Fálkinn - 24.01.1966, Síða 26

SEM GÉFUR MÖGULEIKA TIL MARGBREYTNII UPPRÖÐUNl
1-2-3.
SÆTA
HORN SÓFI
TEIKNAÐ AF SVEINI KJARVAL HUSGAGNAARKITEKT,
E I F A N
KJÖRGA R-ÐI SIMI, 18580-16975
• Óþekkfir óvinur
Framh. af bls. 8.
„Erfðaskráin var rökrétt skýring," sagði Barbara. „Hún
var þeirra kjölfesta. Þau gátu byggt upp frá henni.“
„En ef hr. Higby hefur rétt fyrir sér,“ sagði John, þá gild-
ir þessi erfðaskrá ekki lengur. Það er eins og frú Piermont
hafi dáið án þess að gera erfðaskrá."
Ef engin erfðaskrá var til, þá kæmi þetta fyrir rétt. Erf-
ingjar gæfu sig fram ... þegar fram liðu stundir, myndi svO
rétturinn finna út einhvern, sem stæði nær arfinum en
aðrir, ef þá einhver slíkur einkaerfingi var til. Annars yrði
arfinum skipt í fleiri staði. Allt þetta tæki mjög langan
tíma. Það var alltaf þannig, ef eitthvað fór fyrir rétt. Þessi
langi biðtími hlaut að vera þáttur í áætluninni.
Barbara tók eftir, að John var ekki lengur þreytulegur.
Það hafði verið hann, sem hafði unnið mest í að upplýsa
þetta mál. Til að þræða til baka þetta morðmál, sem gat nú
staðið eða fallið með þeim seinagangi, sem yfirleitt ríkir í
heimi dóms og laga.
„Maðurinn,“ sagði John, „ég er farinn að kalla hann óvin-
inn — hafði ástæðu til að halda, að enda þótt hann væri
fjarskyldur frú Piedmont, stæði hann þó nær en hinir. Fjöl-
skylduskrár höfðu sjálfsagt frætt hann um þetta. Hann vissi
að frú Piermont var vellauðug. Hann ákvað að erfa þessa
peninga. og — Julie Titus stóð í vegi hans.
Það varð að gera ráð fyrir, að hann hefði fundið þetta út
hjá stúlkunni sjálfri. Hann hafði líklega gert ráðstafanir til
að hit,ta stúlkuna eins og af tilviljun. Það væri ekki erfitt ef
maðurinn — óvinurinn — væri þolinmóður. Það væri ekki
erfitt að vinna traust stúlkunnar.
„Aumingja Stúlkan. Lokuð svona inni eins og hún var allt
sitt líf,“ sagði Barbara. „Og við vitum að maðurinn hefur ver-
ið myndarlegur.“ John rak upp stór augu. „Hann er líkur
þér,“ sagði Barbara. „Að minnsta kosti í útliti.“ John svar-
aði engu.
Stúlkan myndi erfa þessa peninga. Hann — óvinurinn —
26
hafði fundið það út. Svo hann þyrfti að byrja á því að drepa
stúlkuna. Síðan að ryðja frú Piermont úr vegi áður en hún
breytti erfðaskránni. Og þá var ekkert eftir nema að bíða.
Barbara hugsaði sig um. En mér ér alveg hulið hvar þú kem-
ur inn. John hugsaði sig um. Hann talaði hægt. Óvinurinn
hafði hugsað sér að græða peninga. Til þess þurfti hann að
fremja morð. í svona máli er alltaf mestur grunur á þeim,
sem græðir mest. Það var því mjög klókt að gera einhvern
annan eins grunsamlegan og hægt er. Ef þessi hinn var svo
grunaður, fundinn sekur, dæmdur og tekinn af lífi. þá lá allt
opið fyrir raunverulega morðingjanum.
Þetta hægfara réttarfar hjálpar gjarna morðingjanum. Það
tekur langan tíma að taka morðingja af lífi, en erfðaréttur
tekur þó enn lengri tíma. Ég man eftir einu máli, sem bank-
inn var með. Það tók fjögur ár. Það væri nægur tími til að
senda grunaðan mann í rafmagnsstólinn. Og nú er þessi grun-
aði ég. Þetta er eins konar eninga-meninga.
Þeim kom saman um að svona gæti þetta verið. Maðurinn,
sem væri valinn til að láta gruninn falla á, varð að vera
venjulegur í útliti. „Með öðrum orðum ég,“ sagði John og
brosti. „Ég veit ekki hvað þú sérð við mig.“ Barbara sagðist
segja honum það seinna.
Þau gerðu ráð fyrir að óvinurinn hefði verið í tennisklúbbn-
um þennan dag, og þá ekki af tilviljun. Hann hlaut líka að
hafa verið í Harvardklúbbnum á hádegi þennan síðastliðinn
laugardag. Hver gat það verið? Hank Roberts, Dick Still og
Pit Woodson. Kannski A1 Curtis. Hann hafði ekki tekið eftir
honum í tennisklúbbnum, en hann gat vel hafa verið þar
fyrir því.
„Einhver, sem tekur myndir, og vissi að þú myndir vera
þar þennan dag.“
Myndin hafði nú verið svo einföld, að hver sem var gat
tekið hana. En hvernig gat hann vitað að John yrði þarna ...
„Það er eitt sem við verðum að muna,“ sagði hann, og það
er að óvinurinn hafði nógan tíma — þangað til hann drap
stúlkuna. Hann hafði marga mánuði til ráðstöfunar. Hann
þurfti ekki að gera neitt á neinum vissum dögum. Hann beið
aðeins eftir að tækifærin kæmu upp í hendurnar á sér. Hann
þurfti ekki að hafa mynd af mér, hann þurfti ekki að láta
kynna sig fyrir Hr. Higby. Hann hafði nægan tíma til að
grípa það sem bauðst. Ef það var ekki eitt, þá var það annað.
FALKINN
r