Fálkinn - 10.01.1966, Blaðsíða 34

4
• Aika
Framh. af bls. 29.
blíndi á simaáhaldið nokkur
augnablik, siðan gekk hún inn
í svefnherbergið og lagðist niður
á m.iúkt hjónarúmið. Reiðin ólg-
aði og sauð í henni.
Um miðnætti hringdi síminn
en Aika flýtti sér ekki að anza
honum. Að líkindum var þetta
einhver hinna japönsku vina
hennar, sem vildi óska henni
gleðilegra jóla. Þegar hún svar-
aði gat hún varla trúað því, að
þetta væri Michael. Það var
iðrunarhreimur í rödd hans. „Við
skulum vera saman um áramót-
in, ástin min,“ sagði hann. „Ég
kem til Los Angeles þann tuttug-
asta og níunda, ég lofa því.“
Aika var komin á fremsta
hlunn með að spyrja hann hvers
vegna hann gæti ekki komið
strax, en hún stillti sig um það.
Reiði hennar var þegar rokin út
í veður og vind. Hún var sæi
og glöð. Hana iangaði til að
segja Michael eitthvað frá börn-
unum, en hann mátti ekki vera
að því, að tala lengi i símann.
Hann óskaði henni og börnun-
um gleðiiegra jóia og lagði á.
Þann tuttugasta og áttunda
desember kom Michael án þess
að gera boð á undan sér. Hann
34 FÁLKINN
var i ljósum fötum, hár, grann-
ur og dásamlega sólbrúnn; henni
fannst hann fallegri og myndar-
legri en nokkru sinni. Hann
hafði með sér heilan hlaða af
gjöfum, sem hann hafði keypt
fyrir jólin. 1 átta klukkustundir
var litla íbúðin þrungin lífi,
hlýju og hamingju. Michaei lék
við börnin tímunum saman, telp-
urnar iðuðu af fjöri og kátínu
og klifruðu um hann allan. Eftir
kvöldverð komu þau börnunum
í rúmið með miklum eftirgangs-
munum og eyddu síðan því, sem
eftir var kvöldsins i svefnher-
berginu. Aika naut hvers augna-
bliks þessara hamingjustunda
eins og það væri dropi af dýr-
mætum guðaveigum, og neitaði
sér um að sofna, enda þdtt
þreytt væri eftir ástríðufullan
ástarleik kvöldsins. Klukkan var
að ganga tólf, þegar Michaei
bærði á sér í örmum hennar.
Allt i einu kipptist hann við og
leit á úrið sitt. „Drottinn minn
dýri, er komið fram að mið-
nætti?" hrópaði hann upp yfir
sig. „Ég verð að fara.“
Um stund mælti Aika ekki orð
af vörum. Hún var rugluð og
agndofa. Hún horfði á Michael
flýta sér í föfin og fann til sárs-
auka, sem óx jafnt og þétt eins
og þegar deyfing rénar eftir
uppskurð. Þegar Michaei hafði
fest á sig þverslaufuna, kyssti
hann hana blíðlega og sagði að
sér fyndist leitt að þurfa að
fara. „Verður þú að fara?"
spurði Aika.
„Já, elskan," sagði Michael og
fór í frakkann. „Ég kom með
móður minni."
„Hvenær kemurðu aftur?"
spurði Aika eftir augnabliks
þögn.
„Ég get ekki sagt um það,
ástin mín,“ sagði Michael og
kyssti 'hana aftur. „Ég sagði þér,
að móðir mín kom með mér.“
„Þú verður ekki hjá mér og
börnunum um áramótin?"
„Mamma vill fara heim á
morgun. Ég kem og heimsæki
þig einhvern tima i vor. Þú þarft
engu að kvíða, ástin min. Ég
skrifa þér og sendi þér pen-
inga..."
„Michael," greip Aika fram i
fyrir honum. „Ég gef þér sólar-
hrings frest til að snúa aftur
til min.“ Hún hafði aldrei áður
misst stjórn á skapi sínu við
Michael, en nú gat hún ekki
lengur haft taumhald á reiði
sinni. „Gjörðu svo vel að velja
milli mín og mömmu þinnar. Ef
þú ekki kemur aftur áður en
sólarhringur er liðinn, þá vii ég
fá skilnað."
„Hvað gengur að þér, gullið
rnitt?" spurði Michael. „Ertu að
reyna að vera fyndin?“
„Ég vil fá skilnað, Michael,"
sagði Aika rólega, „ef þú kemur
ekki aftur til mín.“
„Þú veizt ekki um hvað þú
ert að tala,“ sagði Michael og
reyndi að hlæja. „Heyrðu, ástin
mín, þú ert frú Huggins, þú átt
tvö börn og heimili og það er
vel séð fyrir þér. Þú ert góð
eiginkona og ég elska þig. Farðu
nú ekki að tileinka þér neina
ameriska ósiði, eins og skilnað
og ómerkilega fyndni. Við erum
ung og höfum tímann fyrir okk-
ur.“
„Gjörðu svo /el að fara,
Michael," sagði Aika. Hún fór
fram úr rúminu og ýtti Michael
fram að dyrunum. „Farðu núna
og hugsaðu þig um. Ég bíð í
sólarhring. Ef þú verður ekki
kominn aftur, þá fæ ég lögfræð-
ing.“
„Heyrðu, elskan mín ..
„Ekki segja meira núna,
Michael," sagði Aika. Hún ýtti
honum út úr svefnherberginu og
lokaði dyrunum.
I tuttugu og fjórar klukkm
stundir beið Aika eftir manni
sínum. Michaei kom ekki aftur.
Skömmu eftir miðnætti næsta
kvöid, gaf hún loks upp alla
von. Hún var ekki reið; aðeins
sorgmædd yfir þvi, að Michael
skyidi ekki skilja, að hún gat
ekki lifað án hans. Hún hafði
átt með honum hamingjusöm ár
og var þess fuliviss, að hún
myndi aldrei elska annan mann,
jafnvel þótt hún héldi áfram að
lifa. Það var til einskis að reyna.
Bezt væri að binda enda á það
allt saman.
Börnin höfðu sofið rúmlega
fjórar klukkustundir. Hún tók
upp símaáhaldið og hringdi til
japanskrar vinkonu sinnar og
bað hana að koma klukkan tvö.
Hún þyrfti á barnfóstru að
halda. Hún bað hana um að
ganga inn án þess að hringja
dyrabjöllunni, dyrnar myndu
vera ólæstar. Síðan fór hún inn
í herbergi barnanna og virti litlu
telpurnar fyrir sér um stund.
Linda, sem var hálfs þriðja árs,
svaf vært í hjónarúminu;
Margarette var eins árs, hún
svaf í barnarúminu með litla
brúðu í fanginu. Aika kyssti þær
varlega á ennið. Svo gekk hún
út úr barnaherberginu og inn
í setustofuna og settist niður.
Hún horfði á litla jólatréð; loft-
bólurnar í litlu, grænu kertun-
um minntu hana á einmanalegt
jólakvöldið. Hún var fegin því,
að þurfa ekki að þola jafnvel
enn einmanalegra gamlárskvöld;
nú myndi hún aldrei framar
þurfa að brjóta heilann um svör
við hinum sífelldi spurningum
Lindu: „Hvar er pabbi? Hvers
vegna er hann ekki hjá okkur?"
Hún myndi aldrei þurfa að
skrökva að henni framar.
Hún fór inn í svefnherbergið.
Þar opnaði hún fataskápinn og
tók út úr honum fjölda af göml-
um hálsbindum, sem Michael
átti. Hún batt þau saman i snatri
og bjó til snöru, síðan fór hún
inn í baðherbergið og festi end-
ann um snaga á hurðinni. Hún
sté upp á barminn á baðkerinu,
lagði snöruna um háls sér og
stökk...