan við
dyrnar, stóð önnur fíaska af Old
Benjamin. Hann sótti hana um-
svifalaust, fór með hana á sal-
ernið, hellti úr henni og lét
tómu flöskuna við hlið þeirrar
sem fyrir var.
Morgunmaturinn kom klukkan
hálfátta. Liðsforingjaþjónninn
fjýtti sér að koma bakkanum
fyrir á borðinu, tók kvöldmatar-
bakkann og fór.
Morguninn ætlaði aldrei að
liða. Loftkælirinn suðaði án af-
láts. Annar varðmaður skálm-
aði fram og aftur útifyrir skál-
anum. Nýr þjónn kom með súpu
og smurt brauð um hádegið.
Ekkert orð hafðist upp úr hon-
um.
I fyrsta skipti á ævi sinni
fann Clark votta fyrir skelfingu.
Hvað gat hann tekið til bragðs,
eí hann kæmist einhvern tima
út úr þessum skála? Hvar var
billinn hans? Hvernig átti hann
að sleppa burt úr herstöðinni?
Honum veittist æ erfiðara að
hugsa i samhengi. Hann gekk
um gólf og taldi skrefin. Hann
gerði knébeygjur og armlyfting-
ar. Hann taldi hnoðnaglana í
þakinu. Hann hugsaði um látna
konu sína og hve hann saknaði
hennar. Hann lagðist upp í rúm-
ið og féll i mók. Komið var
kvöld þegar hann vaknaði við
högg á dyrnar.
„Clark öldungadeildarmaður?"
Clark bar ekki kennsl á rödd-
ina. Komumaður gerði sig ekki
líklegan til að opna af sjálfs-
dáðum, svo hann sagði: „Kom
inn.“
Liðsforingi með arnarmerki
ofursta á skyrtukraganum kom
inn í skálann. Hann var kringlu-
leitur og rjóður í andliti, hárið
svart og hrokkið, eyrun útstæð.
Clark fékk hjartslátt. Eftir lýs-
ingu að dæma var þetta Hender-
son, vinur Jiggs.
„Ég er Henderson ofursti,
herra minn,“ sagði liðsforinginn
og rétti fram hendina, „yfirfor-
ingi til bráðabirgða í fjarveru
Erodericks ofursta."
Fjaryeru, hugsaði Clark. Ray,
gamli skarfur, n,ú er tækifærið
til að sanná að þú hefðir getað
orðið snjallasti sölumaður í allri
Georgiu hefðirðu kært þig um.
„Gaman að hitta yður,“ sagði
hann. „Hvað hefur komið fyrir
Broderick ofursta."
„Fyrirskipanir, herra minn,“
sagði Henderson. „Hann hefur
verið kallaður burt einn sólar-
hring eðá svo. Mér þykir mjög
leitt, öldungadeildarmaður,' að
verða að biðja yður að vera kyrr
hér i skálanum. I hreinskilni
sagt botna ég ekkert í því, en
fyrirskipanirnar eru ótvíræðar."
„Æ, þetta er ekki yður að
kenna, ofursti." Clay ákvað að
, íara hægt og varlega í sakirnar.
„Líklega einhver misskilningur.
Okkur tekst að vinna styrjaldir,
en á friðartímum fer alít í
handaskolum."
Henderson brosti kindarlegá.
„Eitthvað í þá áttina, öldunga-
deildarmaður."
„Við skulum ekki brjóta heil-
ann um það en setjast niður
andartak. Það vill svo til að
Casey vinur yðar er góður kunn-
ingi minn. Hann er stórhrifinn
af yður ... Mutt, er það ekki?
„Jú, herra minn. Hvernig
kynntust þér Jiggs?"
„Kallaðu mig Ray, Mutt,"
sagði Clark, og reyndi að tala
glaðlega og eðlilega. „Nú, Casey
hefur oft komið fyrir nefndina
okkar. Einu sinni gerði hann vini
mínum í Atlanta mikinn greiða.
Ég býst við að okkur svipi dá-
lítið saman — þú skilur, við
erum kannski engir afburða-
menn en við viljum vel.“
Henderson var farinn að
kunna betur við sig. Hann hafði
ekki hugmynd um hvers vegna
þessi öldungadeildarþingmaður
var lokaður inni, en hann virtist
viðkunnanlegasti náungi, og þeir
voru ekki á hverju strái í stöð
Y. „Get ég nokkuð gert fyrir þig,
cldungadeildarmaður? Hvernig
væri að fá drykk?"
Clark leit hvasst á Henderson,
en sá ekkert í svip hans nema
sakleysislega gestrisni. Jæja,
hugsaði hann, nú er bezt að
byrja. „Ef nokkuð er sem mig
vantar," sagði hann, „þá eru
það drykkjarföng. Líttu á.“
Clark vísaði Henderson inn I
baðið og sýndi honum tómu
flöskurnar. „Yfirforinginn þinn
var svo hugulsamur að senda
mér þessar. Ég hellti úr þeim í
skálina."
Henderson var forviða. „Ég
skil þig ekki, öldungadeildar-
maður. Hvers vegna tvær flösk-
ur? Og hvers vegna helltirðu
þvi niður?"
„Ég kann ekki vel með vin að
fara, Mutt og það veit húsbóndi
þinn. Hann vissi það að minnsta
kosti eftir að hann var búinn að
tala við Prentice öldungadeildar-
mann."
„Prentice?"
„Já, Prentiee. Formann nefnd-
arinnar sem ég sit í.“ Rödd
Clarks vár full af kaldhæðni.
„Broderick hringdi til hans
héðan. Þegar þeir voru búnir að
tala saman, fór hann með sím-
ann og sendi mér viskíið."
Á svip Hendersons mátti sjá
að hann var nú orðinn bæði tor-
trygginn og ringlaður. Hann
færði sig nær dyrunum og taut-
aði eitthvað um aðkallandi
skyldustörf. En Clark hélt í
handlegginn á honum. „Heyrðu
nú ofursti, farðu ekki strax. Ég
er með öllum mjalla, þó búið sé
að halda mér innilokuðum í tvo
daga. Ég þarf að segja þér frá
ýrnsu."
Henderson samþykkti þó treg-
ur væri. Hann settist aftur.
„Mutt," spurði Clark, „hvað
treystirðu Jiggs Casey vel?“
„Eins vel og sjálfum mér,“
svaraði Henderson. „Hvað með
það?“
„Ef Jiggs segði þér eitthvað í
fyllstu alvöru, myndir þú þá
trúa honum?"
„Auðvitað."
„Gott og vel. Veiztu að þegar
þú sagðir Casey frá ECOMCON
á sunnudaginn, hafði hann aldrei
heyrt á það minnzt?"
Það kom á Henderson og hon-
um tókst ekki að dylja það.
„Hvernig veiztu að ég hitti Jiggs
á sunnudaginn?"
„Hann sagði mér frá því,"
svaraði Clark snöggt, „og hann
sagði fleirum. Hann hafði aldrei
heyrt stöðvarinnar getið."
„Getur það verið?" Henderson
hnyklaði brýrnar og áhyggju-
svipur var kringluleitu andlitinu.
HANDBOK HUSBYGGJENDA
- NAUÐSYNLEG HVERJUM HÚSBYGG JENDA
- SELD i BÓKABÚÐUM OG GEGN PÓSTKRÖFU -
HANDBÆKUR HR RO.BOX 2 6#