Fálkinn - 24.01.1966, Blaðsíða 24

frönskum lögregluþjónum, sem
tóku þótt í neðanjarðarhreyf-
ingunni á stríðsár'unum og fy,rr-
verandi fallhlífarhermönnum.
Þau hafa að því er virðist ótak-
markað fé til umráða, nota
frönsk vegabréf, bíla og vopn.
Meðlimirnir forða sér inn á
franskt yfirráðasvæði, komist
þeir 1 hættu. Og samtökin eiga
eingöngu í höggi við óvini
Frakklands.
Erkifjendur Rauðu handar-
innar eru menn af sauðahúsi
Pucharts og eina leiðin til að
stöðva umsvif þeirra er að
nota meðöl, sem eru nákvæm-
lega jafn ólögleg og þeirra. í
febrúar 1957 komst Puchert að
raun um hve árangursrík þessi
meðul eru. Þá missti hann báða
nýju bátana sína. Þrátt fyrir
að þeir lægju í hlutlausri hönf,
fóru froskmenn út á franskri
duggu, komu sprengjum fyrir
undir skipunum og sprengdu
þau í loft upp. Það sem bjarg-
aði lífi eigandans, var ekki
annað en það að hann var ekki
um borð á þessu augnabliki.
Þrátt fyrir að Puchert hafði
nú misst tvo þriðju hluta af
smyglflota sínum, var hann
ennþá mikilvægur aðili fyrir
uppreisnarmenn og vegna sér-
þekkingar hans á vopnasölu,
var hann gerður að innkaupa-
stjóra FLN í Vestur Evrópu.
Puchert — Morris flutti starf-
semi sína í velbúna íbúð við
Lindenstræti í Frankfurt og
keypti vopn bæði í Þýzkalandi,
Belgíu, Danmörku og Hollandi.
Þrátt fyrir útnefningu, var
hann tiltölulega frjáls með sig
og verðið, sem hann krafðist
fyrir vöru sína sá honum fyrir
lífvænlegum tekjum. Hann tók
aðeins við greiðslu í bandarísk-
um dollurum og seldi vélbyss-
una á 95 dollara stykkið, sjálf-
virka skammbyssu á 40 doll-
ara, 1000 umganga af skotfær-
um á 65 dollara og hand-
sprengjur á 15 dollara stykkið.
Þýzka lögreglan vissi vel
um starfsemi hans, en blakaði
ekki við honum hendi, vegna
þeirra undarlegu ákvæða í lög-
um, að haglabyssur og veiði-
rifflar eru einu skotfærin sem
háð eru leyfisveitingum, en
stríðsvopn, allt frá fallbyssum
niður í eldvörpur má hver og
einn verzla með að vild. Einu
vandræðin sem hann komst í
vegna lögreglunnar, voru þegar
sjálfvirk skammbyssa sást í
hanzkahólfinu í bílnum hans og
hann var sektaður um 50 mörk
fyrir að hafa falið óskráð skot-
vopn. En það voru ekki allir
sem litu svo mildum augum á
starfsemi vopnakaupmannsins.
Laugardaginn 6. desember
1958 var Puchert á labbi um
hið myrka Lindenstræti. Hann
var með pelsklædda konu upp
á arminn (ekki eiginkonu sína
samt). Þá skutust tveir menn
út úr anddyri einu og Puchert
fann kalt stál þrýstast að
hnakka sínum. Hann hvíslaði
að stúlkunni, sem gekk við hlið
hans:
— Halt þú áfram. Ég sé þig
seinna.
Stúlkan yppti öxlum og hélt
áfram, án þess að vita hvað
um var að vera. Ungum manni
skaut upp fyrir framan Puchert
og tók kurteislega ofan. Hann
hafði ferkantað veðurbitið and-
lit.
— Gott kvöld herra Puchert,
sagði maðurinn. Hann talaði
þýzku, en með einkennilegum
frönskum hreim.
— Get ég fengið að tala við
yður eitt augnablik?
Maðurinn sagðist heita Pedro
og síðan varaði hann Puchert
við.
— Þetta er síðasta aðvörun-
in, herra Puchert. Ef þér hætt-
ið ekki þessum viðskiptum,
getur það orðið ákaflega hættu-
legt fyrir heilsu yðar. Skiljum
við hvor annan?
Puchert horfði hvasst og
lengi á unga manninn, sem
áreiðanlega hét ekki Pedro:
— Og hvað ef ég samþykki
að hætta starfseminni?
Maðurinn brosti:
— Ég sé að þér skiljið mig.
Hann lyfti fingri og maður-
inn að baki Puchert fjarlægði
skotvopnið frá hnakka hans.
— Ef þér viljið ræða málið
herra Puchert, munið þér kom-
ast að raun um að við erum
ákaflega ... samvinnuþýðir.
Hafið þér ekki misst tvo báta?
Myndi andvirði þeirra ekki
vera sanngjörn uppástunga?
Og eigum við að segja peninga-
upphæð, sem svarar ágóða af
næsta árs viðskiptum? Og að
sjálfsögðu vernd, ef hinir fyrr-
verandi vinir yðar skyldu
hugsa til hefndar ...
Puchert-Morris strauk hugs-
andi um höku sína og sagði:
— Þetta virðist vera vel boð-
ið, en þið verðið að gefa mér
tíma til að losa mig undan
skuldbindingum mínum ...
— Allt í lagi. Þrír dagar
ættu að nægja. Eigum við að
segja þriðjudag?
— Það er í lagi. Hvar á ég
að hitta ykkur?
Ungi maðurinn glotti:
— Ekkert að óttast Puchert.
Við munum areiðanlega finna
yður ... Verið þér bara viss.
Stefnumót við örlögin
Puchert hafði hreint ekki
hugsað sér að hætta starfsem-
inni. Hann var aðeins að teygja
tímann og svo varð hann auð-
vitað að hugsa um öryggi sitt.
Ekki er vitað að hve miklu
leyti hann lét stjórnast af
tryggð við hina alsírsku við-
skiptavini, af hreinni og skærri
ágirnd, eða hvort hann van-
mat piltana, sem hann hafði
átt tal við. Hver svo sem ástæð-
an var, hélt Morris skipstjóri
áfram starfsemi sinni.
Hann fór til Bonn og sagði
Heuchert lögregluforingja sögu
sína og síðan fór hann á fund
dr. Serghini, sem var opinber
sendifulltrúi FLN í Bonn. Hann
bað hann að útvega sér lífvörð.
Auðséð var að Puchert tók
vernd ólöglegrar neðanjarðar-
hreyfingar fram yfir þýzku lög-
regluna. Það voru ef til vill
mistök, því þó að FLN sýndi
mikinn dugnað við að vernda
meðlimi sína, var hreyfingin
ákaflega kærulaus um aðra
stuðningsmenn sína.
Næsta þriðjudag hitti Puc-
hert Pedro og hinn þögla
fylginaut hans við innganginn
að aðaljárnbrautarstöðinni í
Frankfurt. Puchert bað um
mánaðarfrest og Pedro lofaði
að halda sambandi við hann.
Það gerði hann með því að
hringja með óreglulegu milli-
bili og spyrja um heilbrigðis-
ástand Pucherts. Svo undar-
legt sem það kann að virðast,
leit ekki út fyrir að Puchert
væri hræddur þegar hér var
komið sögu, þrátt fyrir að hanií
afhenti FLN vopnin sem fyrr.
Hann virtist gera sér grein fyr-
ir að fjandmenn hans væru
enn ekki tilbúnir að taka hið
örlagaríka skref.
Hið raunverulega hættu-
merki var gefið að kvöldi þes
5. janúar 1959, þegar hann kom
á lítinn en dýran næturklúbb
í Frankfurt í fylgd með ungri
stúlku. Þegar þau gengu inn,
litu nokkrir menn, sem sátu
við borð rétt við innganginn,
upp og brostu kumpánalega.
Einn þeirra var Pedro. Við hlið
hans sat kraftalegur, herða-
breiður náungi með lítið and-
lit, en svo dökkleitur að hann
gat vel verið * N-Afríkubúi.
Puchert varð öskugrár í fram-
an, þegar hann sá dökkleita
manninn og vísaði dömunni að
borði sem allra lengst í burtu,
þar sem hann svolgraði í sig
þrjá tvöfalda koníakssjússa
hvern eftir annan. Rödd hans
skalf, þegar hann benti yfir
að borðinu við innganginn og
sagði:
— Þarna situr banamaður
minn.
Þetta var í síðasta skipti,
sem Puchert hitti Pedro og
flokk hans í vitna viðurvist.
Vel getur verið að hann hafi
hitt þá eftir það, en enginn
veit neitt með vissu um hvað
Puchert tók sér fyrir hendur
síðustu vikurnar, sem hann
lifði. Eina vísbendingin þar um
er stutt orðsending, sem hann
skrifaði hinum alsírsku vinum
sínum að kvöldi þess 27. febrú-
ar: „Ég er mjög hræddur. Und-
ir stöðugu eftirliti. Verð að ná
tali af yður.“
Við vitum ekki að hve miklu
leyti hann náði tali af sínum
Framh. á bls. 34.
FALKINN