Fálkinn - 24.01.1966, Blaðsíða 31

Þeir eru eklci alltaf iafnhátíðlegir uppi í brúnni. Guðni Ilákonarson fyrsti stýrimaður og
Birgir Thoroddsen skipstjóri geta líka hlegið saman.
„Ertu ekkert orðinn leiður á
þessum stöðugu ferðalögum?”
,,Nei, nei, mér líkai þau bara
vel, og þetta venst, lífið er ekki
annað en vani þegai ut í það er
farið. Og ég er ánægður með
starfið.11
„Hvað gerir bátsmaðurinn
aðallega?“
„Hann er verkstjóri háset-
anna og sér um alla vinnu á
dekki í samráði við fyrsta
stýrimann.“
„Tii hvaða landa finnst þér
skemmtilegast að koma?"
„Meginlandsins er óhætt að
segja. Þvzkalands og Hollands
sérstr' '°ga Ég hafði líka mjög
gaman af að sigla Miðjnrðar-
hafið á gamla Brúarfossi árið
1952. Það er dálítið þunglama-
legra að fara austur fyrir járn-
tjald, annar bragur á lífinu þar,
en í Rússlandi er okkur oft boð-
ið á tónleika og aðrar skemmt-
anir. og það er náttúrlega vel
þegið Ég er mikið fyrir músík,
og ballettinum hef ég orðið því
hrifnari af sem ég hef séð hann
oftar: hann var alveg nýr heim-
ur fyrir mig í fyrstu, en nú fæ
ég aldrei nóg af honum.“
Þetta er einhvers konar
baktería.
Einn af hásetunum er Börk-
ur Thoroddsen, sonur skipstjór-
ans, sjómaður á sumrin og tann-
læknanemi á veturna Hann
umgengst föður sinn af viðeig-
andi formfestu og ávarpar hann
„skipstjóri“. en orðið ,.pabbi“
hrekkur ekki af hans vörum
þegar fleiri eru viðstaddir ,Ég
hef bara farið þennan eina túr
á Lagarfnssi." segir hann, „bví
að ég vil heldur vera hjá öðr
um skinstiórum — það er við-
kunnanleera gagnvart hinum
hásetunum."
..Umgengst pabbi þinn þig
ekki alveg eins og þá?“
„Nei, hann er miklu verri við
mig til að vera viss um, að
mér sé ekki gert of hátt undir
höfði."
„Finnst þér það verka þving-
andi þegar þú ert með hinum,
að þú ert sonur skipstjórans?"
„Nei, reyndar hef ég ekkert
fundið til þess — ja, það er
kannski ekki talað eins illa um
karlinn þegar ég er einhvers
staðar nærri, ég skal ekki segja
um það.“
„Hefurðu aldrei siglt með
honum fyrr?“
„Jú, þrjú sumur á Gullfossi
þegar hann var fyrsti stýrimað-
ur þar. En það var þegjandi
samkomulag okkar á milli að
við töluðum ekki saman og fær-
um aldrei saman í land. Það
kemur betur út.“
„Þú hefur aldrei hugsað þér
að leggja fyrir þig sjó-
mennsku?"
„Jú, eiginlega langaði mig til
þess, en ég hef ekki nógu góða
sjón til að komast íStýrimanna-
skólann, svo að það þýddi ekki
að hugsa um það. Ég kann vel
við mig á sjónum, þetta er ein-
hvers konar baktería sem mað-
ur fær, og ég tolli aldrei í landi
að vinna á sumrin."
„Ertu nokkuð sjóveikur?“
„Já, ég hef alltaf verið það
þangað til núna í sumar — ég
vona, að ég sé sloppinn úr
þessu."
„Hefurðu alltaf verið hjá
Eimskip?“
„Nei, fyrstu þrjú sumrin var
ég kokkur á humarbát, svo hef
ég verið á Stapafellinu, en síð-
an á Gullfossi, Brúarfossi og
Se'fossi."
„Þú hefur þá ferðazt heil-
„Það eina góða við þær ferð-
ir er að geta sagt, að maður
hafi komið þangað, finnst mér.“
„En Sovétríkin?“
„Þetta er nú minn fyrsti túr
austur fyrir tjaldið, og mér hef-
ur líkað prýðilega — aðallega
af því, að það er svo ódýrt að
skemmta sér þarna; fyrir eina
gamla nælonskyrtu fær maður
tíu rúblur, þ. e. a. s. ágætt kvöld
fyrir fjóra.“
„Hvað finnst þér skemmti-
legast við sjómennskuna?“
„Að koma heim og gæða vin-
unum á bjór.“
„Það er kannski ekki talað eins
illa um karlinn þegar ég er ein-
hvers staðar nærri," segir
Börkur Thoroddsen háseti, son-
ur skipstjórans.
vonlaust að ætla sér að lesa
nokkurn hlut þvi að maður
reynir að fá eins miktn vfir-
vinnu og hægt er, og þá er þetta
anzi erfitt starf. En bað er eina
starfið sem ég hef getað verið
í án þess að vera alltaf að gá
á klukkuna."
Vélstjóri í fjörutíu ár
Enginn af skipshöfninni hef-
ur verið lengur á sjónum en
Ágúst Jónsson fyrsti vélstjóri.
Hann byrjaði sem hjálparkokk-
ur á Sterling árið 1919. og hjá
Eimskip hefur hann starfað í
fjörutíu ár sem vélstjóri. þar af
fimmtán sem fyrsti meistari.
Hann er hæglátur í framkomu
og lítt gefinn fyrir óþarfa más,
og þó að hann hafi dvalizt tölu-
verðan hluta ævi sinnar f þeim
ærandi gauragangi sem vélinni
fylgir liggur honum ekki hátt
rómur og heyrn hefur hann
prýðilega. Þetta sífellda vélar-
skrölt ætti að nægja til að gera
hvern meðalmann kolbrjáloðan
eða að minnsta kosti bilaðan á
taugum eftir nokkrar vikur, en
Ágúst tekur því með stakri ró-
semi. „Það venst,“ segir hann
og brosir á sinn yfirlætislausa
hátt.
„Hvers vegna gerðistu vél-
stjóri?“
„Ja, ég hef alltaf haft gaman
af vélum og smíði yfirleitt, og
í minni ætt eru margir smiðir;
þessi áhugi gengur eins oa rauð-
ur þráður gegnum ættina kyn-
slóð eftir kynslóð. Ég lærði
járnsmíði og var þrjú ár í
smiðju, eins og tilheyrði vél-
stjóranáminu, en þess utan voru
tvö ár i Vélstjóraskólanpm. Á
þeim árum var vélvæðingin að
byrja á íslandi, og það var
trygg atvinna að vera vélstjóri,
því að þá vantaði alls staðar,
en annars gat verið erfitt að
fá vinnu. Svo var spennandi að
ferðast til útlanda og einhver
ævintýralöngun í manni."
„Hvaða lönd kanntu bezt
við?“
„Þetta verður nú líkt hvað
öðru þegar til lengdar lætur —
þegar maður er kominn á
þennan aldur fer manni að
finnast það allt eins.“
„Ertu orðinn leiður á ferða-
lögunum?"
„Nei, í rauninni er ég það
ekki, og í sumarfriunum fer ég
alltaf í ferðalög, en þá ekki til
útlanda, heldur förum við sam-
an með tjald út á land, konan
mín og ég.“
„Líkar þér starfið vel?“
„Já, ekki get ég annað sagt,
kannski af vana. Atvinnuskil-
yrðin eru ágæt og gott að vinna
hjá félaginu, finnst mér l.eið-
FÁLKINN 31
mikið?“
„Ég þekki Leith og Kaup-
mannahöfn eftir allar ferðirn-
ar þangað. Og ég hef farið oft
til New York og Dublin."
..Hvernig fannst þér New
York?“
„Hvað áttu eftir langt nám i
háskólanum?"
„Ég er á þriðja ári núna, og
það tekur sex ... ef það verð-
ur pláss fyrir okkur alla í deild-
inni að halda áfram.“
„Tekurðu námsbækurnar með
þér á sjóinn?“
„Einstöku sinnum, en það er